ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ!

Δημήτρης Δανίκας

Χειρότερη εξέλιξη δεν υπάρχει σαν κι αυτή. Εννοώ τα πρόσφατα γεγονότα που προέκυψαν το τελευταίο διάστημα τόσο με τις απειλές του ταχατσάρου πασών των Ρωσιών Βλαντιμίρ Πούτιν, όσο και με τις εκτιμήσεις και τις προειδοποιήσεις αξιωματούχων των Αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών

Δύο οι βασικές και ανατριχιαστικές προειδοποιήσεις. Η πρώτη του Πούτιν όπου οι απειλές για ρίψη πυρηνικών, συνοδεύεται και με το «δεδικασμένο», όπως είπε «της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι». Σα να λέει «αφού το κάνατε εσείς πριν από τόσα χρόνια, γιατί να μην το κάνω κι εγώ;»

Η δεύτερη από την Αγκελα Μέρκελ που περίπου προειδοποίησε για την σοβαρότητα των απειλών, λέγοντας περίπου «μη νομίζετε ότι ο Πούτιν κάνει πλάκα, το εννοεί και θα το κάνει».

Μια κατάσταση που θυμίζει δύο ιστορικές περιόδους. Η πρώτη, όταν η Αυστρο-ουγγρική αυτοκρατορία προσάρτησε, φυσικά δια της βίας, τα εδάφη Βοσνίας Ερζεγοβίνης. Με προφανή σκοπό μια γενικευμένη αναμέτρηση στη γηραιά Ηπειρο. Όπως και έγινε. Προκαλώντας ένα μακελειό που μέχρι τότε δεν είχε συμβεί στο παρελθόν.

Η δεύτερη με τη συμφωνία του Μονάχου, όταν προς τα τέλη του Σεπτεμβρίου του 1938 ο Νέβιλ Τσάμπερλεν πρωθυπουργός της Αγγλίας, μαζί με τον Νταλαντιέ, τον Πρόεδρο της Γαλλίας, συνυπογράφουν με τον Αδόλφο Χίτλερ ένα χαρτί με το οποίο παραδίδουν στο στόμα του λύκου την Τσεχοσλοβακία. Ως αντάλλαγμα μια Ειρήνη που αποδείχτηκε όχι μόνο εύθραυστη αλλά και εντελώς βολική για το Γ Ράιχ. Ώστε να κερδίσει χρόνο, να εξοπλιστεί και στη συνέχεια το σύμπαν της Ευρώπης να επιχειρήσει και να το καταβροχθίσει.

Από το πρώτο μακελειό σκοτώθηκαν περί τα δεκαέξι εκατομμύρια ψυχών. Ολων των πλευρών. Και των αμάχων. Και από το δεύτερο περί τα εξήντα εκατομμύρια, αρκετά απ αυτά εξαερώθηκαν στους χιτλερικούς θαλάμους αερίων.

Απ αυτές τις δύο πολεμικές αναμετρήσεις δύο χώρες ωφελήθηκαν. Η μεν Σοβιετική Ενωση του Στάλιν εξαπλώθηκε και περίπου το ένα τρίτο της Ευρώπης μαντρώθηκε κάτω από τη γενική μαρκίζα του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Και η δεύτερη, φυσικά οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Τόσο οικονομικά όσο και γεωπολιτικά. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε το γνωστό δίπολο και κάπως έτσι, μετά το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου, εγκαινιάστηκε η περίοδος του «ψυχρού πολέμου». Και κάπως έτσι η Ευρώπη διχάστηκε και η κάθε πλευρά εξαρτήθηκε από τις πολιτικές και τις ορέξεις των δύο αντιπάλων.

Με απλά λόγια, φοβούμαι πολύ και μακάρι να πέσω έξω, ό, τι κάποιοι νοσηροί εγκέφαλοι, κυρίως του Κρεμλίνου, σχεδιάζουν και πιστεύουν σε μια ήπια αναμέτρηση με πυρηνικά όπλα. Επίσης πιστεύω και μακάρι να πέσω έξω, ότι οι ίδιες σκέψεις κυκλοφορούν εντός του Λευκού Οίκου και των γνωστών μυστικών υπηρεσιών.

Οπου μετά από μια τέτοια «ήπια πυρηνική αναμέτρηση» θα προκύψουν νέοι γεωπολιτικοί χάρτες, νέοι συσχετισμοί και νέα πεδία δράσης. Με τελικό αποδέκτη και μεγάλο χαμένο φυσικά την Ευρώπη. Σα να πρόκειται για μια αόρατη, ανομολόγητη συμπαιγνία των δύο μεγάλων δυνάμεων.

Η Ουκρανία η σημερινή εκδοχή Βοσνίας Ερζεγοβίνης αλλά και Τσεχοσλοβακίας. Θα μου πείτε ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως «ήπια πυρηνική αναμέτρηση». Θα σας απαντήσω ως εξής: ο τυχοδιωκτισμός είναι το παράγωγο κάθε ιμπεριαλισμού. Το απίστευτο είναι πιθανό. Και το παράλογο, το εξωφρενικό για κάθε ιμπεριαλιστή, είναι λογικό. Το τέλος, σου λέει, είναι μια καινούργια αρχή!

Πηγή: https://www.protothema.gr