''ΦΘΟΡΑ''!

Της Χριστίνας Σταμούλη

Κλείνω τα μάτια 

τραβάω τις κουρτίνες, είμαι μόνη 

γύρω μου τέσσερις τοίχοι 

κι ακούω...

Κι ακούς... 

ακούς, ακούς μ΄απόλυτη προσήλωση 

ήχοι : ένας κρότος από ένα 

παράθυρο που σφάλισε 

από θυμωμένα χέρια. Κι αναρωτιέσαι 

ποια η αιτία της οργής; Όχι ότι ενδιαφέρεσαι 

να σταματήσεις τον καβγά. Ανθρώπινη περιέργεια 

πόση κατωτερότητα ! 

ήχοι: ένα παιδικό γέλιο,αθώο κι ένα παιχνίδι 

που κυλά στην κατηφόρα “Θέλω κι εγώ να παίξω! “ 

ξυπνά το λεγόμενο <παιδί μέσα σου> 

Απογοήτευση, αυτό το παιδί έχει χαθεί χρόνια 

έχει πάρει τις βαλίτσες του και περπατά στην 

έρημο. 

μυρωδιές : ανεπαίσθητη σχεδόν ξεθυμασμένη κλεισούρα 

και ίσως να μύρισες τη σκόνη.Θυμάσαι;...ποτέ δεν τις 

άντεχες, ούτε τη μια ούτε την άλλη, 

τώρα όμως...αυτή τη δεδομένη στιγμή 

τις αγκαλιάζεις και προσπαθείς να μην τις αφήσεις να φύγουν 

και ψιθυρίζεις : ''΄Eτσι μύριζε η ξύλινη ντουλάπα, η 

κρυψώνα των θησαυρών της μητέρας''. 

Nοσταλγία 

και τώρα τι μένει; 

εσύ, το άοσμο και άηχο 

Γήρας......

*Το ποίημα βραβεύτηκε από το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας & Θρησκευμάτων-Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Ανατολικής Αττικής-Λογοτεχνικό Εργαστήρι 2016