ΠΟΤΕ...!

Του Γιάννη Πανούση

Γόου σκοτάδι

στο καμίνι μας ρίξαν

της Ιστορίας

Αγγελική Γιανέλλου,Lacrimae rerum

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μεγαλοστομίες: η Δημοκρατία ‘δολοφονήθηκε’, δεν υπάρχει άλλος πρωθυπουργήσιμος πολιτικός, τα κόμματα διαλύονται, η Αριστερά πεθαίνει, η κοινωνία παρακμάζει.

Ποτέ δεν με έπεισαν οι διάφορες κομματικές ‘κωλοτούμπες’:για το καλό[;] της χώρας, για την επιβίωση της παράταξης, για τη μελλοντική νίκη του λαού, για τη δικαίωση της ιδεολογίας, για τη δόξα του Αρχηγού[σε αυτές τις περιπτώσεις περιλαμβάνονται και οι ‘ανανήψαντες’ και μετανοήσαντες, οι οποίοι χωρίς αυτοκριτική επανέρχονται για να μας σώσουν από τους ‘κακούς άλλους’]

Ποτέ δεν γοητεύθηκα από τις ουτοπίες:οι φανταστικοί παράδεισοι, η μελλοντική ευτυχία όλων,το ‘κλειδί’ ερμηνείας κάθε φαινομένου, η στρατηγική της αιώνιας νίκης [συνήθως από τους ηττημένους ή τους φανατικούς]

Ποτέ δεν ‘κατάπια αμάσητα’ τα νέα των εφημερίδων,τις διαδόσεις των διαδρομιστών, τις φήμες των επιτελείων, τις δημοσκοπήσεις της στιγμής[και κυρίως τις περισπούδαστες αναλύσεις των ‘ειδικών’,που πάντοτε πέφτουν έξω στις εκτιμήσεις τους ,αλλά συνεχίζουν να εμφανίζονται σαν ‘έγκριτοι’][sic]

Ποτέ δεν ενθουσιάστηκα με τις διασπάσεις των κομμάτων,γιατί ήμουνα βέβαιος ότι πίσω από τα προβαλλόμενα ιδεολογήματα κρύβονταν προσωπικές φιλοδοξίες ή ανομολόγητα συμφέροντα[με χειρότερη περίπτωση αυτή των ένδοξων παλινορθώσεων,με τον αρχηγό-ζόμπι]

Ποτέ δεν αποδέχτηκα ότι για την πτώση ενός κόμματος ή την έκπτωση ενός ηγέτη υπάρχει μόνον ένας υπεύθυνος,γιατί οι υποκρυπτόμενοι είναι συνήθως οι υπαίτιοι και οι ένοχοι[ιδίως όσοι έχουν αναλάβει το ρόλο του αυλικού γελωτοποιού,του μιντιακού τροβαδόρου ή του παρακοιμώμενου υποτακτικού]

Ποτέ τα κόμματα δεν πεθαίνουν μαζί με το θάνατο του Αρχηγού τους,ενώ συνήθως ο Αρχηγός αφήνεται να πεθάνει έρημος και μόνος[άλλωστε η αχαριστία και η υποκρισία είναι ίδιον των μηχανισμών]

Ποτέ δεν με κινητοποίησε η αναπαλαίωση ανθρώπων και το ανάμάσημα γερασμένων ιδεών,ούτε πίστεψα στα ‘κενά της Ιστορίας ή στα άλματα στο ιδεολογικό κενό ‘, ακόμα κι όταν η κομματική γραφειοκρατία έχει γίνει απολίθωμα

Ποτέ δεν αναγνώρισα αλήθειες στις καταγγελίες διαφόρων εκπροσώπων κι εντολοδόχων φορέων και μορφωμάτων, γιατί αποτελεί πάγια τακτική να καταγγέλουν αυτό που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει

Ποτέ δεν με ιντρίγκαραν τα σενάρια εισόδου/εξόδου σε φράξιες,οι μάσκες των διπρόσωπων, η διγλωσσία των άλαλων,οι εμμονικοί με τα ψυχολογικά τους αδιέξοδα

Ποτέ δεν θεώρησα ότι το ενγένει αντισυστημικό αποτελεί φάρμακο κατά πάσης νόσου, γιατί συχνά λειτουργεί σαν κοινωνικό φαρμάκι,ενώ οι περισσότεροι εξουσιομανείς κρύβονται πίσω από τη ρητορική του ‘αντί’

Ποτέ δεν διαχώρισα την ελευθερία από την ασφάλεια και τις δύο από την πολιτική ηθική [με πρόσχημα σκοπιμότητες και συγκυρίες],γιατί η Δημοκρατία τις έχει ανάγκη να λειτουργούν όλες μαζί

Ποτέ δεν πίστεψα στην αυτόνομη ύπαρξη δύο πολιτικών κόσμων,οι οποίοι αντιμάχονται αενάως ο ένας τον άλλον χωρίς να συνομιλούν ή να συμβιβάζονται, γιατί ο διάλογος είναι η βάση της Δημοκρατίας και της ειρηνικής συνύπαρξης

ΥΓ.Για να μην ξεχνάμε τα συμβαίνοντα τον τελευταίο καιρό στο πολιτικό τοπίο, τουλάχιστον αυτά που βλέπουμε κι ακούμε στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ, καθώς και στη ΝΔ κάτι ετοιμάζουν οι εκπεσόντες, στρατολογώντας διεθνολόγους κατ’εντολήν άνωθεν,οφείλουμε να δεχτούμε ότι ζούμε την ανώτατη μορφή της ‘αριστερής μελαγχολίας’[Enzo Traverso], η οποία μπορεί εύκολα να εξελιχθεί σε μόνιμη κατάθλιψη

ΥΓ2. Μολονότι στον ευμετάβλητο κόσμο που ζούμε είναι παρακιδυνευμένο να λες ‘’ποτέ’’,νομίζω ότι κάπου πρέπει να βάλουμε αμετακίνητες διαχωριστικές γραμμές πριν τα σαρώσει όλα η πολιτική ορθότητα και η κουλτούρα της ακύρωσης

ΥΓ2.’’...σαν μία τελευταία αίτηση για παραίτηση’’[Δ.Φωτεινάκης,Το παλιό μου ξεχασμένο σπίτι]

Πηγή: https://www.capital.gr