ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

• Αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο

 

Και έγραψε ο ΄Αρθουρ Σοπενχάουερ στο βιβλίο του "περί θανάτου": "ο έκδηλος φόβος του θανάτου που ως ένα βαθμό είναι έμφυτος, είναι ίδιον όλων των όντων, γι αυτό κι από όλες τις δοκιμασίες της ζωής περισσότερο φοβόμαστε το θάνατο. Κατά περίργο τρόπο, η βεβαιότητα του θανάτου ανησυχεί τον άνθρωπο μόνο σε συγκεκριμένες στιγμές, όταν κάποιο αίτιο τη φέρνει στο μυαλό του."
Λένε ότι από τη στιγμή που γεννιόμαστε κάθε μέρα ερχόμαστε και πιο κοντά στον θάνατο. Η ζωή μας φθίνει από την στιγμή που αντικρίζουμε το φως του ήλιου.
΄Ομως, σημασία έχει η διαδρομή. Το ταξίδι. Η περιήγηση. ΄Οσο μακρύτερος είναι ο δρόμος της ζωή μας τόσο πιο πλούσιος από εμπειρίες είναι. Τόσο πιο ήρεμους και συνειδητοποιημένους, προς τον κύκλο της ζωής, μας κάνει. Γιατί αυτός ο κύκλος της ζωής, έχει πολλές αγωνίες. Πολλές μορφές πάλης σε πολλαπλά επίπεδα. Ευτυχώς που οι άνθρωποι ξεχνούν. Γενικά ξεχνάμε τον πόνο, τον φόβο που μας προκάλεσαν καταστάσεις, γεγονότα και άνθρωποι. Είμαστε πλασμένοι να οργανώνουμε το αύριό μας, με φαντασία και μεράκι, με γλυκιά προσμονή. Μακάριοι, ζώντας στον μικρόκοσμό μας, προστατευμένοι από τις παγίδες του έξω κόσμου.
Η ζωή χρειάζεται τέχνη για να τη ζούμε. Τρόπο προκειμένου να γυρνάμε τα αρνητικά που μας συμβαίνουν σε θετικές εμπειρίες από τις οποίες μαθαίνουμε-παίρνουμε τα μαθήματά μας. Η ζωή είναι γλυκιά, σαν ψωμί, ιερή σαν μοναδική που είναι και αναντικατάστατη.

Στο μυαλό μας θα πρέπει να υπάρχει μονάχα η χαρά της κάθε μέρας. Η χαρά να αντικρίζουμε τον ήλιο το ξημέρωμα. ΄Ενα χαμόγελο από αγαπημένο πρόσωπο. ΄Ενα φιλικό χτύπημα στον ώμο. Μια επιβράβευση για ένα επίτευγμα. Στο μυαλό μας θα πρέπει να υπάρχει μονάχα η έννοια του προσωρινού. Μα είναι φαίνεται τόσο μόνιμο αυτό το προσωρινό. Οι προδιαγραφές που έχουμε σαν γεννιόμαστε ή που αποκτούμε κατά τη διάρκεια του βίου μας, μάς βοηθούν να κάνουμε ένα πιο άνετο και λιγότερο επώδυνο ταξίδι.
'Ομως ο ήλιος λάμπει για όλους. ΄Ομως η μέρα ξημερώνει για όλους. Δεν κάνει διακρίσεις το μερόνυχτο.
Και βέβαια, όσο πιο πολύ αγάπη εισπράττουμε, τόσο ο βίος μας γλυκαίνει. Αγαπάτε. Αγαπάτε αλλήλους. Αγαπάτε τα Θεία. Αγαπάτε τα ζωικό, το φυτικό βασίλειο. Αγαπάτε τη γη μας. Ακόμα και τον αέρα που αναπνέουμε. Γιατί η αγάπη επιστρέφεται σε αγάπη. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο. Σε μια στιγμή, όλα μπορούν να αλλάξουν. Η ζωή είναι ένα δώρο που θέλει σωστή μεταχείριση. Ας την αξιοποιήσουμε όπως της αξίζει. Με τιμές και στα πιο υψηλά αξιώματα.

*Πολιτικός Επιστήμων