Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ «ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΣΜΟ» ΑΛΛΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΤΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ!

Οι αντιδράσεις της κοινωνίας ούτε «τοξικές» είναι, ούτε «αντισυστημικές». Τη δημοκρατική «κανονικότητα» αποζητούν

 Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

Σύμφωνα με ορισμένους «δημοσιολόγους», το πρόβλημα αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία είναι ότι με αφορμή τις αντιδράσεις για τα Τέμπη και τη διάχυτη αίσθηση ότι δεν έχει υπάρξει απόδοση δικαιοσύνης έχει διαμορφωθεί ένα «αντισυστημικό» κλίμα, μια «τοξική» αρνητική τοποθέτηση απέναντι στους θεσμούς και άρα υπάρχει κίνδυνος ενός νέου «διχασμού».

Το «επιχείρημα» αυτό έρχεται να συμπληρώσει, ακόμη και όταν δεν το ομολογεί, το κυβερνητικό αφήγημα, όπως διατυπώθηκε επί της ουσίας και από τον ίδιο τον πρωθυπουργό στη συνέντευξή του στην Καθημερινή, σύμφωνα με το οποίο όποιος μιλάει για συγκάλυψη αποδέχεται θεωρίες συνωμοσίας και υπονομεύει τους θεσμούς.

Το γεγονός ότι όλα αυτά συνδυάζονται με τους αλλεπάλληλους υπαινιγμούς ότι κάποιοι οραματίζονται «νέες Πλατείες» – λες και ήταν κατακριτέα η τότε πλειοψηφική αντίδραση της κοινωνίας στην κοινωνική καταστροφή που έφεραν τα Μνημόνια – έρχεται να υπογραμμίσει σε ποιο βαθμό όσοι διακινούν τέτοιες τοποθετήσεις αδυνατούν να κατανοήσουν την κοινωνία.

Γιατί η πραγματικότητα είναι ότι η ελληνική κοινωνία κάθε άλλο παρά «πάσχει» αυτή τη στιγμή από κάποια «αντισυστημική» υπερβολή ή είναι παρασυρμένη από κάθε λογής επαναστατικές πλάνες. Ούτε θέλει η κοινωνία να περάσει μέσα από κάποια φάση παρατεταμένης αμφισβήτησης, μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων, διαρκούς κινητοποίησης. Είναι άλλωστε κοινό μυστικό ότι αρκετοί, εντός και εκτός συνόρων, ο καθένας από το δικό του μετερίζι και για τους δικούς του λόγους, με σπουδή φρόντισαν για τη μετατροπή της -δυστυχώς- σε μια κοινωνία χαμηλών προσδοκιών, που την τρομάζει ο πραγματικός αντισυστημισμός (χωρίς εισαγωγικά προς διαχωρισμό του από τον δήθεν «αντισυστημισμό», που επικαλείται η ακροδεξιά). Και κάποιοι άλλοι ευθύνονται γιατί αδυνατούν να την πείσουν και να την κινητοποιήσουν να διεκδικήσει δυναμικά την ανατροπή αντιδραστικών και αντιλαϊκών πολιτικών.

Η ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή απλώς αναζητά την κανονικότητα, που άλλωστε της έταξε η παρούσα κυβέρνηση και μάλιστα ως η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να την εγγυηθεί. Τη δημοκρατική κανονικότητα. Την κανονικότητα ενός κράτους που λειτουργεί.

Την κανονικότητα ενός κράτους που εγγυάται ότι εν έτει 2025 οι συγκοινωνίες λειτουργούν με ασφάλεια, ότι τα τρένα δεν κινούνται στα τυφλά με κίνδυνο το παραμικρό λάθος να μπορεί να οδηγήσει σε τραγωδία, ότι δεν κινδυνεύουμε με νέα Τέμπη σε άλλα μέσα μεταφοράς, ότι όταν παίρνεις ένα λεωφορείο ή ένα συρμό του Μετρό δεν έχεις λόγο να φοβάσαι, σε τελική ανάλυση την κανονικότητα που ακόμη και αν περιλαμβάνει την ιδιωτικοποίηση βασικών υπηρεσιών τουλάχιστον εξασφαλίζει ότι αυτό δεν σημαίνει και θυσία της ασφάλειας στο βωμό του κέρδους.

Την κανονικότητα μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που όταν συμβαίνει ένα μεγάλο δυστύχημα που αποδεδειγμένα οφείλεται και στην παράλειψη ή καθυστέρηση αναγκαίων για την ασφάλεια έργων, έχει θεσμικές διαδικασίες που αποδίδουν τις πολιτικές ευθύνες εκεί που πρέπει και δεν εξαιρεί a priori τα πολιτικά πρόσωπα από τις ποινικές ευθύνες.

Την κανονικότητα ενός πολιτικού συστήματος όπου οι αντικειμενικά πολιτικά υπεύθυνοι και οι προϊστάμενοί τους αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη που τους αναλογεί, δεν διεκδικούν την πολιτική ασυλία και την αναδρομική δικαίωση και δεν αντιμετωπίζουν τα εκλογικά αποτελέσματα ως απαλλακτικά βουλεύματα.

Την κανονικότητα ενός κράτους δικαίου, που όταν συμβαίνει ένα μεγάλο δυστύχημα προχωρά σε κανονική διερεύνησή του, του χώρου που αυτό έγινε και των στοιχείων που συγκεντρώθηκαν, και δεν προχωρά σε μπαζώματα που αντικειμενικά περιορίζουν τη δυνατότητα διερεύνησης και άντλησης μαθημάτων για να κάνουμε πιο ασφαλείς τις συγκοινωνίες.

Την κανονικότητα μιας ευνομούμενης πολιτείας όπου τα στοιχεία συγκεντρώνονται όλα εξ αρχής, όπου δεν υπάρχουν κρίσιμης σημασίας τεκμήρια που αναζητούνται με μεγάλη καθυστέρηση και όπου αποδεικτικό υλικό συμπεριλαμβάνεται έγκαιρα στη δικογραφία και δεν διαρρέει πρώτα σε «φίλια μέσα».

Την κανονικότητα ενός κοινωνικού κράτους όπου η αγωνία των πολιτών για την αύξηση του κόστους ζωής και τα υπαρκτά προβλήματα (και ελλείμματα) στη δημόσια υγεία και παιδεία δεν αντιμετωπίζεται ως «τοξικότητα» αλλά ως δίκαιη διαμαρτυρία για υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα.

Αυτή την κανονικότητα ζητά η κοινωνία και γι’ αυτό κατεβαίνει στους δρόμους. Και θα συνεχίσει να κατεβαίνει μέχρις ότου τα καταφέρει.

Και εάν είναι κάτι πραγματικά τοξικό, αυτό είναι η αντίληψη όλων αυτών που η σκέψη τους δεν μπορεί να πάει πέρα από το «γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;».

Πηγή: https://www.in.gr