ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Στα ελληνικά υπάρχει η λέξη «χορτοφάγος». Λέμε, ας πούμε, ότι οι δεινόσαυροι ήταν χορτοφάγοι, τα αιγοπρόβατα είναι χορτοφάγα. Τα τελευταία χρόνια έχει πολιτογραφηθεί στη γλώσσα μας η λέξη vegan, εκ του vegetarian. Πιο εύηχη, σχεδόν μαγική, με διεθνείς επαφές και προεκτάσεις που υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια της παλιάς καλής χορτοφαγίας. Η χορτοφαγία ήταν διατροφική συνήθεια, με επιχειρήματα που αφορούσαν ως επί το πλείστον την υγιεινή, κάποιοι απαιτητικότεροι την προήγαγαν σε φιλοσοφία ζωής, ενίοτε δε την ενίσχυαν και με θρησκευτικές επιταγές. Ούτως ή άλλως στον κόσμο μας η υγιεινή ζωή έχει υποκαταστήσει τη μεταφυσική αγωνία μας. Νομίσαμε πως θα λύσουμε το πρόβλημα του θανάτου με την αιώνια νεότητα που μας εξασφαλίζουν, εκτός από τα μπότοξ, η άσκηση, οι βιταμίνες και η υγιεινή διατροφή. Αν όμως η χορτοφαγία εντασσόταν στο πλαίσιο μιας ζωής που παλεύει με τον χρόνο, το vegan είναι ιδεολογία. Ιδεολογία με ηθικές επιταγές και πολιτικές εφαρμογές. Διάβασα ότι στη Γαλλία κρεοπώλες προσλαμβάνουν σεκιούριτι για να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις των ακτιβιστών. Στο μετρό της Αθήνας οι αφίσες ενοχοποιούν την κρεοφαγία: «Εσύ ποιον έφαγες σήμερα;». Το απειλητικό σλόγκαν συνοδεύεται από την εικόνα ενός ακέφαλου και γδαρμένου πτώματος κάποιου ζώου.
Ο Γιάννης Τσαρούχης έλεγε ότι «οι ΄Ελληνες τρώμε όσο κρέας μας έλειψε στα τετρακόσια χρόνια της τουρκοκρατίας». Ήταν χορτοφάγος, αλλά δεν ήταν vegan. Ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά δεν ήταν gay. Κοινώς είχε επιλέξει έναν τρόπο ζωής για τον εαυτό του, αλλά δεν τον είχε μετατρέψει σε ιδεολογία, ούτε σε ηθική, και δεν έκανε ακτιβισμό για να τον διαδώσει. Εξάλλου δεν είχε και χρόνο. Είχε την τέχνη του που τον απασχολούσε, ευτυχώς και για τον ίδιο και για τη ζωγραφική. Να πω και κάτι ακόμη: η σχέση του μέσου συμπατριώτη μας με το αυτοκίνητό του είναι ψυχοπαθολογική. Το θεωρεί κατάκτηση, και όχι χρηστικό μέσο, και αν μπορούσε θα το πάρκαρε στην κρεβατοκάμαρά του. Στη Βηρυτό είδα για πρώτη φορά ανελκυστήρες που μεταφέρουν τα αυτοκίνητα στο διαμέρισμα του ιδιοκτήτη τους. Η χρήση του ποδηλάτου είναι αντίδραση δικαιολογημένη και απολύτως υγιεινή. Ομως, όταν ο ποδηλάτης αγνοεί τις πινακίδες της τροχαίας, τρέχει στο πεζοδρόμιο ή με τους φίλους του κλείνει κεντρικούς δρόμους Σαββατόβραδο κάνοντας ποδήλατο, μετατρέπεται σε ακτιβιστή. Η δε ποδηλασία γίνεται ιδεολογία.
Σε μια κοινωνία που συμπεριφέρεται ως συνονθύλευμα ομάδων συμφερόντων είναι φυσικό, θα μου πείτε, η συνήθεια, το γούστο, να μετατρέπεται σε ιδεολογία και να δημιουργεί τη δική της κοινότητα για να διεκδικήσει τα δικαιώματά της. Χωρίς βέβαια να αναρωτιέται πώς όλες αυτές οι κοινότητες θα συνυπάρξουν στην ίδια κοινωνία είτε τους αρέσει το χοιρινό είτε τους αρέσουν τα μαρούλια.
Πηγή: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.