Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Δεν πάνε όλοι οι δρόμοι στην Ιθάκη. Και ξέρεις κάτι; Δεν πειράζει.
Δεν είμαστε γεννημένοι για προορισμούς. Είμαστε πλασμένοι για ταξίδια. Για διαδρομές γεμάτες εμπειρίες, σημάδια, ανθρώπους που έρχονται και φεύγουν, στιγμές που γράφουν ιστορία στο δέρμα μας.
Κι αν τελικά εσύ δεν είσαι η Ιθάκη μου, χαλάλι σου. Απολαμβάνω τόσο τη διαδρομή, που δεν βρίσκω λόγο να φτάσω κάπου που δεν θα είσαι εσύ εκεί. Γιατί κάθε βήμα κουβαλά ακόμα το άγγιγμά σου, κάθε ανάσα έχει μια δόση από το φιλί σου. Και τι να την κάνω την Ιθάκη, αν δεν μυρίζει εσένα;
Η ζωή είναι οι ανατροπές της. Είναι το χάος που φέρνει ισορροπία, τα σκοτάδια που γεννούν φως, οι πτώσεις που σε σηκώνουν πιο δυνατά. Να θυμάσαι πως το τυχερό σου αστέρι είσαι ΕΣΥ. Και όσο έχεις εσένα, δεν φοβάσαι τίποτα.
Θα χαθείς. Θα πονέσεις. Θα αναρωτηθείς αν αντέχεις. Κι όμως, αντέχεις. Γιατί πάντα αντέχουμε λίγο παραπάνω απ’ όσο νομίζουμε. Γιατί το «δεν μπορώ» είναι μια στιγμή, ενώ το «τα κατάφερα» κρατάει μια ζωή.
Δώσε στον εαυτό σου χρόνο να πέσει, να λυγίσει, να κλάψει. Μα να ξέρεις και πότε να πεις «φτάνει». Πότε να σε μαζέψεις, να σε πάρεις από το χέρι και να σε τραβήξεις πίσω στη ζωή.
Να μην πιαστείς από σωσίβια, γιατί θα βουλιάξεις περισσότερο. Να μάθεις να επιπλέεις μόνος σου, να παλεύεις τα κύματα χωρίς δεκανίκια. Να μάθεις να βρίσκεις τη φωτιά μέσα σου, τη φλόγα που καίει και σε σπρώχνει να συνεχίσεις, ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν στάχτες.
Πάρε τον δύσκολο δρόμο. Αυτόν που σε φέρνει πιο κοντά στον εαυτό σου. Που σε κάνει να σε αγαπήσεις, να σε πιστέψεις, να σε αναγεννήσεις από τις στάχτες σου. Και ίσως, κάπου εκεί, στα πιο απρόβλεπτα μονοπάτια, να βρεις ένα χάδι που θα σε κάνει να ξεχάσεις όλες τις διαδρομές που δεν έβγαλαν πουθενά.
Γιατί, στο τέλος της μέρας, δεν είναι οι Ιθάκες που μετράνε. Είναι το ποιος έγινες φτάνοντας εκεί – ή ακόμα καλύτερα, το ποιος έγινες στη διαδρομή.
Στο παρά κάτι των 40, χάραξα πάνω μου μια φράση. Amor Fati. Να αγαπάς την μοίρα. Να ακολουθείς την μοίρα. Να κάνεις την μοίρα σου επιλογή και ζωή. Οι άνθρωποι μου και οι λέξεις μου είναι τελικά η μοίρα μου. Γυναίκα, μαμά, φίλη, πρώην στις σχέσεις μου, παρόν στο ό,τι φέρει η ζωή. Δεν ζω χωρίς τα παιδιά μου, την θάλασσά μου, τα ταξίδια μου και τις λέξεις μου. Όνειρο; Μια μέρα η Αθήνα να είναι πολύ μακριά μου.. μέχρι τότε, αφήνω ανεξίτηλα σημάδια με τα λάθη μου και ισορροπώ ατρόμητα ανάμεσα σε φόβους και φοβίες! #justastoryteller
Πηγή: https://lovenmore.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.