ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟ ΟΛΑ!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Πρωτόπαπας //

Η εποχή της κατανάλωσης. Της Happier, more productive. Η εποχή των πολέμων και των απευθείας μεταδόσεων. Η ζωντανή σύνδεση με τους μελλοντικούς νεκρούς. Με το μικρόφωνο στο χέρι, είναι καλά εκεί, να σε ρωτάνε και να λες τι με ρωτάει ο μαλάκας. Η εποχή του καπιταλιστικού μεσαίωνα. Του φύγε εσύ να έρθει ο άλλος. Του ουδείς αναντικατάστατος και της χρηματικής ρευστότητας. Που αλλού να στείλουμε ανταποκριτές; Στο φεγγάρι, στα έγκατα της γης, στην ψυχή μου μέσα, στο διάολο και ακόμη παραπέρα οι ανταποκριτές θα είναι πάντα εκεί να κάνουν γελοίες ερωτήσεις για μια ακόμη φορά.

Η εποχή του ίντερνετ και της μαγκιάς. Πάντα της μαγκιάς. Από απόσταση, από άποψη, από αντιμετώπιση η μαγκιά έχει αναδειχτεί σε ένα είδος νεοελληνικής ικανότητας και γνώσης. Η εποχή του γρήγορου, του εναλλασσόμενου, του σήμερα είσαι αύριο δεν είσαι. Της λαμογιάς, του ότι αρπάξει ο κώλος μας, της καρέκλας, της πενταετίας, του να φάμε όσο προλαβαίνουμε γιατί ως γνωστόν σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε.

Η εποχή των εποχών. Της κλιματικής αλλαγής, του κακού Πούτιν της καλής Δύσης και ανάποδα, των αδικιών του νόμου και των αδέκαστων δικαστών. Η εποχή των λύκων, των όπλων και των G8. Η εποχή του μεσανατολικού. Της Χαμάς και των άλλων. Η εποχή του πόνου, των γρήγορων καρέ, των αιχμηρών ανακοινώσεων, των υπερτιμήσεων, των νέων αυτοκινήτων, η εποχή του μόνου. Του θεάτρου και του επόμενου θεάτρου πριν το πρώτο από αυτά τελειώσει. Του κινητού για ομιλία, για φωτογραφία, για στήσιμο με τα νύχια σε παράταξη, για υπολογισμούς του ΦΠΑ. Η εποχή της έκπτωσης και των προσφορών. Της καλοπέρασης και των βιβλίων με τίτλο «πως να γίνετε πλούσιοι». Της άνεσης και των πεντάστερων ξενοδοχείων, των απολαύσεων.

Η εποχή της πόλης, της κοινωνικοποίησης, των ταξιδιών και της αγοραφοβίας. Της πατριαρχίας, η εποχή των πυρκαγιών και της φεμινιστικής διάθεσης. Η εποχή της λογοκρισίας, των ψευτών, των πολιτικών χωρίς ήθος, χωρίς πέτσα, χωρίς όραμα, χωρίς μισή αλήθεια. Ζούμε στην εποχή της ρεμούλας, του ρουσφετιού και της ζούλας. Θέλουμε να αλλάξουμε την εποχή των εποχών λέγοντας πως ζητάμε ένα καλύτερο κόσμο. Το θέλουμε αλήθεια;

Πόσες θυσίες μπορούμε να κάνουμε, πόσο έτοιμοι είμαστε να ζήσουμε μέσα σε ένα εμείς; Η εποχή της αθωότητας έχει πεθάνει, κατάλαβέ το και ίσως τότε να ζήσεις λίγο παραπάνω. Η εποχή των στερνών δακρύων, η εποχή του θερμοκηπίου, έχει περάσει αυτή, το ξέρεις; Η εποχή της κόλασης, και της πληροφορίας που τρέχει κολασμένα πάνω μας. Και μας χτυπάει αλύπητα κάθε μέρα, κάθε μέρα και σαν φαντάσματα, σαν χαλασμένα γλυπτά δεχόμαστε κάθε μέρα το ίδιο χαστούκι. Κάθε μέρα που να πάρει. Και κανείς δε λέει ξυπνάτε, θα κάνω μια προσπάθεια. Ξυπνάτε. Τίποτε.

Η εποχή των ανθρώπων που σε κοιτάνε στα μάτια, αυτών που μοιάζουν άγριοι και είναι άγριοι. Η εποχή του πάρε μια ανάσα, του χωριού και του δέντρινου αέρα. Του έρωτα, του πηγαδιού και του έναστρου ουρανού. Η εποχή των ονείρων ότι ανήκουμε σε ένα κόσμο που μας μοιάζει. Η εποχή της ξεγνοιασιάς και των ορθολογιστών, της μη παραταξιακής – ταξικής – αλληλεγγύης. Η εποχή που τα σαξόφωνα παίζονται όπως ο Oded Tzur στο Isabela. Η εποχή που πρέπει να πάρεις μια απόφαση. Που πρέπει να χαμογελάσεις. Η εποχή που χρειάζεται να νοιώσεις υπερήφανος που είσαι άνθρωπος. Η εποχή και ο κόσμος και η φύση και εγώ και εσύ και οι εραστές που κοιμούνται τόσο όμορφα όταν ξέρουν πως είναι τέτοιοι εραστές για να κοιμηθούν.

Πηγή: https://www.fractalart.gr