ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΠΑΡΑΜΑΖΩΜΑ!

\

Του Χρήστου Χωμενίδη

"Ο Τραμπ -ας μην το αρνηθούμε- είναι μέσα στην μπαλαφάρα του διασκεδαστικός…". Έτσι έλεγε ο Γάλλος συγγραφέας και δημόσιος διανοοούμενος Πασκάλ Μπρυκνέρ, που είχε επισκεφθεί αμέσως μετά τις αμερικάνικες εκλογές την Αθήνα. Ενώ η κάποτε λογογράφος του Ρόναλντ Ρέηγκαν, αρθρογράφος μετέπειτα στο "Wall Street Journal”, μια από τις ευφυέστερες γυναίκες της Αμερικής, η Πέγκι Νούναν ομολογούσε πως όταν επιτέλους καταδέχθηκε να τον συναντήσει, την άγγιξε το χάρισμά του. "Και ας τον απεχθανόμαστε για ηθικούς και αισθητικούς λόγους, δεν είναι ο Σατανάς επί της γης ο Ντόναλντ Τραμπ. Ένας παρτάκιας είναι. Ο εαυτός του τον ενδιαφέρει αποκλειστικά σχεδόν. Το υπερτροφικότατο εγώ του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ευτυχώς, το πολίτευμά μας, έχει "checks and balances”. Δεν θα μπορέσει να κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά".

Σε εκείνο το μήκος κύματος κινούμασταν σχεδόν όλοι μέχρι πριν από ελάχιστες εβδομάδες. Περισσότερο μάς απασχολούσε η ντροπιαστική ήττα των Δημοκρατικών, καυτηριάζαμε τις αδυναμίες της διακυβέρνησης Μπάιντεν, τις υπερβολές της πολιτικής ορθότητας και του γουόκ κινήματος που έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα. "Θα κλείσουμε τη μύτη μας και θα αντέξουμε και τη δεύτερη τετραετία Τραμπ…" βαυκαλιζόμασταν.

Όταν άρχισε τα παλαβά για τη Γροιλανδία, τον Καναδά, τον κόλπο του Μεξικού, σχεδόν δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας. Όταν οι δισεκατομμυριούχοι που στοιχίζονται γύρω του άλλαξαν μέσα σε μια νύχτα βιολί κι από προστάτες της κάθε διαφορετικότητας, κήρυκες διαπρύσιοι της συμπερίληψης, θυμήθηκαν τους παραδοσιακούς ρόλους των δύο φύλων, την ιερότητα της "κανονικής" οικογένειας, απλώς τους οικτίραμε. Ως οσφυοκάμπτες.

"Προφανώς και δεν θα μεταμορφώσει τη Γάζα σε Μονακό της Ανατολής – εκτός από μακάβριο θα ήταν και φρικτά κακόγουστο, ποιος θα παραθέριζε σε ένα νεκροταφείο; Αυτό όμως που τόλμησε να αρθρώσει, ότι θα μεταφέρει δήθεν τους Παλαιστίνιους αλλού, δυναμιτίζει τα θεμέλια της δικής μας πολιτείας.

Ποιος είναι ο υπαρξιακός ισχυρισμός του κράτους του Ισραήλ; Πως οι Εβραίοι δικαιούνται να ζουν στη γη των προγόνων τους. Ότι κάθε λαός έχει ρίζες. Εάν δεν έχουν οι Παλαιστίνιοι ρίζες -ή αν μπορείς να τους τις κόψεις με το "έτσι θέλω”-, τότε το ίδιο ισχύει και για τους Εβραίους!"

Ακολούθησε το ενενηντάλεπτο τηλεφώνημα με τον Πούτιν, η ομιλία του Τζέι Ντι Βανς στο Μόναχο, ποιος ξέρει τι έπεται μέσα στα αμέσως επόμενα εικοσιτετράωρα.

Φρίξαμε προφανώς ακούγοντας τον "αντ’αυτού" του Τραμπ, που ευλόγησε και αμνήστεψε τους κερασφόρους εισβολείς στο Καπιτώλιο, να κατηγορεί την Ευρώπη για έλλειμμα δημοκρατίας. Αποδειχθήκαμε -το χειρότερο- Επιμηθείς. Παρόμοιοι με τον μικρόμυαλο αδελφό του Προμηθέα, που αντί να διακρίνει τη συμφορά να έρχεται, έκλαιγε εκ των υστέρων, πάνω από το χυμένο γάλα.

