ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΙΑΣ ΠΑΡΕΝΘΕΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ!

Φωτεινή Τσαλίκογλου

«Είμαι κιόλας 6 μηνών. Η κοιλιά τώρα φαίνεται. Φοράω φαρδιά φουστάνια. Κανείς δεν το έχει πάρει είδηση. Εξι μηνών κι όλα πάνε καλά, μαμά. Είναι κοριτσάκι, ακούς; Δεν ήθελα να ξέρω το φύλο του, μαμά. Μη με ρωτάς γιατί. Δεν ξέρω ακριβώς να σου πω. Πιο πολλά είναι αυτά που νιώθω παρά αυτά που γνωρίζω».

ΕIΜΑΙ Η ΜΑΡIΑ, 27 ΕΤΩΝ. Πρώην εθελόντρια νοσηλεύτρια στον «Ευαγγελισμό». Ανύπαντρη. Σε τρεις μήνες θα γεννήσω ένα μωρό. Είναι κοριτσάκι. Ενα όχι δικό μου κοριτσάκι. Παρένθετη μητέρα. Δεν ήταν μια δύσκολη, εν τέλει, απόφαση. Θα δώσω χαρά σε ένα άτεκνο ζευγάρι. Η κυρία είναι 40 χρονών, ο σύζυγος 42. Δέκα χρόνια γάμου προσπαθούσαν, τίποτα. Θέλουν ένα δικό τους παιδάκι. Τι πιο φυσικό; Θα τους δώσω μια μεγάλη και παρατεταμένη χαρά. Αλλωστε τι έχω να χάσω; Θα φανώ χρήσιμη και στους δικούς μου που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Μια μάνα χήρα στο νησί. Κι ο μικρός μας ο Νίκος με σκλήρυνση κατά πλάκας. Επιδόματα αναπηρίας κι όλη η σύνταξη του μπαμπά πάνε στα φάρμακα. Πέρα από το καλό που θα κάνω στο άτεκνο ζευγάρι, θα υπάρχει και μια εύλογη αμοιβή. Λογικό και δίκαιο. Τα ιατρικά έξοδα θα είναι όλα καλυμμένα. Συν 15.000 ευρώ! Νόμιμα και με συμβολαιογραφική πράξη.

«Πρόσεχε, να το σκεφτείς καλά» είπε η μάνα μου, η μόνη που γνωρίζει. Τι έχω να χάσω, μάνα; Ολα καλά μού μοιάζουν. Σκέψου πόσα πράγματα θα μπορούμε να κάνουμε με 15.000 ευρώ! Σκέψου τον Νίκο μας που ακόμα περιμένει το αμαξίδιο. Θα δώσω χαρά σε ένα δυστυχισμένο ζευγάρι. Θα τους κάνω το πιο πολύτιμο δώρο. Δάκρυσαν και οι δυο τους όταν τα συμφωνήσαμε. Ηταν κι ο δικηγόρος μαζί, κι ο γιατρός. Ολα τακτοποιημένα σου λέω, μάνα. Μην ανησυχείς. Ολα έπρεπε να γίνουν όπως έγιναν. Η κυρία όποτε με συναντά δακρύζει. Πρώτη μου φορά νιώθω τόσο χρήσιμη και σημαντική.

Είμαι κιόλας 6 μηνών. Η κοιλιά τώρα φαίνεται. Φοράω φαρδιά φουστάνια. Κανείς δεν το έχει πάρει είδηση. Εξι μηνών κι όλα πάνε καλά, μαμά. Είναι κοριτσάκι, ακούς; Δεν ήθελα να ξέρω το φύλο του, μαμά. Μη με ρωτάς γιατί. Δεν ξέρω ακριβώς να σου πω. Πιο πολλά είναι αυτά που νιώθω παρά αυτά που γνωρίζω.

Χθες το ακούσαμε για πρώτη φορά. Από το μεγάφωνο ο χτύπος της καρδούλας του. Σαν σεισμός μέσα στο ιατρείο. Θα το πούνε Ελενα. Δεν είναι άσχημο όνομα, συμφωνείς; To Mαρία, το δικό μου, το διάλεξες μαζί με τον μπαμπά. Tης γιαγιάς που δεν γνώρισα δεν ήταν το όνομα; Και το όνομα Νίκος του παππού. Δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ, το φαντάζεσαι, μαμά; Mια μικρή περιουσία. Αύριο θα μου δώσουν 5.000 ευρώ προκαταβολή. Θέλω να φωνάξεις τον γιατρό να σου πει τι γίνεται με τη μαρμαρυγή σου. Με ακούς; Ασε που σκέφτομαι να τους ζητήσω περισσότερα χρήματα. Η σκέψη όμως αυτή με χαλάει.

