Του Νίκου Τσούλια //
Τι είναι αυτό που φέρνεις κάθε φορά και μας ομορφαίνει τη ζωή; Πώς καταλαγιάζεις τις εντάσεις του καλοκαιριού; Πώς αποδιώχνεις τις μεγάλες ζέστες; Πώς κάνεις τον ήλιο τόσο οικείο;
Μα τι όμορφους πίνακες, τι τέχνη βρίσκεις… Πόσο εύκολα βάζεις τις δικές σου πινελιές. Πόσα ξεχωριστά, δικά σου χρώματα επινοείς, όλες οι αποχρώσεις του πορτοκαλί, του κίτρινου, του καφέ είναι στον καμβά σου. Μια μαγεία απλώνεται σε κάθε πλαγιά με θάμνους, σε κάθε δάσος. Ευφραίνεται η ψυχή, το βλέμμα χάνεται, αναρωτιέται η σκέψη, ο στοχασμός ελευθερώνεται. Το σώμα μας ζηλεύει όλα τα αγαθά της φύσης, ποθεί να γίνει μέρος του δικού σου κόσμου…
Paul Gauguin, Allée des Alyscamps 1888
Καθετί στο φυσικό περιβάλλον μετασχηματίζεται. Νέες μορφές αναδύονται. Οι φυλλωσιές αραιώνουν. Κλαδιά αργά – αργά απογυμνώνονται. Και ο ουρανός πλέον αποκτά τη δική του αισθητική. Σύννεφα, πολλά ασπροσύννεφα – θύσανοι, λιγότερα γκρίζα απλωμένα παντού, και που και που μαύρα και απειλητικά, φορτωμένα αστραπές και νερά, εναλλάσσονται και μισοαναμειγνύονται…
