ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΕΛΠΙΖΕΙΣ... ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ!

Του συγγραφέα Michael D. Hargrove

Μετάφραση – επεξεργασία Π. Τσινόπουλος

Περιμένοντας να παραλάβω έναν φίλο από το αεροδρόμιο, είχα μια από εκείνες τις εμπειρίες που σου αλλάζουν την ζωή. Σαν αυτές που έχετε ακούσει από πολλούς – αυτές που συμβαίνουν ξαφνικά. Αυτή συνέβη ελάχιστα μέτρα από εμένα.

Ψάχνοντας ανάμεσα στους επιβάτες που μόλις είχαν φτάσει, παρατήρησα έναν άνδρα που ερχόταν προς τα εμένα κρατώντας δυο χειραποσκευές. Σταμάτησε ακριβώς δίπλα μου και χαιρέτησε την οικογένειά του.

Πρώτα χαιρέτησε το μικρότερο γιό του, που ήταν περίπου έξι ετών. Αγκάλιασε σφιχτά ο ένας τον άλλο. Άκουσα τον πατέρα να λέει, “ Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω γιε μου. Μου έλειψες τόσο πολύ!” Ο γιος του χαμογέλασε ντροπαλά και του απάντησε, “ Κι εγώ πατέρα!”

Ο πατέρας τότε κοίταξε στα μάτια τον μεγαλύτερο γιο, που πρέπει να ήταν 9 με 10 ετών και χαϊδεύοντας το πρόσωπό του με τα χέρια του είπε, “ Έχεις γίνει κιόλας άντρας. Σ’αγαπώ πολύ Ζαχαρία!” Αγκαλιάστηκαν και οι δύο τρυφερά.

Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, δίπλα ένα μικρό κοριτσάκι, περίπου ενός έτους, φώναζε χαρούμενα μέσα στα χέρια της μητέρας της, κοιτώντας συνέχεια τον πατέρα που μόλις είχε φθάσει. Ο πατέρας τότε είπε, “ Γεια σου μικρό μου κοριτσάκι!” παίρνοντας την στην αγκαλιά του. Το φίλησε στο πρόσωπο και το κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά του. Το κοριτσάκι χαλάρωσε και ξάπλωσε στον ώμο του γεμάτο ευτυχία.

Μετά από μερικά λεπτά, παρέδωσε την κόρη του στον μεγαλύτερο του γιο λέγοντας, “ κράτησα το καλύτερο για το τέλος!” και συνέχισε δίνοντας στην γυναίκα του, το πιο παθιασμένο φιλί που έχω δει ποτέ. Την κοίταξε στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα και είπε ψιθυριστά. “ Σ’αγαπώ τόσο πολύ! Κοιτάχτηκαν στα μάτια για αρκετή ώρα, χαμογελώντας ο ένας στον άλλον.

Για κάποια στιγμή μου θύμισαν νιόπαντρους, αλλά γνώριζα από την ηλικία των παιδιών τους ότι δεν μπορεί να ήταν. Εντυπωσιάστηκα για την εκδήλωση αγάπης που μόλις εκδηλώθηκε δίπλα μου. Ξαφνικά ένοιωσα άβολα, νοιώθοντας ότι παραβίαζα τον ιδιωτικό χώρο κάποιου. Δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ όμως και ρώτησα, “ Πόσα χρόνια είστε εσείς οι δύο παντρεμένοι;

“Είμαστε μαζί συνολικά δέκα τέσσερα χρόνια, παντρεμένοι δώδεκα.” Μου απάντησε χωρίς να πάρει το βλέμμα του από τα μάτια της γυναίκας του. “Τότε, για πόσο καιρό έλειπες;” ρώτησα. Ο άνδρας επιτέλους γύρισε και με κοίταξε, χαμογελώντας. “ Δύο ολόκληρες ημέρες!”

Δύο μέρες; Ένοιωσα κάποια αμηχανία. Από την ένταση της υποδοχής, είχα υποθέσει ότι έλειπε τουλάχιστον για μερικές εβδομάδες – αν όχι μήνες. Το ξέρω ότι η έκφρασή μου με πρόδωσε.

Τότε είπα αυθόρμητα, ελπίζοντας έτσι να σταματήσω την εισβολή μου στην ευτυχία κάποιου άλλου – και να συνεχίσω να ψάχνω για τον φίλο μου -, “ Eλπίζω και ο δικός μου γάμος να έχει τόσα στοιχεία πάθους μετά από δώδεκα χρόνια!”

Ο άνδρας σταμάτησε απότομα να χαμογελά.

Με κοίταξε απ’ευθείας στα μάτια και με μια δύναμη που την ένοιωσα βαθιά μέσα μου, μου είπε κάτι πού άλλαξε για πάντα την ζωή μου. Μου είπε, “Σταμάτα να ελπίζεις φίλε… αποφάσισε!” Τότε μου χάρισε πάλι το δυνατό του χαμόγελο, με χαιρέτησε λέγοντας, “ Ο Θεός να σε ευλογεί!”

Read more: http://enallaktikidrasi.com