Συζητήσεις επί συζητήσεων, γνωριμίες, φλερτ, σχέσεις, παράπονα, γκρίνιες, καβγάδες, χωρισμοί. Οι άνθρωποι ερωτεύονται, έρχονται κοντά, κάνουν όνειρα σε β’ πληθυντικό και μετά χωρίζουν ή και κάποιες φορές παραλείπουν εντελώς το στάδιο του έρωτα.
Έτσι πάνε οι κύκλοι πια· ανοίγουν για να κλείσουν, μόνο στη διάρκεια διαφέρουν. Το τέλος πάντα προδικασμένο. Εξελιχθήκαμε κι αλλάξαμε σε όλα. Φτιάξαμε νέα είδη σχέσεων, βρήκαμε κι ονόματα για να έχουμε κάπως να τα αποκαλούμε κι όλα καλά.
Friends with benefits, ελεύθερη σχέση, περίπλοκη σχέση, σχεδόν σχέση. Βάλαμε τον έρωτα σε έκπτωση, «κατεδάφιση τιμών», σχέση 70% κάτω. Σύμφωνα όμως με τους κανόνες της αγοράς στις εκπτώσεις, οι ευκαιρίες αποτελούν εξαίρεση κι η σχεδόν σχέση – ο σχεδόν έρωτας με το σχεδόν συναίσθημα– συνήθως αποτελεί ελαττωματικό κομμάτι.
Και μένεις να αναρωτιέσαι πότε έγιναν τόσο περίπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις. Για την ακρίβεια πάντα οι άνθρωποι καθορίζουν τις σχέσεις τους, άρα δεν έγιναν αυτές περίπλοκες αλλά εμείς.
Κοιτάξτε να δείτε πώς είναι οι σχέσεις στις μέρες μας. Πεθύμησες σοκολάτα, θα έκανες τα πάντα για να είχες μία γάλακτος αυτή τη στιγμή. Ντύνεσαι, τρέχεις στο πλησιέστερο σούπερ μάρκετ και σταματάς μπροστά απ’ το ράφι. Βλέπεις τη γάλακτος αλλά κάτι σε σταματά, γύρω σου υπάρχουν άλλες 30.
Το ξανασκέφτεσαι, τόσα χρώματα, τόσες γεύσεις· με μπισκότο, με ξηρούς καρπούς, με φρούτα, με κράκερ (ναι, με κράκερ), δεν ξέρεις ποια να διαλέξεις. Ξεχνάς τη γάλακτος, εστιάζεις στην πιο φιγουρατζίδικη συσκευασία, παίρνεις μία με smarties και καραμελάκια απ’ αυτά που σκάνε στη γλώσσα και νομίζεις πως έπαθες εγκεφαλικό. Την ανοίγεις ενθουσιασμένος στο δρόμο (δεν περιμένεις καν να πας σπίτι), δοκιμάζεις· δεν είναι άσχημη, αλλά να δεν είναι σαν τη γάλακτος. Έτσι και με τις σχέσεις, στις πολλές επιλογές, τη βιασύνη και το περιτύλιγμα, χάσαμε το νόημα.
Στα απλά κρύβεται πάντα η ομορφιά. Αν το καλοσκεφτείς εξάλλου, όλοι τα ίδια ψάχνουμε. Έναν άνθρωπο να μας ανέχεται, να μας κάνει να γελάμε και να μας μαγειρεύει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης απ’ το να αντέχεις κάποιον σε καθημερινή βάση. Να φτιάχνεις μια ρουτίνα κοινή, μια ρουτίνα για δύο που παύει να μοιάζει με ρουτίνα και γίνεται γλυκιά συνήθεια.
Η ευτυχία βρίσκεται στα μικρά. Σε ένα πιάτο ζεστό φαγητό, μαγειρεμένο με αγάπη απ’ τον άνθρωπό σου κι ας μην είναι και το πιο νόστιμο. Μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα φιλί, μια «καλημέρα» και μια «καληνύχτα»· τόσο απλό.
Όσο κι αν διατυμπανίζουμε πως τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας, πως είμαστε καλά και μόνοι, όλοι έχουμε ανάγκη έναν άνθρωπο να αποκαλούμε «δικό μας» εκεί έξω. Κάποιον να μας προσέχει κι ας τα καταφέρνουμε και μόνοι μας, να μας σκεπάζει τα βράδια όταν στριφογυρνάμε, να μας κρατάει το χέρι και να μας σηκώνει όταν πέφτουμε. Να μας καθησυχάζει όταν φοβόμαστε, να μας λέει πως «όλα θα πάνε καλά» κι εμείς να τον πιστεύουμε, γιατί το έχουμε ανάγκη!
Κάποιον να μας γουστάρει για το κακομαθημένο κι εγωιστικό καθικάκι που κρύβουμε μέσα μας, που να μας ανέχεται όταν δεν ανεχόμαστε ούτε εμείς οι ίδιοι τον σκατοχαρακτήρα μας.
Κάποιον να μοιραζόμαστε τα γέλια και τα χαχανητά μας, να χαμογελάμε μυστικά και να συνεννοούμαστε. Να αλληλοπειραζόμαστε σαν πεντάχρονα.
Έναν άνθρωπο να διαβάζει τη σιωπή μας, να αγνοεί τις φωνές μας. Να ξέρει τι θέλουμε πριν το ζητήσουμε, πριν μιλήσουμε, πριν γκρινιάξουμε. Να κλείνει τα αυτιά στις φλύαρες λέξεις μας, να τις αγνοεί, να μάθει να διαβάζει πίσω απ’ αυτές. Οι ωραιότερες συζητήσεις που έγιναν ποτέ δεν είχαν λέξεις, μόνο βλέμματα και χαμόγελα.
Στην τελική όλοι τα ίδια ζητάμε, έναν άνθρωπο να μας αγαπάει, να μας θυμίζει πως δεν είμαστε μόνοι!
Πηγή: https://koitamagazine.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.