ΜΕ ΠΟΣΕΣ ΚΛΕΙΔΑΡΙΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ;

ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ

Η σπείρα που κατέκλεβε τουρίστες και γηγενείς στο κέντρο της Αθήνας εξαρθρώθηκε πρόσφατα από την αστυνομία, ύστερα από συστηματική παρακολούθηση μηνών. Ανάμεσα στους συλληφθέντες, Βούλγαρους και Ρουμάνους, κυρίως, ήταν και οκτώ ανήλικοι. 

Θα περπατούν τώρα πλέον, όλοι, στην Ερμού και στο Μοναστηράκι ξένοιαστοι και αφηρημένοι; Μάλλον όχι. Η απειλή παραμένει, αν και η ανακούφιση από τις συλλήψεις είναι δεδομένη. Δεν χρειάζεται να καταφεύγει κανείς σε στατιστικές. Αρκεί να ανοίξεις κουβέντα σε μια παρέα, για διάρρηξη σε σπίτι ή κλοπή, και αμέσως θα καταλάβεις ότι το ρεύμα είναι πλειοψηφικό. Δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος, στην Αθήνα και ευρύτερα στην Αττική, που δεν θα έχει υπάρξει ο ίδιος ή κάποιος οικείος του θύμα. Αυτήν την εποχή –καλοκαίρι και διακοπές– έχουν αυξηθεί οι διαφημίσεις που προτείνουν καλύτερη οχύρωση σπιτιών με κλειδαριές, χρηματοκιβώτια ή ειδικές εφαρμογές στο κινητό συνδεδεμένες με κάμερες. Διόλου τυχαίο, απολύτως ενδεικτικό.

Πώς είναι η ζωή του καθενός, όταν επικρέμαται η απειλή της εισβολής διαρρηκτών στο σπίτι του, με μόνη ευχή να μην είναι εκεί, παρών, τη συγκεκριμένη ώρα; Και ύστερα, πώς ξαναβρίσκει κανείς το «σπίτι» του, συλημένο και αναποδογυρισμένο, πώς αντιδρά στις απώλειες, μικρές ίσως σε αξία –δεν έχουν όλοι αποθηκευμένα χρήματα ή κοσμήματα– αλλά σε αντικείμενα ισχυρά σε δεσμούς και σημασία; Για να περιοριστούμε στα πιο απλά και όχι σε πράξεις κακουργηματικές.

Παράλληλα με τα ανοιχτά πολιτικά, μεγάλα, θέματα, οικονομικά, εσωτερικής ή εξωτερικής πολιτικής, η αντίληψη και η σχέση μας με τον κόσμο ζυμώνονται και συνδιαμορφώνονται από ό,τι αποκαλούμε «καθημερινότητα». Από τους αυτοματοποιημένους κώδικες, τα άγχη, τις ασφυκτικές υποχρεώσεις, τις μικρές εξαερώσεις ελευθερίας και ευχαρίστησης. Είναι, άραγε, χωρίς κόστος το αίσθημα ότι κάθε σπίτι, διαμέρισμα, είναι ευάλωτο σε συμμορίες; Πως ό,τι κλειδώνεις και αφήνεις πίσω σου μπορεί να μην το ξαναβρείς όπως το άφησες; Πόσο να «ασφαλίσει» κανείς το 24ωρό του; Με πόσες κλειδαριές και πόσες κάμερες;

Μαζί με τον φόβο και τον θυμό, εντείνονται η καχυποψία και η συντηρητικοποίηση. Δεν αρκεί μόνο η «περισσότερη αστυνόμευση», τομέας στον οποίο, ούτως ή άλλως, η χώρα υστερεί δραματικά. Ούτε βοηθάει, ασφαλώς, η στοχοποίηση ομάδων με εθνικά χαρακτηριστικά. Η ανομία, που εκτοξεύθηκε με την κρίση, την κυβερνητική αδιαφορία, την ανεξέλεγκτη εισροή παράνομων και εγκληματικών στοιχείων, προκαλεί παρενέργειες: οξύνει την ανασφάλεια, πολλαπλασιάζει τις τερατογενέσεις.

Πηγή: kathimerini.gr