ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΦΩΤΕΙΝΑΚΗ!

 

Η Κατερίνα Φωτεινάκη φιλόλογος και μουσικός εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 2006, Το 2011 κερδίζει το Α΄ Βραβείο στο Διαγωνισμό Σύνθεσης που διοργανώθηκε από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών μελοποιώντας το «Όνειρο» του Δ. Σολωμού.
Το 2014 κυκλοφορεί ο πρώτος της δίσκος με τίτλο «Τζιτζίκια» σε παραγωγή της Accords Croises και διανομή της Harmonia Mundi, όπου μελοποιεί ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη, του Κ. Παλαμά και του Δ. Σολωμού. Έχοντας την τύχη να την ακούσω live στη Γαλλία καθώς και να τη γνωρίσω, αποφάσισα να την ρωτήσω ορισμένα πράγματα τόσο για τη ζωή της στη Γαλλία καθώς και για την επαγγελματική της πορεία:

  1)Από πότε έχεις εγκατασταθεί μόνιμα στην Γαλλία; Από το 2006 

2)Πότε ξεκίνησες να τραγουδάς στη Γαλλία επαγγελματικά; Με το που ήρθα. Αποφάσισα να εγκατασταθώ στη χώρα επειδή είχα μια πρόταση για συνεργασία από την Angélique Ionatos. Και μετά ακολούθησαν πολύ γρήγορα πολλές, οπότε στην ουσία δεν είχα επιλογή, παρά να μείνω. 

3)Ποια η συμπεριφορά που έχεις δεχθεί από τους Γάλλους ως Ελληνίδα;
Δεν υπάρχει μια “τυπική συμπεριφορά” Έχω αισθανθεί και τα δύο: και μια μεγάλη αγάπη από κάποιους ανθρώπους, λόγω του τόπου από τον οποίο κατάγομαι και του πολιτισμού που αυτός αντιπροσωπεύει για τους ευρωπαίους, αλλά και μια καχυποψία από άλλους, τον καιρό της κρίσης.
Για την ακρίβεια, μόλις ξέσπασε η κρίση και ενώ ήμουν ήδη δυο χρόνια πελάτης μιας τράπεζας, “όλως τυχαίως” έλαβα μια επιστολή που με καλούσε η τράπεζα να παρουσιαστώ για να επιβεβαιώσει τα στοιχεία μου. Όταν ρώτησα γιατί γινόταν αυτό μου είπαν ότι ήταν έλεγχος ρουτίνας... Τυχαίο; 

4)Θα ήθελες να επιστρέψεις στην Ελλάδα; Ή έστω να εργαστείς σ'αυτή; Θα ήθελα. Θα ήθελα πολύ.
Και θα το έκανα, αν η συνθήκη στη χώρα ήταν άλλη, και το να είναι κανείς μουσικός εθεωρείτο επάγγελμα και όχι… ψώνιο και "κατάλοιπο των εφηβικών χρόνων κάποιων τεμπέληδων".
Αν υπήρχε αξιοκρατία στην επιλογή ανθρώπων που στηρίζονται από φορείς (δημόσιους ή ιδιωτικούς) για την καλλιτεχνική παραγωγή.
Αν σταματούσε για λίγο αυτή η λογική της κλίκας και των.. αυλικών γύρω από ανθρώπους που έχουν την οποιαδήποτε ισχύ (από τον τελευταίο blogger δημοσιογράφο μέχρι τους Υπουργούς και τους Διευθυντές Οργανισμων).
Αν δεν έπρεπε κάθε φορά μετά από μια δουλειά στην Ελλάδα να περνάω αυτό το βασανιστήριο των τηλεφώνων και των mail ακόμα και 4-5 χρόνια μετά για να πληρωθώ.
Αν το ίδιο το κοινό, καταλάβαινε κάποτε ότι πάμε κάπου για να ακούσουμε μουσική και ακούμε, δεν συζητάμε, δεν απαντάμε σε κινητά, δεν πίνουμε, δεν καπνίζουμε, κάνουμε αυτή την α π ί θ α ν η θυσία για μία/μιάμιση ώρα να συγκεντρωθούμε σιωπηλοί σε κάτι (που σε τελευταία ανάλυση, υποτίθεται ότι γι’αυτό ήρθαμε!)
Αν, αν, αν, αν… Θα επέστρεφα. Αύριο κι όλας. 

