«KATAXNIA»!

Τελευταίες ειδήσεις: “Συνεχίζεται η σφαγή στη Γάζα. Τουλάχιστον 9.488 είναι οι νεκροί Παλαιστίνιοι – Ανάμεσά τους 3.900 παιδιά και 2.500 γυναίκες”.

Θοδωρής Πάσχος

Η οργή ξεχειλίζει για το βάρβαρο ξεκλήρισμα ενός λαού που ζει για δεκαετίες ολόκληρες φυλακισμένος σε μια σπιθαμή γης. Και ο θάνατος που ξερνάνε τα κανόνια του Νετανιάχου με τις ευλογίες του αμερικανονατοϊκού μπλοκ βαφτίζεται “αυτοάμυνα”. Πέφτουν στο κενό οι εκκλήσεις του ΟΗΕ για κατάπαυση του πυρός και ανθρωπιστική βοήθεια στους άμαχους Παλαιστίνιους, τους άστεγους, “τους λαβωμένους με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια”.

Χλευάζεται και απειλείται από τα στρατοκρατικά κοράκια ο Γ.Γ. Αντόνιο Γκουτέρες που δήλωσε τα αυτονόητα:

«Οι Παλαιστίνιοι είναι εδώ και 56 χρόνια υπό ασφυκτική κατοχή. Έχουν δει τη γη τους να καταβροχθίζεται από εποικισμούς, να καταστρέφεται από τη βία, με την οικονομία τους παγωμένη, τον λαό εκτοπισμένο και τα σπίτια τους κατεδαφισμένα... Τέτοιο δράμα δεν μπορεί να δικαιολογεί τις απαράδεκτες επιθέσεις της Χαμάς και αυτές οι επιθέσεις δεν μπορούν με τη σειρά τους να δικαιολογούν συλλογική τιμωρία του παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ».

Η δική μου η γενιά δεν έζησε τον όλεθρο της ναζιστικής Γερμανικής Κατοχής και τις φρικαλεότητες των κατακτητών σε βάρος του άμαχου πληθυσμού. Ούτε μπορούν οι μνήμες από τις διηγήσεις των γονιών μας, να μας κάνουν συμμέτοχους στο δράμα της παλαιστίνιας μάνας που τρέχει αλαλιασμένη με το νεκρό παιδί στην αγκαλιά της ή του πατέρα που ψάχνει απεγνωσμένα κάτω από τα ερείπια για τους δικούς του. Πόσο απέχουν άραγε οι στίχοι της “Ρωμιοσύνης” του Γιάννη Ρίτσου, από το να εκφράσουν τη ζοφερή εικόνα του δοκιμαζόμενου Παλαιστινιακού λαού;

“Tόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται

πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα έφαγε η κάψα τα χωράφια τους

η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους

από τις τρύπες του πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος…”

Θλίψη, οργή, ξεσηκωμός της παγκόσμιας κοινής γνώμης ενάντια στο επίσημο κράτος του Ισραήλ. Και ο ισραηλινός πρέσβης στα Ηνωμένα Έθνη, Γκιλάντ Ερντάν, φόρεσε το κίτρινο αστέρι στο πέτο, στο Συμβούλιο Ασφαλείας, δηλώνοντας πως θα το φοράει, «με υπερηφάνεια», για όσο δεν εκδίδεται απόφασή του που να ικανοποιεί το αφήγημα του Νετανιάχου…

Το κίτρινο αστέρι!! Το σύμβολο της γενοκτονίας των Εβραίων από τους ναζί επικαλείται το ακροδεξιό κατεστημένο του Ισραήλ για να δικαιολογήσει τη βαρβαρότητα μιας κρατικής πολιτικής που στρέφεται εναντίον δύο λαών: Των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών!!!

Το κίτρινο αστέρι του Ισραήλ μας έφερε στο νου τους στίχους του Κώστα Βίρβου – που γράφτηκαν στη διάρκεια της Κατοχής – στην “Καταχνιά” που μελοποίησε ο Χρήστος Λεοντής το 1964:

Αδερφέ Ισραηλίτη / Το αστέρι που φοράς

Φως ανέσπερο θα ρίχνει / Στους βωμούς της λευτεριάς…

Θα ’ναι σάλπισμα ειρήνης / Που για εκείνη μαρτυράς…

Ποιος νοήμων αυτού του πλανήτη θα το τραγουδούσε σήμερα για να συμπαρασταθεί στον σφαγέα Νετανιάχου και στους φανατικούς ακροδεξιούς της κυβέρνησής του, όπως ο υπερεθνικιστής υπουργός Αμιτσάι Ελιγιάχου που δήλωσε ότι η χρήση πυρηνικής βόμβας κατά της Λωρίδας της Γάζας αποτελεί «εναλλακτική επιλογή»;

Κι όμως αξίζει να τραγουδιέται για τους Ισραηλινούς που αντιδρούν σ’ αυτό το μακελειό. Είναι εκείνοι που απαιτούν να σταματήσει η εκδικητική μανία κατά των παλαιστινίων. Είναι επιζώντες των σφαγών της 7ης Οκτωβρίου και συγγενείς όσων σκοτώθηκαν ή απήχθησαν οι οποίοι αντιτίθενται στη σαρωτική επιδρομή στη Γάζα (αναδημοσιεύουμε αυτούσια στοιχεία από άρθρο που δημοσιεύθηκε στο site nomadic universality).

