ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

Και είπε ο Μέγας Φώτιος:"όποιος δεν έχει μέσα του την αγάπη, από όλα έχει ξεκόψει και έχει αποξενωθεί από ότι είναι ανώτερο και πνευματικό".

Μιλάνε, μιλάνε, τιτιβίζουνε συνεχώς οι άνθρωποι δεξιά και αριστερά, με κουβέντες άπειρες δίχως νόημα κάποιες φορές. Ασταμάτητα μιλάνε για ιστορίες που τους έχουν τύχει από διάφορες φάσεις της ζωής τους, για ιστορίες που δεν τους αφορούν προσωπικά αλλά γενικεύοντας τους βοηθούν να αισθάνονται οικείοι.

Μιλούν δίχως να σταματούν όπου και αν βρίσκονται. Το τιτίβισμα αυτό είναι μια κραυγή προς τον συνάνθρωπο. Μια δυνατή επαναλαμβανόμενη κραυγή που μεταφράζεται στο ότι να, είμαι εδώ, πρόσεξέ με, έι, είμαι εδώ, άκουσέ με, μη με αγνοείς. Και τιτιβίζουν ο ένας πάνω στον άλλον και μπερδεύονται τα τιτιβίσματα τόσο, που φθάνουν να γίνουν άναρθρες κραυγές. 

Ο καθένας από εμάς αρέσκεται να αγαπιέται. Αρέσκεται να τον προσέχουν, να του δίνουν σημασία. Ο άνθρωπος αναζητά την αναγνώριση, αναζητά και κάποιες φορές απαιτεί την κοινωνική του ένταξη. Είμαστε κοινωνοί πάνω από όλα. Ζούμε μέσα σε ομάδες και αυτό γίνεται από καταβολής κόσμου. Έχουμε ανάγκη να ανήκουμε κάπου. Να νοιώθουμε ότι γινόμαστε αποδεκτοί και ότι συνυπάρχουμε με ομοίους μας. Συναισθηματικά καλυπτόμενοι από την αποδοχή, νοιώθουμε ασφάλεια και προστασία. Επιτρέποντας στον εαυτό μας να συρρικνώσει το εγώ του προκειμένου να συμμετέχουμε στην ομάδα. 

Έτσι κάπως ξεκινά ο δρόμος προς την πνευματικότητα και την αγάπη τελικά. Όταν το εγώ μας θα συρρικνωθεί, τόσο όσο να μπορέσουμε να ομαδοποιηθούμε. Και φυσικά να μπορέσουμε να δράσουμε μέσα από την ομάδα. Κανονισμοί, πειθαρχία, νόμοι, δομές, είναι όλα φτιαγμένα με τέτοιον τρόπο που να συνθλίβουν τον εγωισμό μας και να μας οδηγούν στην ομαδοποίηση, στην κανονικότητα και τελικά στην αφομοίωση. Όμως, είναι αυτές οι επεμβάσεις ανώτερες πνευματικά; 

Αυτός που δεν μπορεί να υπακούσει, δεν μπορεί να διοικήσει.

Σενέκας, 4 μ.Χ-65 μ.Χ., Ρωμαίος φιλόσοφος

Το ζητούμενο είναι να ξεχωρίσει η μία προσωπικότητα από την άλλη, να διατηρηθεί η διαφορετικότητα και να μπορέσουν οι δομές της κοινωνίας πρώτα να το ανεχτούν και μετά να το αξιοποιήσουν. Απαιτείται μια καλά συγχρωτισμένη κοινωνία, με ισχυρούς δεσμούς και σύστημα που να μην τρέμει την φθορά εκ των έσω. Τότε, και τα συναισθήματα δεν διαστρεβλώνονται,τότε και οι χαρακτήρες δεν τσαλαπατιώνται, τότε υπάρχει αγάπη που εκφράζεται. Αν το άτομο ζει έχοντας ακρωτηριασμένα συναισθήματα, δεν θα καταφέρει στη διάρκεια του βίου του να φθάσει στην αγάπη και τελικά στην ανωτερότητα. 

Γιατί η αγάπη υπάρχει σε όλα τα πλάσματα, το βλέπουμε από τα παιδιά μας. Οι εκφράσεις της αγάπης ξαφνιάζουν τους ενήλικες. Συνήθως στραγγαλίζουμε τα συναισθήματα των παιδιών να μην εκφραστούν για να τα προστατέψουμε τάχα. Αυτό είναι φόβος. 

Η κοινωνία μας φοβάται την ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων γιατί δεν έχει γερά θεμέλια. 

Γιατί δεν ξέρει με τι τρόπο να διαχειριστεί την ολοκληρωμένη προσωπικότητα του ατόμου. 

Γιατί έχει ξεμείνει από ηγέτες. 

Γιατί οι αξίες της έχουν διαβρώσει το κοινωνικό γίγνεσθαι και κανείς πολιτικός δεν αναλαμβάνει να αντιληφθεί την οσμή της σήψης. 

Γιατί μήπως τελικά είμαστε ή είναι λοβοτομημένοι, δίχως μνήμες και συναισθήματα;

*Πολιτικός Επιστήμων