Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου // *
Στον κόσμο ερχόμαστε ως βρέφη, μεγαλώνοντας περνάμε στην προσχολική, εφη-βική και αργότερα στην ενήλικη ζωή. Το πέρασμα των χρόνων προσθέτει ρυτίδες αλ-λά και το σπουδαιότερο, εμπειρία. Αυτή ωριμάζει το μυαλό, τις σκέψεις, με στόχο να μπορεί ο άνθρωπος ν’ αντιμετωπίσει τις προκλήσεις στην καθημερινότητά του.
Δυστυχώς η πορεία μας είναι προκαθορισμένη, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με τα γηρατειά. Ο ίδιος ο άνθρωπος ως ηλικιωμένος γνωρίζει ότι πλησιάζει το τέλος του περάσματος του πάνω στη γη. Οι ηλικιωμένοι νιώθουν την πίκρα, τη θλίψη, τη μο-ναξιά να τους κατακλύζει. Ιδιαίτερα όταν βλέπουν τους μεγαλύτερους να έχουν φύ-γει απ’ τη ζωή.
Γνωρίζουμε ότι έχουν διαμορφώσει ένα δικό τους κόσμο. Το μυαλό τους κατακλύ-ζεται με αναμνήσεις. Άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε δυσάρεστες. Δεν ελπίζουν στο μέλ-λον. Το μέλλον τους έχει μόνο το φόβο για το τέλος τους. Η χαρά που έχουν είναι παροδική και μόνο όταν μας μιλούν για όλα όσα έχουν περάσει, παινεύουν τον εαυ-τό τους, περιμένοντας από εμάς θετική ανταπόκριση.
Οι περισσότεροι έχουν συναισθηματικά ευαίσθητο κόσμο. Σημαντικό γι’ αυτούς είναι να τους κοιτάμε με θαυμασμό και να τους ακούμε με προσοχή. Είναι αυτοί που μας μεταφέρουν τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις, ελπίζοντας να τα συντηρήσουμε να τα κρατήσουμε, να τα σεβαστούμε. Είμαστε αυτοί που οφείλουμε και πρέπει να διδαχθούμε από αυτούς. Αυτό που τους πιέζει ψυχολογικά και σωματικά είναι οι α-σθένειες, τα χτυπήματα που δέχονται, με εχθρό τον πόνο.
Βρισκόμαστε στη δύσκολη θέση να προσπαθούμε να τους στηρίξουμε με όποιο τρόπο μπορούμε. Πολλές φορές χωρίς καν να μπορούμε να κάνουμε κάτι και να πα-ραμένουμε απλά θεατές. Καθήκον μας είναι να απαλύνουμε το δικό τους πόνο. Όσο αυτοί πλησιάζουν στο τέρμα της διαδρομής τους, τόσο εμείς οφείλουμε να σκεφτό-μαστε την απώλειά τους και τη συμπόνια που πρέπει να τους δείξουμε.
Λιγότερη στεναχώρια, αντιπαράθεση είναι αυτή που θα βοηθήσει. Ξέρουμε επίσης ότι οι ηλικιωμένοι κάποιες στιγμές μας κουράζουν, προσπαθούν και οι ίδιοι να κα-τανοήσουν την αλλαγή στη ζωή τους. Περνώντας τα χρόνια, αντιλαμβάνονται τους ρυθμούς της εποχής μας. Δεχόμαστε χαμογελαστοί τις συμβουλές τους, χωρίς αντι-παραθέσεις. Ας αντιληφθούμε ότι, η συμπεριφορά τους προέρχεται από την αγάπη τους για μας και όχι από αρνητικά συναισθήματα.
Το “ζακέτα να πάρεις” αφήνει τη δική του ιστορία. Σεβασμός, στοργή, αγάπη, κα-τανόηση! “Γιατί εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα έρθεις!” _
*Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου είναι συγγραφέας, Ποιήτρια με την επιτυχημένη συλλογή “Παγίδα Ονείρων” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αποστακτήριο. Αρθρογραφεί για το εξωτερικό και την ομογένεια στο greek news της Φλόριντα και το anamniseisnet στη Νέα Υόρκη. Συγχρόνως είναι αρχισυντάκτρια στο kefaloniastatus και συνεργάτιδα στο GynaikaEimai. Μέλος της ΕΛΒΕ και του PEN GREECE.
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.