ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΜΠΑΡΙΤΑΚΗ ΤΣΙΚΟΥΛΟΥ
''ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΗΝ ΠΕΝΑ''
[ΑΞΙΟΝ ΛΟΓΟΥ/ΑΧΙΟΝ ΤV]
Όταν ο χρόνος παγώνει και οι δείκτες του ρολογιού μοιάζουν να είναι ακίνητοι, όταν όλα έχουν να κάνουν με εκείνες τις φοβερές στιγμές, που όλα κρέμονται σε μία κλωστή, τότε είναι που νιώθεις πως όλα τα εγκόσμια είναι μάταια, πλην της απλής και λιτής καθημερινής διαβίωσης, που σαφώς πρέπει να συνοδεύεται με ένα μέγα ευχαριστώ, για την κάθε ημέρα που μας χαρίζεται να την διανύουμε με υγεία.
Την σπουδαιότητα της υγείας, αλλά ταυτόχρονα και την αδυναμία της ανθρώπινης ύπαρξης, δυστυχώς για εμάς, την αντιλαμβανόμαστε πιο έντονα όταν μας αγγίξουν προβλήματα υγείας. Έξω από τις Μ.Ε.Θ. η πιο ευρέως γνωστές, έξω από τις μονάδες εντατικής θεραπείας, είναι που γίνονται οι περισσότεροι διαλογισμοί/προβληματισμοί για την ουσία και την ματαιότητα της ζωής μας. Που αναλωθήκαμε, που δώσαμε μεγαλύτερη βαρύτητα, σε τι ξεχαστήκαμε και δεν χαρήκαμε στιγμές και γεγονότα που όμως τώρα πια δεν γυρίζουν πίσω, είναι μερικά χαρακτηριστικά των σχεδόν πάντα ίδιων σκέψεων, που κάνει ο ανθρώπινος νους σε παρόμοιες συνθήκες. Συνθήκες που σε κάνουν να λυγίζεις, να αναθεωρείς, να σκληραίνεις και να νιώθεις πως και εσύ είσαι ''περαστικός''.
Είναι νωπό ακόμη στην μνήμη μου ένα στιγμιότυπο έξω από μία Μ.Ε.Θ. που είχα πάει να επισκεφθώ συγγενικό μου πρόσωπο, ένα παλικάρι έκλαιγε γοερά για τον Πατέρα του που νοσηλευότανε σε κρίσιμη κατάσταση, η απάντηση του στην ερώτηση μου αν ξεπεράστηκε ο κίνδυνος, ήταν πως το είχε πάρει πια απόφαση πως λόγω των επιπλοκών θα τον έχανε, αυτό όμως που τον βάραινε περισσότερο από ότι άλλο συνέβαινε μου είπε, είναι πως δεν του είχε πει ποτέ πόσο πολύ τον αγαπούσε και τώρα και να το έπραττε, ο αγαπημένος του Πατέρας δεν θα τον άκουγε. Του απάντησα πως ποτέ δεν είναι αργά και πως έστω και έτσι, να το κάνει. Πήγαινε του είπα και ψιθύρισε του πόσο πολύ τον Αγαπάς, την συζήτηση μας την άκουσε και μία νοσηλεύτρια θυμάμαι που του αποκρίθηκε: να ξέρεις, εδώ μέσα γίνονται και θαύματα, γιατί έξω από τις αίθουσες τις εντατικής, φυλάνε σκοπιές οι Άγγελοι. Μετά από λίγο αποχώρησα και εγώ, ξαναεπισκέπτοντας την μονάδα, έμαθα ότι λίγες ημέρες μετά το άνωθεν περιστατικό, ο Πατέρας του παιδιού παρουσίασε απρόσμενη βελτίωση, με αποτέλεσμα να του αφαιρεθεί η διασωλήνωση και να κατέβει στην κανονική νοσηλεία.
Φυλάνε σκοπιές οι Άγγελοι είχε πει η νοσηλεύτρια, συναθροίζονται οι Άγγελοι θα προσθέσω εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.