Santa Claus is beachin' it at the Dead Sea in Israel
Το Νησί των Συναισθημάτων, ένα συγκινητικό κείμενο για
παραμύθι της Κολομβίας, αγνώστου συγγραφέα, που έγινε
γνωστό, από τον Χόρχε Μπουκάι*, και στο βιβλίο του «Ο
Δρόμος των Δακρύων» εκδ. Opera, 2010, σελ 170 ως 174.*
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί όπου κατοικούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν μαζί η Ευτυχία, ο Φόβος, η Λύπη, η Γνώση, το Μίσος, η Σοφία, η Αγάπη και η Αγωνία. Όλοι ήταν εκεί.
Μια μέρα, καλεί η Γνώση τους κατοίκους του νησιού και τους λέει:
«Έχω να σας ανακοινώσω μια άσχημη είδηση, το νησί βυθίζεται».
Τα συναισθήματα που κατοικούν στο νησί δεν μπορούν να πιστέψουν στ’ αυτιά τους:
«Όχι, δεν γίνεται! Εμείς εδώ ζούμε όλη μας τη ζωή!»
Η Γνώση επαναλαμβάνει:
«Το νησί βυθίζεται».
«Μα δεν είναι δυνατόν! Μπορεί να κάνεις λάθος!».
«Εγώ δεν κάνω ποτέ λάθος» τους ξεκαθαρίζει η Γνώση.
«Αν σας λέω ότι βυθίζεται, είναι γιατί πράγματι βυθίζεται».
«Και τώρα, τι θα κάνουμε;» ρωτούν τα συναισθήματα.
Οπότε, απαντάει η Γνώση.
«Λοιπόν, κάντε ό,τι θέλετε, εγώ πάντως σας προτείνω να βρείτε έναν τρόπο να φύγετε από το νησί… Φτιάξτε ένα καράβι, μια βάρκα, μια σχεδία, ή ό,τι άλλο μπορείτε και φύγετε, γιατί αυτός που θα μείνει στον νησί, θα χαθεί μαζί του».
«Δεν μπορείς να μας βοηθήσεις;» ρωτούν όλοι μαζί, γιατί έχουν εμπιστοσύνη στην ικανότητά της.
«Όχι» λέει η Γνώση. «Η Πρόνοια κι εγώ φτιάξαμε ένα αεροπλάνο, και μόλις τελειώσω αυτά που έχω να σας πω, θα πετάξουμε στο πιο κοντινό νησί».
Τα συναισθήματα, αναστατωμένα, της λένε:
«Ε, όχι! Όχι! Κι εμείς τι θα γίνουμε;»
Μόλις τελειώνει η Γνώση, ανεβαίνει στο αεροπλάνο με τη φίλη της, κι έχοντας λαθρεπιβάτη το Φόβο – που δεν ήταν χαζός και κρύφτηκε στο αεροπλάνο -, φεύγουν από το νησί.
Τα συναισθήματα αρχίζουν να κατασκευάζουν άλλο βάρκα, άλλο καράβι, άλλο καΐκι... όλα... εκτός από την Αγάπη. Γιατί η Αγάπη είναι τόσο συνδεδεμένη με κάθε πράγμα που βρίσκεται πάνω στο νησί, που λέει:
«Μα πως ν’ αφήσω το νησί… μετά από όσα έζησα εδώ… Πως ν’ αφήσω, ας πούμε, αυτό το δεντράκι; Αααχ... μας ενώνουν τόσα πράγματα...».
Κι ενώ ο καθένας κοιτάζει να βρει έναν τρόπο για να φύγει, η Αγάπη ανεβαίνει σε κάθε δέντρο, μυρίζει κάθε τριαντάφυλλο, πάει μέχρι την παραλία και ξαπλώνει στην αμμουδιά όπως έκανε παλιά, χαϊδεύει κάθε πετραδάκι… προτιμά να σκέφτεται με την αφέλεια που διακρίνει την Αγάπη:
«Μπορεί να βυθιστεί λιγάκι και μετά...»
Το νησί όμως... το νησί βυθίζεται όλο και περισσότερο.
