Γράφει η Νάντια Πάλμου
Ο χρόνος...Ο χρόνος ο τόσο αφηρημένος, που δεν μπορείς να τον σκεφτείς, να τον ορίσεις, να τον καταλάβεις. Εκείνος που κάποτε παρακαλούσες να φύγει για να μεγαλώσεις. Για να τελειώσεις το σχολείο, για να φύγεις από τους γονείς σου και να ζήσεις μόνος, για να πάρεις το πτυχίο σου και να ‘φτιάξεις’ τη ζωή σου όπως την ονειρεύτηκες.
Εκείνος τελικά έκανε αυτό που του ζήτησες. Έφυγε. Και το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει για τα για τα υπόλοιπα λεπτά της ζωής σου. Είναι στη φύση του, βλέπεις, να χάνεται.
Μα τώρα σου λείπει. Θες να τον κάνεις να γυρίσει πίσω. Αναπολείς εσένα σε άλλες εποχές και θες να μικρύνεις. Γιατί ξαφνικά κατάλαβες πως όσο πιο μικρός εσύ, τόσο πιο μεγάλος ο χρόνος. Δεν σου κάνει τη χάρη και έτσι εσύ απελπισμένος, του ζητάς να μείνει εδώ, να σταματήσει να τρέχει μήπως και προλάβεις να οραματιστείς προσδοκίες. Τον φοβάσαι..
Αυτός, λοιπόν, είναι ο φόβος που ντύνει όλους σου τους φόβους: o φόβος του χρόνου. Ο φόβος για το πριν, το μετά, το ποτέ και το πάντα.. Σε κάθε σου βήμα τον αντιμάχεσαι αντί να τον απολαύσεις.. Αντί να του κλείσεις πονηρά το μάτι, εσύ τα κλείνεις και τα δυο.. Κλαις για το ‘για πάντα’ που έγινε ‘ποτέ πια’, παρόλο που κανένα τους δεν υπάρχει.
Αν σταματήσεις για λίγο το παραλήρημά σου θ’ανακαλύψεις ότι υπάρχει κάτι μαγικό : Η ζωή των στιγμών. Εκεί ζεις. Σε κανένα πάντα και σε κανένα ποτέ. Πάρε φόρα, λοιπόν, πέσε πάνω στην χαρά και ασε το εγωιστικό πάντα σου να θρέφει μονάχο του τη μιζέρια του. Διάλεξε απ’όλους τον πιο όμορφο εαυτό σου και χάρισέ τον στον χρόνο! Και να’σαι σίγουρος πως θα πάψεις να φοβάσαι!
Πηγή: http://enallaktikidrasi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.