Το μόνο για τον οποίο δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Ντόναλντ Τραμπ είναι ότι δεν μας είχε προειδοποιήσει. Σε όλους τους τόνους το διακήρυσσε, εδώ και χρόνια. Ότι θα τερματίσει "άστε ντούε" τον πόλεμο στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Πως θα ζορίσει τους Ευρωπαίους "συμμάχους". Ότι θα αποσυρθεί, για μια ακόμα φορά, από τη Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή και θα εφαρμόσει τις δικές του πολιτικές στην υγεία.

Υπήρχε περιθώριο -έστω μετά την εκλογική του επικράτηση στις 5 Νοεμβρίου και προτού να εγκατασταθεί στον Λευκό Οίκο- να κλείσουν κατεπειγόντως κάποιες από τις πληγές στον πλανήτη; Να θωρακιστεί όπως-όπως η διεθνής νομιμότητα; Δεν είδα καμιά τέτοια κινητικότητα. Η κατάπαυση του πυρός, θα μου πείτε, στη Μέση Ανατολή. Εκείνη όμως είχε την έγκριση, αν δεν αποτελούσε και σκιώδες επίτευγμα, του Ντόναλντ Τραμπ. Ο μόνος που προχώρησε σε μια κίνηση ουσίας ήταν ο Μάικλ Μπλούμπεργκ. Ο οποίος αποφάσισε να πληρώσει, δια του ιδρύματός του, την αμερικάνικη συμμετοχή στη Συμφωνία του Παρισιού.

Μας έχει πάρει παραμάζωμα ο Τραμπ, μην το αρνηθείτε. Έχει την απόλυτη, μέχρι στιγμής, πρωτοβουλία κινήσεων. Η ηγεσία της Ευρώπης εξανέστη, σύμφωνοι, μετά την ομιλία του Βανς. Η αντίδραση της φαντάζει ωστόσο προσώρας σπασμωδική. Μακάρι να φέρει αποτέλεσμα.

Έχεις δε και το κλίμα που διαμορφώνεται, παντού σχεδόν, υπέρ των "στιβαρών" ηγεσίων. Του τσαμπουκά. Της -εκλεγμένης ή μη- απολυταρχίας. Τρίβουν τα χέρια τους οι απανταχού δεσπότες, είτε επικαλούνται τη Χριστιανική Ορθοδοξία όπως ο Πούτιν, είτε φαντασιώνονται εαυτόν σε ρόλο χαλίφη σαν τον Ερντογάν. Αγαλλιάζουν τα ακροδεξιά μορφώματα. Μέχρι και οι δικοί μας "υπερπατριώτες" δηλώνουν τραμπικοί – να τους επισημάνουμε ότι εάν ο Τραμπ εφάρμοζε την προσφιλή μέθοδό του για να λύσει τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και το Κυπριακό, τα αποτελέσματα θα ήταν ολέθρια για το εθνικό μας συμφέρον;

"Τι θα κάνουμε;" ρώτησα χθες έναν σοφό μου φίλο. "Αντίσταση…" χαμογέλασε πικρά.

Δεν γίνεται να παραβλέψεις τις ιστορικές αναλογίες. Να μη θυμηθείς το άλλο Μόναχο, του 1938. Όπου οι δυτικές δημοκρατίες πήγαν με τα νερά του Χίτλερ, κατανόησαν τη σκέψη του και τη ζέση του να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της πατρίδας του. Να κάνει τη Γερμανία και πάλι μεγάλη. Πώς να μη θυμηθείς την ενδοτικότητα, την μαλθακότητά τους, που την παρουσίαζαν σαν ρεαλισμό; Τον πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρεττανίας Νέβιλ Τσάμπερλεν, να θριαμβολογεί για τη συμφωνία "έντιμης ειρήνης" που είχε υπογράψει με τον "εξοχώτατο κύριο Καγκελάριο"; Στο μεταξύ, ο Ουίστον Τσώρτσιλ έβραζε στο ζουμί του.

Το έχω ξαναγράψει. Χρειάν έχουμε ενός καινούργιου Τσώρτσιλ. Επειγόντως.-

* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Πηγή: https://www.capital.gr