Η Αγάπη, βέβαια, δεν μπορεί να σκεφτεί την κατασκευή μέσου διαφυγής, γιατί είναι τόσο στενοχωρημένη που άλλο δεν κάνει από το να κλαίει και να θρηνεί γι’ αυτά που θα χάσει.
Και ξαναχαϊδεύει τα βοτσαλάκια, ξανακυλιέται στην άμμο και βρέχει στο νερό τα ποδαράκια της.
«Μετά από τόσα που περάσαμε μαζί...» λέει στο νησί με παράπονο.
Μα το νησί βυθίζεται ακόμα πιο πολύ... Μέχρι που, στο τέλος, δε μένει από το νησί παρά ένα τόσο δα βραχάκι. Το υπόλοιπο, το έχει καλύψει το νερό.
Την τελευταία στιγμή, η Αγάπη συνειδητοποιεί ότι το νησί βυθίζεται στ’ αλήθεια, και αντιλαμβάνεται πως αν δεν τα καταφέρει να φύγει, η αγάπη θα εξαφανιστεί για πάντα από προσώπου Γης. Έτσι, τσαλαβουτάει στα νερά και κατευθύνεται προς τον όρμο, που είναι το ψηλότερο σημείο στο νησί. Πάει με την ελπίδα να δει από εκεί κάποιον από τους συντρόφους της και να τον παρακαλέσει να την πάρει μαζί του.
Κοιτάζει στη θάλασσα και βλέπει να έρχεται το σκάφος του Πλούτου. Του κάνει σινιάλο, και ο Πλούτος πλησιάζει λίγο στον όρμο.
«Πλούτε, εσύ έχεις τόσο μεγάλο σκάφος, θα με πας ως το γειτονικό νησί;»
Ο Πλούτος, όμως, της απαντάει: «Είμαι τόσο φορτωμένος με λεφτά, κοσμήματα και πολύτιμες πέτρες, που δεν έχω χώρο για σένα. Λυπάμαι...» και συνεχίζει το δρόμο του χωρίς να κοιτάξει πίσω του.
Μένει η Αγάπη να ψάχνει, και βλέπει να έρχεται η Ματαιοδοξία σ’ ένα πολύ φανταχτερό σκάφος, γεμάτο στολίδια, περούκες, μάρμαρα και λουλούδια όλων των χρωμάτων. Η Αγάπη τεντώνεται λιγάκι και φωνάζει:
«Ματαιοδοξία… Ματαιοδοξία… Πάρε με μαζί σου».
Η Ματαιοδοξία κοιτάζει την Αγάπη και της λέει: «Ευχαρίστως θα σε έπαιρνα αλλά... έχεις μια όψη... Είσαι τόσο άχαρη, βρώμικη κι ατημέλητη... Με συγχωρείς, δεν γίνεται... Θα μου ασχήμαινες το σκάφος!» και φεύγει.
Κι ενώ σκέφτεται πως δεν πρόκειται να περάσει κανένας άλλος πια, βλέπει να πλησιάζει ένα σκάφος πολύ μικρό, το τελευταίο, το σκάφος της Θλίψης.
«Θλίψη, αδελφή μου» της λέει, «εσύ που με ξέρεις τόσο καλά, εσύ θα με πάρεις σίγουρα μαζί σου, έτσι δεν είναι;»
Και η Θλίψη της απαντάει: «Θα σε έπαιρνα, αλλά είμαι τόσο λυπημένη, που προτιμώ να συνεχίσω μόνη μου» και χωρίς δεύτερη κουβέντα, απομακρύνεται.
Η Αγάπη κάθετα στο τελευταίο βραχάκι, που είναι ό,τι απόμεινε από το νησί, και περιμένει το τέλος... Όταν ξαφνικά, ακούει κάποιον να την καλεί από πολύ κοντά: «Ψιτ-ψιτ…»
Είναι ένας γεροντάκος που της κάνει σινιάλο από μια βάρκα με κουπιά.
Ή Αγάπη του λέει: «Εμένα;»
«Ναι, ναι» λέει ο γεροντάκος, «εσένα. Έλα μαζί μου, εγώ θα σε σώσω».
