Φωτεινή Πανάβου
Άνοιξα τα μάτια μου. Είχε ήδη ξημερώσει όμως το φως δεν είχε καταφέρει να μπεί από την μισάνοιχτη κουρτίνα. Σκέφτομαι ποιά θα είμαι σήμερα, ποιά θα είναι η μάσκα που θα φορέσω…
Σκέψεις και προβλήματα μένουν ανέγγιχτα ακόμη και τον πιο όμορφο μήνα του χρόνου, το καλοκαίρι. Κι εγώ εδώ χαμένη και απορροφημένη από μια πραγματικότητα που έχει καταφέρει πλέον να ορίσει την ζωή μου.
Ο καφές μου έχει γίνει. Βάζω αρκετό σε ένα βαθύ φλιτζάνι και ξανασκέφτομαι… Ξέρω πως δεν υπάρχει τέλεια ζωή, πως δεν υπάρχει παραμύθι και happy endings και είναι όμορφο να ζεις τις χαρές αλλά και μαγικό να γεύεσαι τις λύπες, να τις νιώθεις και να μην υποκρίνεσαι.
Ο άνθρωπος, μου είχε πει κάποτε ένας φίλος, είναι πλασμένος να αντέχει τα πάντα. Όσες φορές κι αν λυγίσει δεν θα τσακιστεί. Όσες φορές κι αν πέσει θα σηκωθεί. Θα σηκωθεί πιο δυνατός, πιο ώριμος για να δώσει την επόμενη μάχη στην αρένα της ζωής.
Όμως κουράστηκα να είμαι αυτή που θέλουν να βλέπουν οι άλλοι, σήμερα θα είμαι αυτή που θέλω εγώ και θα παλέψω γι’ αυτό.
Ξέρω τι μου αξίζει και θα πολεμήσω, θα δώσω τα πάντα για να το αποκτήσω κι ας χάσω ό,τι έχω. Στη τελική δεν υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι. Μονάχα αυτοί που επέλεξαν να είναι χαρούμενοι στο ταξίδι της ζωής και εκείνοι που τα παράτησαν στα μέσα της διαδρομής.
Η ζωή μπορεί να είναι ένα θέατρο. Ένα θέατρο με πρωταγωνιστές και κομπάρσους. Ο καθένας επιλέγει τον δικό του ρόλο σε μια σκηνή που δεν υπάρχουν κανόνες και απαγορεύσεις παρά μόνο το ένστικτο που σε οδηγεί στο μονοπάτι που θα διανύσεις.
Αλλά η ζωή είναι για τους τολμηρούς κι εγώ είμαι μια από αυτούς. Σήμερα θα είμαι ο εαυτός μου, σήμερα θα είμαι εγώ.
Πηγή: http://labelnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.