Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κάποιοι είναι μπλε.
Όχι το βαθύ, ασφαλές μπλε της θάλασσας. Το άλλο. Εκείνο το θαμπό, ξεθωριασμένο μπλε των ματιών που κάποτε σε κοιτούσαν με φωτιά, αλλά τώρα σε κοιτούν σαν ξένο.
Κάποιοι είναι χρυσαφένιοι.
Της ψευδαίσθησης. Της δεύτερης ευκαιρίας που μοιάζει με θρίαμβο αλλά κρατάει όσο μια σκηνή που ξαναπαίζεται σε loop.
Γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, μόνο οι ατάκες τους φθείρονται.
Και μερικοί… αν είσαι τυχερός, αλλάζουν χρώμα στο φως.
Όπως η αγάπη. Όπως το “μαζί” που φθείρεται με τον χρόνο, αλλά μέχρι να φθαρεί, μοιάζει αληθινό.
Το βλέπεις το μοτίβο, έτσι;
Ξεκινάει με τραγούδια στην αγκαλιά, τελειώνει με σιωπές στις γωνίες ενός δωματίου.
Αρχίζει με φιλιά στον ώμο, τελειώνει με βλέμματα που αποφεύγουν το ένα το άλλο στο τραπέζι της κουζίνας.
Κάποτε ήταν το “εμείς”, τώρα είναι δύο μονόλογοι που δεν γίνονται διάλογος.
Η αγάπη δεν πεθαίνει με ένα ουρλιαχτό.
Πεθαίνει σε μικρές δόσεις. Σε ένα “θα τα πούμε αργότερα” που δεν έγινε ποτέ.
Σε ένα χέρι που κάποτε έψαχνε το δικό σου στον ύπνο και τώρα μένει ακίνητο.
Κάπως έτσι είναι οι Βαλεντίνοι που δεν είναι κόκκινοι.
Σαν τη ζωή. Σαν ταινία που είδες μια φορά και δεν θες να τη δεις ξανά,
αλλά ξέρεις κάθε σκηνή απ’ έξω.
Σοφία Παπαηλιάδου
Στο παρά κάτι των 40, χάραξα πάνω μου μια φράση. Amor Fati. Να αγαπάς την μοίρα. Να ακολουθείς την μοίρα. Να κάνεις την μοίρα σου επιλογή και ζωή. Οι άνθρωποι μου και οι λέξεις μου είναι τελικά η μοίρα μου. Γυναίκα, μαμά, φίλη, πρώην στις σχέσεις μου, παρόν στο ό,τι φέρει η ζωή. Δεν ζω χωρίς τα παιδιά μου, την θάλασσά μου, τα ταξίδια μου και τις λέξεις μου. Όνειρο; Μια μέρα η Αθήνα να είναι πολύ μακριά μου.. μέχρι τότε, αφήνω ανεξίτηλα σημάδια με τα λάθη μου και ισορροπώ ατρόμητα ανάμεσα σε φόβους και φοβίες! #justastoryteller
Πηγή: https://lovenmore.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.