Η Αγάπη τον κοιτάζει και του λέει: «Ξέρεις τι έγινε, εγώ έμεινα...» -«Ξέρω, ξέρω...» της λέει ο γεράκος και δεν την αφήνει να τελειώσει τη φράση της. «Ανέβα, εγώ θα σε σώσω».
Ανεβαίνει η Αγάπη στη βάρκα κι αρχίζουν να κωπηλατούν μαζί για να απομακρυνθούν από το νησί, που πραγματικά, λίγα μόλις λεπτά μετά, εξαφανίζεται για πάντα.
Μόλις φθάνουν στο διπλανό νησί, καταλαβαίνει η Αγάπη πως αν είναι ακόμα ζωντανή, αν συνεχίζει να υπάρχει, το οφείλει σ’ αυτόν τον γεράκο, που χωρίς να πει λέξη, έφυγε το ίδιο παράξενα όσο είχε εμφανιστεί.
Εκείνη τη στιγμή, η Αγάπη συναντάει τη Σοφία και της λέει: «Δεν γνωριζόμαστε μ’ αυτόν τον γεράκο, κι όμως με έσωσε. Πως είναι δυνατόν; Οι άλλοι, όλοι, δεν κατάλαβαν πως θα έμενα πίσω τελικά... Εκείνος με βοήθησε, κι εγώ ούτε καν ξέρω ποιός είναι...»
Η Σοφία την κοιτάζει στα μάτια και της λέει:
«Aυτός είναι ο Χρόνος. Και ο Χρόνος, Αγάπη, είναι ο μόνος που μπορεί να σε βοηθήσει όταν ο πόνος της απώλειας σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα μπορέσεις να συνεχίσεις. Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
Jorge Bucay. Αργεντινός, Γιατρός, ψυχοθεραπευτής της
σχολής Γκεστάλτ και συγγραφέας. Έχει γράψει 12 βιβλία
ψυχοθεραπείας που έχουν γίνει best seller σε πολλές χώρες.
Η αληθινή αγάπη δεν είναι τίποτα άλλο από
την αναπόφευκτη επιθυμία να βοηθήσουμε
τον άλλο να είναι αυτός που είναι.
*Ο Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay, γενν.30 Οκτωβρίου 1949) είναι γιατρός, ψυχοθεραπευτής της σχολής Γκεστάλτ και συγγραφέας γεννημένος στην Αργεντινή. Τα βιβλία του έχουν πουλήσει περισσότερα από δύο εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δεκαεπτά γλώσσες. Γεννήθηκε το 1949 σε μια λαϊκή γειτονιά του Μπουένος Άιρες. Αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Του Μπουένος Άιρες το 1973.
Εργάζεται ως ψυχοθεραπευτής ενηλίκων, ζευγαριών και κοινωνικών ομάδων. Ζει στα προάστια του Μπουένος Άιρες με τη γυναίκα του και έχει δύο παιδιά.
Σε όλα τα βιβλία του ο συγγραφέας χρησιμοποιεί παραμύθια κι ιστορίες από όλο τον κόσμο, σαν παραβολές σε μια ιδιόρρυθμη ψυχοθεραπευτική μέθοδο.
Η συγκεκριμένη ιστορία, όπως διηγείται ο ίδιος στο βίντεο, είναι ένα παραδοσιακό παραμύθι της Κολομβίας.
Η ψυχολογία Gestalt (γερμανικά: Gestaltpsychologie), ακαδημαϊκά γνωστή και ως μορφολογική ψυχολογία, είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης ατόμων που αισθάνονται ανήσυχα - πως κάτι δεν πάει καλά.
Η θεραπεία στηρίζεται στην ιδέα πως είναι καλύτερα να ζήσουμε αυτό που αισθανόμαστε «εδώ και τώρα» και όχι να συνεχίσουμε να σκεπτόμαστε το παρελθόν ή να ανησυχούμε για το μέλλον.
Ο στόχος είναι να βοηθηθεί το άτομο να συνειδητοποιήσει τις σκέψεις του, τις συμπεριφορές του, τις εμπειρίες του και τα συναισθήματά του και να αναλάβει την ευθύνη γι' αυτά. Με άλλα λόγια, να επικεντρωθεί το άτομο στις διαδικασίες που συμβαίνουν μέσα του με αφορμή τα εξωτερικά ερεθίσματα, αποφεύγοντας τα νοητικά παιγνίδια που διεγείρονται αυτόματα και λειτουργούν ασυνείδητα.
