ΑΣΤΟΧΙΑ ΥΛΙΚΩΝ
Μοιάζουμε απελπιστικά
έχουμε την ίδια σύσταση
σκόρπιες σταγόνες χλωροφύλλης
μέσα σε χώμα ξερό
και στο μέτωπο την ίδια ρυτίδα
που ευθύβολα μας σημαδεύει
πάσχουμε από την ίδια αστοχία υλικών
όπου μας αγγίζουν
γινόμαστε τρίμματα
σε τσέπες περαστικών
Παλεύουν οι άκρες μας
να σμίξουν στερητικά
[μα εγώ μέσα στα χέρια σου
ολότελα συνοψίζομαι
κι εσύ σαν κόμπος στο λαιμό μου
ολάκερα σωρεύεσαι]
και κάπως έτσι οι νύχτες μας
ασελγούν πάνω στις μέρες τους
και είναι τρύπια τα σώματα
στεγνά τα σεντόνια
ΕΠΙΜΟΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ
Υπάρχουν παράθυρα επίμονα
που μένουν ορθάνοιχτα χειμώνα καλοκαίρι
Που φέγγουν τις νύχτες
κάθε φορά που οι δρόμοι ερημώνουν
Που κρέμονται στους τοίχους σαν εικονίσματα
σε αδειανά δωμάτια
Υπάρχουν παράθυρα επίμονα
Που πίστεψαν σ΄ένα σιρίτι φως
στων λουλουδιών το παρανάλωμα
Που υπέκυψαν στου ανέμου την απροσδόκητη φορά
Υπάρχουν παράθυρα επίμονα
που πίσω από γρίλιες σφραγισμένες
ικέτεψαν παράφορα την άνοιξη
ΛΙΠΟΤΑΞΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Ο ήλιος λιποτάκτησε στο δέρμα σου
Και λίγο λίγο ξεκλειδώνει τη φυλακή μου
Όπου κι αν μ’ αγγίξεις
οι τοίχοι μαλακώνουν
* Η Άντζελα Λούτζιο γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι Ελληνίδα με Ιταλική καταγωγή. Σπούδασε στη Νομική Αθηνών. Ζει και εργάζεται ως δικηγόρος στην Αθήνα. anlloua@gmail.com
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.