H κυρία με είδε χλομή. «Μια χαρά είμαι» της είπα. Αγγιξε την κοιλιά μου. «Μπορώ;» ρώτησε. Τι να της έλεγα, «όχι, δεν μπορείτε»; Δικό της είναι το παιδί. Δεν τρέφω αυταπάτες. Μετά που θα το πάρουν πώς θα είναι άραγε; Eκανα ένα θεάρεστο έργο, μαμά. Θα είστε περήφανοι για μένα.

Το βράδυ νόμιζα ότι το μωρό μού μιλούσε. Εκλεισα τα αφτιά μου. Αντε, δυο μήνες και κάτι ακόμα. Η κυρία τώρα έρχεται σχεδόν κάθε μέρα σπίτι. Πάμε μαζί στον γιατρό. Ο κύριος περιμένει απέξω. «Ολα καλά» του γνέφω. Μοιάζει αμήχανος. Λογικό δεν είναι;

Τι χρώμα λες να είναι τα μάτια του μωρού; Εννέα μήνες μαζί και τώρα ο αποχωρισμός. Δεν θέλω νάρκωση, δεν θέλω την επισκληρίδιο αναισθησία. Στη φάση της διαστολής, τότε που πρέπει να ανοίξει ο τράχηλος για να μπορέσει να περάσει το κεφαλάκι του, θέλω να το δω να βγαίνει από μέσα μου. Θέλω να νιώσω τον πόνο. Αλλιώς όλα θα μου φαίνονται πιο ψεύτικα από το ψεύτικο. Αλλωστε αμέσως μετά, το έχω αποφασίσει, δίχως πολλές εξηγήσεις, θα κάνω το «δέρμα με δέρμα». Ξέρεις τι είναι αυτό, μαμά; Nα αγγίζεσαι δέρμα με δέρμα με το μωρό. Γυμνό δέρμα με γυμνό δέρμα. Το πρώτο ίχνος ασφάλειας στη ζωή. Εγώ-εσύ-ο κόσμος.

Σε φιλώ, μαμά.

Η κόρη σου

Λίγο ακόμα παρακαλώ, αφήστε με λίγο ακόμα να το μυρίσω, να το αγγίξω, δεν έχω σκοπό να κάνω παρακράτηση ξένης περιουσίας. Μη με κοιτάζετε με αυτό το δύσπιστο επιφυλακτικό βλέμμα. Ενα χάδι στον λαιμό του μόνο. Συμφωνήσαμε και με τη μαία… δεν σας το είπε; Θα θηλάσει έστω για λίγο. Αν δεν θέλετε να ακουμπήσει το στήθος μου, δέχομαι το θήλαστρο. Το μητρικό γάλα είναι ιαματικό. Για το παιδάκι σας το λέω. Δικό σας είναι, δεν το ξεχνώ. Η ψυχολόγος είπε να μην μπερδεύομαι. Πρέπει τα πράγματα να είναι ειπωμένα και ξεκάθαρα. Δεν είμαι μητέρα, είμαι κυοφορούσα μητέρα. Για το δικό μου το καλό, είπε. Για το δικό μου το καλό, για το δικό μου το καλό, για το δικό μου το καλό. Το επανέλαβα τρεις φορές.

Μήλο μου και μανταρίνι ό,τι είπαμε θα γίνει. Κοριτσάκι μου. Μα τι είπαμε; Tι προλάβαμε να πούμε; Oλα έγιναν σαν αστραπή. Σαν θύελλα. Ο άγγελος της ιστορίας άνοιξε τα φτερά του, η πρόοδος μας σήκωσε ψηλά σε ένα σύννεφο, δεν υπάρχει χρόνος να σταθείς, να συλλογιστείς… να επιβραδύνεις, να δεις πίσω τα ερείπια… όλα πρέπει να γίνουν άμεσα και γρήγορα και διεκπεραιωτικά. Η ιστορία δεν περιμένει.

Υπήρξα μια παρένθετη, κυοφορούσα μητέρα. Τώρα πώς ορίζομαι; Τώρα έχω ανάγκη κάποιος, κάτι να με συντρέξει. Kάποιος, κάτι να μας παρασταθεί. Είμαι εγώ, το μωράκι και το πρώην άτεκνο ζευγάρι. Μια, δυο, τρεις, τέσσερις, λογάριασε, πόσες ευαλωτότητες μαζί;

Ενα πλαίσιο φροντίδας. Το νοιάξιμο, η τέχνη της ζωής.

Η κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι καθηγήτρια Ψυχολογίας, συγγραφέας.

Πηγή: https://www.tovima.gr