Η μέθοδος αποτέλεσε μέρος αυτού που ονομάστηκε ουμανιστική ψυχολογία και διαμορφώθηκε από τους Fritz Perls, Laura Perls και Paul Goodman (σχολή του Βερολίνου) στις δεκαετίες 1940 και 1950.
Στο επίκεντρο της θεραπείας Gestalt είναι η ιδέα της «συνειδητότητας» (αυτογνωσίας). Το άτομο ενθαρρύνεται να γνωρίσει τα προσωπικά του συναισθήματα και τις συμπεριφορές του, και το αποτέλεσμα που δημιουργείται στον κόσμο γύρω του.
Με τη θεραπεία Gestalt το πάσχον άτομο οδηγείται να αναγνωρίσει πως ένας στημένος μηχανισμός μέσα του προσπαθεί να αποφύγει τα συναισθήματα του παρόντος. Όταν το άτομο αρχίσει να αναγνωρίζει το γεγονός αυτό, αρχίζει και να αισθάνεται καλύτερα. Όμως χρειάζεται αρκετός χρόνος και αρκετές επαναλαμβανόμενες συνεδρίες για να ολοκληρωθεί ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
Η λέξη Gestalt είναι γερμανική και σημαίνει «σχήμα». Η βασική αρχή της Ψυχολογίας Gestalt είναι πως ο νους δέχεται επί μέρους ερεθίσματα, αλλά τα συνθέτει με το δικό του τρόπο και «σχηματοποιεί» ένα αποτέλεσμα που είναι κάτι πολύ περισσότερο ή κάτι διαφορετικό από το άθροισμα των ερεθισμάτων που δέχτηκε.
Ο όρος Gestalt έχει καθιερωθεί σαν ορολογία της Ψυχολογίας και της Ψυχοθεραπείας σε όλες σχεδόν τις γλώσσες του κόσμου, ενώ το συγκεκριμένο νόημα κατά περίπτωση μπορεί να αποδίδεται σε κάθε γλώσσα με κάποιο διαφορετικό τρόπο.
Στα Ελληνικά π.χ για την ψυχοθεραπεία Gestalt μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο όρος «βιωματική θεραπεία» (που ωστόσο δεν ισχύει για την ψυχολογία Gestalt).
Βιβλιογραφία
*Το νησί των Συναισθημάτων ή o δρόμος των Δακρύων. Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι «El camino de las Lágrimas» (Best Seller) (Jorge Bucay, The Road of Tears) που εκδόθηκε το 2001. Εκδόθηκε και στα Ελληνικά με τον τίτλο «Ο Δρόμος των Δακρύων» από τις εκδόσεις opera. 2010. Το απόσπασμα στις σελίδες 170 ως 174.
• «Jorge Bucay». (Ισπανικά) Penguin Random House Grupo Editorial. wikipedia
• Λούππου, Νατάσσα (19 Οκτ 2018). «Το φαινόμενο Χόρχε Μπουκάι, MAXMAG• Πέτρος Ρούσσος. «ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ (ΨΧ 00)» (PDF). ΕΚΠΑ. σελ. 4.
• Επίκ. Καθ. Γεωργία Α. Παπαντωνίου. «Εισαγωγή στην Ψυχολογία με έμφαση στις γνωστικές λειτουργίες - Σχολές σκέψης στην ψυχολογία: ΙΙΙ» (PDF). Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
♪♫ Βίντεο «Το νησί των συναισθημάτων» ακούγοντας το «Προσωπογραφία της μητέρας μου» (το ποίημα του Μάνου Χατζιδάκι το διαβάζετε εδώ) από τον δίσκο «Το χαμόγελο της Τζοκόντας». Πλάνα από τον Πλακιά, Κρήτης. 12-01-2011. «The island of Emotions».
Το ίδιο Παραμύθι εν συντομία
Πηγή: https://www.sophia-ntrekou.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.