5)Ποιο είναι το αγαπημένο τραγούδι από τα δικά σου τραγούδια και ποιο γενικά; Δύσκολο να σου πω ποιο είναι αγαπημένο δικό μου τραγούδι. Νιώθω χαρούμενη που έχω καταπιαστεί με την “Ευρώπη” του Παλαμά και με το “Όνειρο” του Σολωμού. Και όποτε έρχεται η ώρα τους στις συναυλίες τα χαίρομαι πολύ.
Από τραγούδια άλλων, αγαπώ πολύ τον Χατζιδάκι. Ξέρω ότι όλος ο κόσμος λέει ότι “αγαπάει τον Χατζιδάκι” κι ότι ακούγεται λιγάκι.. κλισέ πια, αλλά το λέω και το εννοώ. Θα το έλεγα ακόμη κι αν δεν είχε την απήχηση που έχει. Με συγκινεί ας πούμε μέχρι δακρύων το “στη μνήμη μιας παλιάς φωτογραφίας” - ιδίως έτσι υπέροχα όπως το έχει πει η Βενετσάνου. Ή το “βρέχει στο σιδεράδικο”. Ή το “έτσι κοιμάται ολόγυμνη”. Ή η “κρασογιώργαινα” όπως το λέει η Φλέρυ. Δεν θα τελειώσει ποτέ ο κατάλογος αν αρχίσω. 

6)Η τέχνη στη Γαλλία είναι κερδοφόρα ή δημοφιλής σε σύγκριση με την Ελλάδα; Οι Γάλλοι έχουν καταλάβει ότι, πέρα από την αξία τής ουσίας της, η τέχνη είναι κάτι που μπορεί να αποφέρει χρήματα στον κρατικό προϋπολογισμό, οπότε χρειάζεται και την αντίστοιχη επένδυση.
Είναι εντυπωσιακό π.χ. το πόσα Φεστιβάλ γίνονται κάθε καλοκαίρι σε όλη τη Γαλλία και πόσο κοινό προσελκύουν (και μόνο το Φεστιβάλ της Αβινιόν είναι από τα μεγαλύτερα του κόσμου). Υπάρχει λοιπόν μια σοβαρή πολιτική υποστήριξης της καλλιτεχνικής παραγωγής μέσα στη χώρα, κρατικά κονδύλια για τα Φεστιβάλ, για τα θέατρα, για τις μουσικές σχολές (τα Κονσερβατόρια στη Γαλλία είναι σχεδόν δωρεάν - έχουν μόνο μια μικρή/συμβολική συμμετοχή, ακόμη και σε προχωρημένο επίπεδο σπουδών).
Για να απαντήσω στο ερώτημα : το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι να υπάρχει ένα φάσμα πολύ πολύ ευρύτερο οσον αφορά στο τί είναι “εμπορικό” και τι όχι.
Στην Ελλάδα πχ. υπάρχει η “εμπορική” και η… “ποιοτική” μουσική (η οποία εξ ορισμού σχεδόν, θεωρείται μη εμπορική). Οπότε ή κάνει κανείς σκυλάδικο και ποπ, οπότε και έχει πιθανότητα να τον μάθει το “ευρύ κοινό” και να ζήσει ως επαγγελματίας ή “κάνει τέχνη” και “πεθαίνει στην ψάθα”. Στη Γαλλία μπορεί κανείς να κάνει σπουδαία καριέρα ως σολίστας π.χ. εκκλησιαστικού οργάνου ή ως συνθέτης σύγχρονης μουσικής ή ως καθηγητής theremin (στην χώρα μας κάποιος που θα πει ότι επαγγέλεται κάτι από αυτά θεωρείται απλά ένας.. γραφικός περίεργος τύπος, και φυσικά κάνει και άλλη μια δουλειά για να ζήσει) 

7)Η ζωή στο εξωτερικό σου φάνηκε εύκολη; Προσαρμόστηκες γρήγορα ή θεωρείς πως ένας Έλληνας μπορεί να θεωρεί από τους Γάλλους σαν Γάλλος ή πάντα θα είναι “ξένος”. Δε νομίζω πως θα προσαρμοστώ ποτέ σε μια χώρα που δεν μιλώ τη γλώσσα μου. Κι ακόμη κι αν οι Γάλλοι με αποδέχονται (που είναι αλήθεια, νιώθω πολύ ευπρόσδεκτη στη χώρα), ακόμη κι αν μείνω όλη μου τη ζωή, δεν θα νιώσω ποτέ εδώ σπίτι μου. Αλλά από την άλλη, στη χώρα μου, που νιώθω “σπίτι μου”, είναι τέτοια η συνθήκη που θέλω να το.. γκρεμίσω! Οπότε προτιμώ εδώ, κι ας είμαι / κι ας νιώθω ξένη. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.  

*Ευχαριστούμε την Κατερίνα Φωτεινάκη για τις ειλικρινείς απαντήσεις της. Τις ερωτήσεις έθεσε ο Ελευθεριάδης Πυθαγόρας Κωνσταντίνος!

Πηγή: http://pithagoreiotheorima.blogspot.gr