Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΗΝΕΛΟΠΗ!

Σταύρος Κακάμης

Φαντάζομαι πως έχεις εμπεδώσει ότι αν υπάρχει μια μεταβλητή ισχυρή να καθορίζει τη ζωή σου, καθ’ όλη τη διάρκεια και το εύρος της, αυτή δεν είναι άλλη από το χρόνο.

Μέτρα μόνο τις φορές που έχεις μαρτυρήσει πόσο πολύτιμος είναι. Αναλογίσου τις περιπτώσεις που έχεις ευχηθεί να έτρεχε γρηγορότερα, τις στιγμές που παρακαλούσες να σταματήσει.

Νιώθεις;

Είναι πάντα εκεί, θυμίζοντάς σου την αξία του.

Γεγονότα καθοριστικά, καταστάσεις ευχάριστες ή δυσάρεστες, γνωριμίες φιλικές και μη, έρωτες στιγμιαίοι, έρωτες δυνατοί και διαχρονικοί και έρωτες χλιαροί, ανίσχυροι και εντελώς παροδικοί, αγάπες παλιές, αγάπες καινούριες, δουλειές κι αναδουλειές, προσλήψεις με προσδοκίες κι απολύσεις τουλάχιστον απογοητευτικές, λόγοι, αρραβώνες, γάμοι, γεννητούρια, διαφωνίες, κλάματα, αγκαλιές, μετά κι άλλες φασαρίες κι έρχονται οι χωρισμοί κι έπειτα οι επανενώσεις κι εν τέλει διαζύγια, θάνατοι κι αποχωρισμοί.

Εξετάσεις. Συνεχώς και καθημερινά. Ξεκινούν ήδη από τα πρώιμα σχολικά χρόνια και κλιμακώνονται και εντείνονται όλο και περισσότερο, σε όλο και μεγαλύτερη γκάμα θεμάτων. Καταλήγουν να γίνονται ψυχολογικές και τότε νικητής είναι αυτός με τα πιο γερά νεύρα.

Άλλωστε, μεγαλώνοντας, μεγαλώνουν και οι ευθύνες. Και να τις αποφύγεις δεν μπορείς, δε γίνεται. Η ευθυνοφοβία είναι κακό πράμα. Πολύ κακό και παιδαριώδες, -έτσι δε λένε; Kαι μαζί και τα αδερφάκια της, ο ωχαδερφισμός, η απραξία, η οκνηρία, η παντός είδους τεμπελιά. «Á morgun segir sá lati», όπως τονίζει και μια ισλανδική παροιμία, δηλαδή: «Αύριο λέει ο τεμπέλης».

Σαρκάζομαι, βέβαια. People should just live. Αντί να ζούμε ελεύθερα τη ζωή, την καταμερίζουμε, τη διαχωρίζουμε σε μέρη απόλυτα και κομμάτια συμπαγή και εύπεπτα, μικρά και συγκεκριμένα, πιστεύοντας ότι έτσι ξορκίζουμε την αποτυχία. Τελικά, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να την κατακερματίζουμε. Χάνουμε το νόημά της. Κι αυτή φεύγει και πίσω δεν ξαναγυρίζει. Για κανένα λόγο. 

Και θυμάσαι τα ταξίδια. Μόνο αυτά σου μένουν στο τέλος. Σαν φωτεινά σημεία στο χάρτη, σαν να ήταν οι συντεταγμένες των φάρων της ζωής σου. Οι αλλαγές των σκηνικών. Τα φευγιά από τη ρουτίνα. Οι φυγές από την πραγματικότητα. Η ανάταση που έφερναν κάθε φορά στην ψυχή σου θα μείνει αλησμόνητη και ανέπαφη στο χρόνο. Η αίσθηση της θύμησης ενός στιγμιότυπου από ένα ταξίδι· μοναδική και αναλλοίωτη.

Και οι άνθρωποι. Άραγε, θα καταφέρεις να τους θυμηθείς όλους, τότε στα βαθιά, ήρεμα κι απόμερα γεράματα; Θα καταφέρεις να ανακαλέσεις όλες εκείνες τις στιγμές που μοιραστήκατε μαζί;

Φίλοι κι εχθροί. Μετάβαση συνήθως μονόδρομη, με κάποιες ελάχιστες αμφίδρομες εξαιρέσεις. Κάποιους αδυνατείς να τους εντάξεις σε κάποια λίστα. Αδιάφοροι. Ίσως αυτή η λίστα δεν έχει καν νόημα. Ίσως, και πάλι.

Η δύναμη της μνήμης είναι φοβερή. Και οι αισθήσεις σου συμβάλλουν καίρια σε αυτό. Ένας γνώριμος ήχος, μια οικεία φωνή από το μακρινό παρελθόν και ξαφνικά θυμάσαι όλα όσα σε συνδέουν με αυτήν. Η μουσική. Αυτή κι αν μπορεί να επαναφέρει πλήθος αναμνήσεων. Η όσφρηση, από την άλλη, μιας και μόνο νότας, μπορεί να σου θυμίσει την αγαπημένη κολόνια του πατέρα, να σου θυμίσει το αγαπημένο φαγητό από τα χέρια της γιαγιάς, τα λουλούδια στο περβάζι πίσω στο πατρικό. Τόσα πολλά πράγματα μπορεί να επαναφέρει η όσφρηση. Και μένουν η όραση και η αφή, συμπληρώνοντας την πανδαισία της δυναμικής που κουβαλά η μνήμη. Την έζησες στα άκρα τη ζωή και τώρα γεύεσαι τους καρπούς της. Πικροί, στυφοί, γλυκείς. Και όλα όσα βλέπεις κι αγγίζεις γύρω σου, κάτι διαρκώς θα σου θυμίζουν.

Όχι, δεν είσαι «γέρος». Απλά, έζησες και είδες. Έτρεξες. Έπαιξες. Έπεσες. Κυλίστηκες. Σηκώθηκες. Και τώρα κοντοστέκεσαι στην άκρη της ζωής, με άπειρες θύμισες στα χέρια, με λογής ιστορίες κι εμπειρίες, που τόσο καιρό περίμενες να ειπωθούν και να έρθουν στο φως.

Όλα αυτά κι άλλα τόσα. Έτσι φαντάζομαι τη ζωή μου. Έτσι ορέγομαι το γήρας.

Όλα τα καθόρισε ο χρόνος με το δικό του ξεχωριστό τρόπο. Στιγμάτισε όνειρα. Γέννησε ελπίδες. Θανάτωσε δυσμένειες. Και… «έχει καλώς». Έτσι να πεις, σαν έρθει η ώρα.

Και δυστυχώς η δική σου επίδραση απέναντι στο πέρασμα του χρόνου είναι σχεδόν μηδενική. Λίγα καθόρισες εσύ. Όλα τ’ άλλα τα έφερε και τα πήρε σαν μελτέμι κυκλαδίτικο. Ανεπαίσθητα.

Μένεις κι αναλογίζεσαι: O χρόνος δεν είναι Πηνελόπη. Κανέναν δεν περιμένει

Πηγή: http://www.mindthetrap.gr