ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΙΑΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ!

Του Στέλιου Ζαχαρίου*

Πάντα με συνέπαιρνε η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης. Μιας Ευρώπης που θα σεβόταν και θα αγκάλιαζε τους λαούς που θα αποφάσιζαν δημοκρατικά να ανήκουν κοντά της, μαζί με τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμά τους. Μιας Ευρώπης που θα έσπαζε τον διπολισμό και το ψυχροπολεμικό κλίμα που δημιουργούσαν οι ΗΠΑ και η Ρωσία επισκιάζοντας τη σύγχρονη ιστορία μας.
Μιας Ευρώπης με αρχές, αξίες και αλληλεγγύη. Φανταζόμουν ότι οι πολίτες αυτής της ένωσης θα ένιωθαν αδέρφια και συμμέτοχοι σε μια νέα χώρα, που θα άφηνε πίσω της τα λάθη του παγκόσμιου παρελθόντος και θα προχωρούσε σε ένα νέο, φωτεινό μέλλον. Φανταζόμουν ένα λαό ενωμένο που θα ένιωθε ασφάλεια και θα προχωρούσε με στιβαρά βήματα μπροστά. Μια Ευρώπη ανθρωποκεντρική, που θα ανύψωνε το πνευματικό και βιοτικό επίπεδο των πολιτών της, ευέλικτη και ανεξάρτητη, με απεριόριστο σεβασμό στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον, στους εθνικούς της πλούτους και στους φυσικούς της πόρους. Μια Ευρώπη με αξιοζήλευτους, ηθικούς ηγέτες που θα ήταν λαμπρό παράδειγμα και φάρος για την ανθρωπότητα. Φανταζόμουν μια ένωση με άλλο ήθος, με δικαιοσύνη, χωρίς διαπλοκές, οικονομική δικτατορία, ανεξέλεγκτες τράπεζες και γραφειοκρατία.

Έβλεπα με σεβασμό και δέος, θυμάμαι νεαρός, ευγενικούς και μορφωμένους Ευρωπαίους όταν επισκέπτονταν την Κύπρο ή όταν ταξίδευα εγώ στις χώρες τους. Δεν μπορώ να το κρύψω ότι κάποτε τους ζήλευα κιόλας για το επίπεδο της ζωής που είχαν. Γάλλοι, Σκανδιναβοί, Γερμανοί, Ιταλοί, Άγγλοι, Ισπανοί…. Σας έβλεπα σαν υπεράνθρωπους και ήθελα να σας μοιάσω, να ζήσω σαν εσάς, να νιώσω ασφάλεια από τις επιβουλές των βαρβάρων και να σας δείξω την όμορφη μου πατρίδα, τα ταπεινά μου ήθη και έθιμα, τον πολιτισμό μου και να σας πω ότι θέλω να προχωρήσουμε μαζί σε ένα μέλλον χωρίς πολέμους, καταπίεση, κατοχή, οικονομική και πνευματική εξαθλίωση. Έτσι φανταζόμουν στο φτωχό μου μυαλό την ενωμένη Ευρώπη. Αγαπητά μου αδέλφια, από όλες τις χώρες της, πίστευα ότι μια ενωμένη Ευρώπη θα μπορούσε να αλλάξει θετικά την ιστορία του πλανήτη. Ένιωθα ότι υπήρχε τόσος πολιτισμός, τόσος ηρωισμός, τόση ευγένεια και ειλικρίνεια, τόση ποίηση σε αυτή την ήπειρο. Και το πιστεύω ακόμα…

Μετά τα πυροτεχνήματα και τους πανηγυρισμούς της ένταξής μας στην αγαπημένη μου Ευρώπη, έκλεισα τα μάτια και περίμενα να γίνει το θαύμα. Αφέλεια!!! Είμαστε αφελείς εμείς οι Κύπριοι, ξέρετε, αδέρφια, γι' αυτό και παθαίνουμε αυτά που παθαίνουμε και γι' αυτό μας συμπεριφέρεστε έτσι. Όμως φυλάμε θερμοπύλες στο ανατολικότερο άκρο της χώρας μας, αδέρφια, πολεμήσαμε στο πλευρό σας σε όλους τους πολέμους που κάνατε, με πολλούς νεκρούς. Ίσως μας αξίζει να στεκόμαστε δίπλα σας και όχι πίσω σας, εξάλλου πάντα λέτε ότι δέχεστε τη διαφορετικότητα. Θέλαμε μια αγκαλιά που δεν την είχαμε ποτέ αδέρφια, θέλουμε στήριξη. Μπορεί να μας βλέπατε πλούσιους και αππωμένους, ίσως και αναξιοπρεπείς, αλλά δεν είμαστε έτσι, οι περιστάσεις μας έκαναν, όπως και τους λαούς σας κατά καιρούς. Διδάξτε μας για τον Ντε Γκολ, τον Τσόρτσιλ, τον Σπινόζα, τον Κοπέρνικο, τον Χιουμ, την Κιουρί, τον Λόρκα, τον Μιχαήλ - Άγγελο, τον Καμί… Να σας πούμε κι εμείς για τον Κυπριανό, τον Αυξεντίου, τον Μόντη, τον Λιπέρτη, τον Κίμωνα, τον Κάνθο, για τη σημαία των βαρβάρων που είναι χαραγμένη στην ψυχή του Πενταδάκτυλού μας.

Σας βλέπω ανέκφραστους και ψυχρούς, δεν με ακούτε; Σταμάτησα, φοβήθηκα, ένιωσα ότι μιλώ σε ανδρείκελα ντυμένα με ωραία κοστούμια που κρατούσαν δερμάτινες τσάντες. Ξαφνικά είδα στις Βρυξέλλες, λέει, μια Ευρώπη σε τεράστια κτήρια, χωρισμένη σε γραφεία σαν μικρά κλουβιά, με χιλιάδες ανέκφραστους ανθρώπους να πηγαίνουν πέρα δώθε. Τριγύρω υψώνονταν θεόρατα τείχη που δεν μπορούσες να δεις απ' έξω πώς ζούσαν οι άνθρωποι. Μέσα στα κλουβιά, άκουγα γλώσσες παράξενες, ακαταλαβίστικες. Βαβυλωνία! Ομάδες έτρεχαν απ' εδώ, άλλες απ' εκεί να πουλήσουν τις πραμάτειες τους, ουρές σκλάβων, αλυσοδεμένοι, περνούσαν από τους διαδρόμους, κάποιοι παλιάτσοι κατέβαζαν τ' αστέρια από τη σημαία και μέσα στο χάος μια μικρή ομάδα καλοντυμένων καθόταν στην οροφή του κτηρίου και έτρωγε σαν σε επίσημο γεύμα, με μουσική και πολλούς υπηρέτες τριγύρω. Αυτά έβλεπα, παράξενα πράγματα… Ρίγος με συντάραξε, ξύπνησα… Μιλούσα μόνος μου, ντράπηκα, το μέτωπό μου έκαιγε. Σιγά-σιγά έκλεισα ξανά τα μάτια μου και κοιμήθηκα με το ωραίο όνειρο της ενωμένης Ευρώπης.

* Αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του Κινήματος Οικολόγων

Πηγή: http://www.philenews.com