Είναι η Noi Katsman η οποία δήλωσε στον επικήδειο για τον αδελφό της που δολοφονήθηκε στο κιμπούτς Holit, «να μην χρησιμοποιεί [η χώρα μου] το θάνατο και τον πόνο μας για να προκαλέσει το θάνατο και τον πόνο άλλων ανθρώπων ή άλλων οικογενειών. Απαιτώ να σταματήσουμε τον κύκλο του πόνου και να καταλάβουμε ότι ο μόνος δρόμος είναι η ελευθερία και τα ίσα δικαιώματα. Ειρήνη, αδελφοσύνη και ασφάλεια για όλους τους ανθρώπους».

Είναι ο Ziv Stahl, διευθυντής της οργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα Yesh Din, που επέζησε από την κόλαση φωτιάς στο Kfar Aza, που έγραψε στην εφημερίδα Haaretz. «Δεν χρειάζομαι εκδίκηση, τίποτα δεν θα φέρει πίσω όσους έφυγαν. Οι βομβαρδισμοί στην Γάζα και ο φόνος αμάχων αμέτοχων σε αυτά τα φρικτά εγκλήματα δεν αποτελούν λύση».

Είναι ο Yotam Kipnis, που είπε στον επικήδειο του πατέρα του ο οποίος δολοφονήθηκε στην επίθεση της Χαμάς: «Μην γράψετε το όνομα του πατέρα μου σε καμία οβίδα. Δεν θα το ήθελε αυτό. Μην πείτε, ‘ο Θεός θα εκδικηθεί για το αίμα του’.

Είναι η Michal Halev, μητέρα του Laor Abramov (που δολοφονήθηκε από τη Χαμάς), που δήλωσε: «Εκλιπαρώ τον κόσμο: σταματήστε όλους τους πολέμους, σταματήστε να σκοτώνετε ανθρώπους, σταματήστε να σκοτώνετε μωρά. Ο πόλεμος δεν είναι η απάντηση. Ο πόλεμος δεν είναι τρόπος να διορθώσουμε τα πράγματα. Αυτή η χώρα, το Ισραήλ, βιώνει τη φρίκη. Και ξέρω ότι οι μητέρες στη Γάζα βιώνουν τη φρίκη … Δεν θέλω να εκδικηθεί κανείς στο όνομά μου».

Είναι η Maoz Inon (οι γονείς της δολοφονήθηκαν στις 7 Οκτωβρίου), που έγραψε στο Al Jazeera: «Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι της ειρήνης. Η εκδίκηση δεν πρόκειται να επαναφέρει τους γονείς μου στη ζωή. Δεν πρόκειται να φέρει πίσω ούτε άλλους Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους που σκοτώθηκαν. Το αντίθετο θα κάνει … Πρέπει να σπάσουμε τον κύκλο».

Όταν ο Yonatan Ziegen, γιος της Vivian Silver, ρωτήθηκε από δημοσιογράφο τι θα σκεφτόταν η μητέρα του –η οποία πιστεύεται ότι απήχθη- για όσα κάνει το Ισραήλ τώρα στη Γάζα, απάντησε: «Θα ήταν ταπεινωμένη. Γιατί δεν μπορείς να απαντήσεις στο φόνο μωρών σκοτώνοντας άλλα μωρά. Χρειαζόμαστε ειρήνη. Γι’ αυτό δούλευε σε όλη της τη ζωή… Ο πόνος είναι πόνος».

ΥΓ: Για όλους αυτούς τους Ισραηλινούς αξίζει να τραγουδάμε τους στίχους του Βίρβου:

“Αδερφέ Ισραηλίτη / Το αστέρι που φοράς

Φως ανέσπερο θα ρίχνει / Στους βωμούς της λευτεριάς…

Θα ’ναι σάλπισμα ειρήνης / Που για κείνη μαρτυράς…”

(Φτιάξανε ένα θεό ίσαμε το μπόι τους, και δεν περίσσεψε θεός για τα παιδιά.

Μενέλαος Λουντέμης)

Πηγή: https://www.koutipandoras.gr