Η «Α-(ΛΗΘΗ)» ΜΟΥ!

Γράφει η Δήμητρα Καφρομάνη

Κάθομαι μπροστά στο λευκό χαρτί δέκα λεπτά, με τα δάχτυλα στις ενδεδειγμένες από 27ετίας θέσεις, ετοιμοπόλεμη για τυφλή πληκτρολόγηση χωρίς έλεος.

Με τα μωβ γυαλιά της πρεσβυωπίας μου, τα 45 συναπτά στην πλάτη μου, κι εκείνο το μυαλό μικρού παιδιού που έχει ακόμα την ικανότητα να κατεβάζει τοίχους προκειμένου να μάθει αυτά που δεν ξέρει. 

Ίσως τώρα, είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποδομήσω έννοιες βαθιά χαραγμένες, που δεν είναι απαραίτητα σωστές.

Μ έναν καφέ ξεκίνησε η κουβέντα.

Με δυο ανθρώπους που η εκτίμηση και η αγάπη έρχεται εκ των πραγμάτων, απ΄τη χημεία.

Με κουβέντες σκληρές, απ αυτές που σε πληγώνουν αλλά σε απελευθερώνουν κιόλας, αρκεί να έχεις το μυαλό σου ανοιχτό και την καρδιά σου ελεύθερη.

Κι εκεί που εγώ επιμένω στο ψέμα, εκείνες επιμένουν στην αλήθεια.

Κι εκεί που εγώ εστιάζω στους άλλους, εκείνες εστιάζουν σε μένα.

Κι εκεί που εγώ μιλάω για πραγματικότητα, εκείνες φωνάζουν για τη λήθη μου.

Το ψέμα, δεν ήταν ποτέ το αντίθετο της αλήθειας.

Το ψέμα αντικατοπτρίζει μια άλλη, βολεμένη, νέα πραγματικότητα, νέα αλήθεια. 

Η αλήθεια, είναι αυτό που σε βγάζει από τη λήθη σου. 

Από τον κοιμισμένο εαυτό σου που βολεύεται μερικώς πιστεύοντας αυτά που εξυπηρετούν, αυτά που θέλεις να συμβαίνουν ή αυτά που σε πείθει κάποιος άλλος ότι συμβαίνουν. 

Η αλήθεια είναι η φυγή από εκείνο το αόρατο σε σένα μυωπικό μάτι, που διαστρεβλώνει οτιδήποτε προκειμένου να γίνει αρεστό ή από την άλλη να μην προκαλέσει την αντίδραση σου. 

Η απέχθεια από το εύκολο και άνευ κόστους ναρκωτικό που σε μεταφέρει σε τόπους που δεν πονάς, δεν πληγώνεσαι, δεν αναρωτιέσαι, δεν αποφασίζεις. 

Ο κενός χρόνος ανάμεσα στο τέλος ενός ονείρου και στην αρχή μιας πραγματικότητας . 

Ο Πλάτωνας, θέλοντας να δείξει τη δυσκολία του να συλλάβει κανείς την αλήθεια, χρησιμοποίησε μια αλληγορία. 

Είπε πως οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις αισθήσεις τους για να συλλάβουν την αλήθεια, όμως εξαπατώνται από αυτές. Μοιάζουν σαν να είναι δεμένοι μέσα σε ένα σπήλαιο από το οποίο δεν μπορούν να βγουν ή να κοιτάξουν πίσω, όπου (πίσω τους) βρίσκεται αναμμένη μία φωτιά, καθώς και διάφορα αντικείμενα που περνούν από μπροστά της. Το μόνο που βλέπουν είναι οι σκιές που σχηματίζονται από τα αντικείμενα στον τοίχο του σπηλαίου καθώς αυτά φωτίζονται από τη φωτιά. 

Η σκιά ενός κύβου θα μπορούσε να εμφανίζεται είτε σαν ακανόνιστο εξάγωνο, σαν παραλληλόγραμμο ή σαν τετράγωνο, αλλάζοντας συνεχώς μορφή καθώς αυτός περιστρέφεται. Οι σκιώδεις αυτές μορφές εμφανίζονται μάλιστα παραμορφωμένες από τη φωτιά που κυματίζει και από το ανάγλυφο του τοίχου του σπηλαίου. 

Οι άνθρωποι τελικά, εμπιστευόμενοι την εικόνα που τους δίνει η περιορισμένη όρασή τους, την οποία και συνηθίζουν, πιστεύουν πως η αλήθεια είναι οι σκιές. 

Ακόμη και αν κάποιος δραπετεύσει και βγει από το σπήλαιο στο φως του ήλιου, αν δεν έχει ανοικτό πνεύμα τυφλώνεται από το φως και ξαναμπαίνει στη σιγουριά του σπηλαίου, ανίκανος να ξεφύγει από αυτό που έχει συνηθίσει ως αληθινό. 

Το θέμα λοιπόν για τον καθένα είναι να ανακαλύψει τη δική του αλήθεια. 

Να δει από μόνος του τις δικές του διαστρεβλώσεις, τα δικά του «λάθος σχήματα». Να απαλλαχτεί από το δικό του σκοτάδι. Να συνηθίσει το δικό του φως. 

Να βγει από τη προστατευμένη σπηλιά του έξω στην ζούγκλα και ν αντιμετωπίσει τις δικές του αλήθειες. 

Αυτές που κάπου θα τον σπρώξουν, κάπου θα τον ρίξουν, κάπως θα τον ανασηκώσουν αλλά και κάπου θα τον φτάσουν. 

Όσο παραμένει κανείς στη λήθη του, θα ζει σε μια λιμνάζουσα εικονική πραγματικότητα. 

Σταθερή, αλλά κακοφορμισμένη. Καλυμμένη αλλά απόλυτα εκτεθειμένη στην αρρώστια της. 

Κι όταν η γάγγραινα χτυπήσει την πόρτα, είναι μεγαλύτερες οι πιθανότητες να κόψεις το πόδι, παρά να το σώσεις. 

Κάθομαι μπροστά στο γεμάτο χαρτί, με τα δάχτυλα στις ενδεδειγμένες από 27ετίας θέσεις, πληκτρολογώντας την τελευταία λέξη στο θέμα. 

Αλήθεια. 

Δήμητρα Καφρομάνη

Πηγή: https://www.o-klooun.com