ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

Και είπε ο Μάξιμος ο Ομολογητής: "μην προσφέρεσαι να ακούς τους λόγους του καταλάλου, ούτε να μιλάς σε εκείνον που από εμπάθεια κατηγορεί τους πάντες".

Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Όταν μιλούν πίσω από την πλάτη μας να είμαστε σίγουρα οι ότι βρισκόμαστε βήματα μπροστά. Ότι προπορευόμαστε. Και ότι τίποτα από ότι λένε δεν φτάνει στα αυτιά μας, γιατί ήδη έχουμε προχωρήσει μπροστά.

Ο άνθρωπος που κατηγορεί τους πάντες αποτελεί μία εικόνα εκείνου που μισεί τον εαυτό του. Δεν είναι με τίποτα ικανοποιημένος, όσα και αν έχει δεν του αρκούν ποτέ. Είναι συνήθως οι άνθρωποι που μας περιβάλουν στο στενό μας περιβάλλον, συγγενείς, φίλοι. Και είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Λένε, λένε και τι δεν λένε. Από μπροστά μας δείχνουν γλυκύτητα και ενδιαφέρον και από πίσω από την πλάτη μας στάζουν φαρμάκι και δηλητήριο. Ενίοτε σκάβουν και το λάκκο μας. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μισάνθρωποι και επικίνδυνοι. Σκεπάζονται με τα λόγια της κολακείας προς το άτομό μας, δίνουν με χαρά ότι θέλουμε να ακούσουμε και κατηγορούν τους άλλους ευθέως σε εμάς.

Όμως, πρέπει να σκεφτούμε. Αν ένας άνθρωπος με τόση ευκολία κατηγορεί μπροστά μας κάποιον άλλον άνθρωπο, τι είναι αυτό που θα τον εμποδίσει και δεν θα κατηγορήσει κι εμάς. Φραγμός δεν υπάρχει. Είναι μεγάλο κατόρθωμα να μπορεί να συγκρατεί τη γλώσσα του κάποιος και να μπορεί να βουτάει τη γλώσσα του στο μυαλό του προτού μιλήσει. Διπροσωπία λέγεται στην καλύτερη περίπτωση. Συνταγές δεν υπάρχουν που θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε για να αντιμετωπίσουμε αυτό το κακό. Απλά έρχεται εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιούμε μετά από καιρό, χρόνια ίσως ότι στο σπιτικό μας τρέφαμε φίδια. Φίδια δηλητηριώδη που δεν μας δάγκωναν μόνο και μόνο γιατί τους δίναμε τροφή. Τον εαυτό μας και την αφοσίωσή μας. 

Αρετή είναι να μπορούμε έχοντας ένα μέτρο να βολιδοσκοπήσουμε τις προθέσεις ενός ατόμου όταν μας πλησιάζει. Όμως πώς θα αποφύγουμε τις προθέσεις των συγγενών. Εκεί δεν έχουμε δυνατότητα επιλογής. Απλά, αγοράζουμε και δεν πουλάμε. Ακούμε και δεν μιλούμε. 

Η φιλία είναι μια κατάσταση που κρύβει πολλούς κινδύνους. Όσο περισσότερο εμπιστευόμαστε τον κολλητό μας φίλο, τόσο έρμαια γινόμαστε στα σχέδιά του. Και κάπως έτσι, από απλή τυφλή εμπιστοσύνη αρχίζουν οι κλοπές. Η κλοπή του συντρόφου, η κλοπή της ιδέας, η κλοπή χρημάτων, η κλοπή της αλήθειας. Και βρισκόμαστε μπλεγμένοι, χωρίς να φταίμε σε μία δύνη ανομολόγητων πράξεων που δεν μας εκφράζουν. Και σαν ενήλικες έχουμε την γνώση. Μα τα παιδιά, τα τρυφερά αυτά πλάσματα που εμπιστεύονται; Χρειάζεται να υπάρχουν φίλτρα. Και να εκπαιδευτούν τα παιδιά από τους γονείς τους να τα χρησιμοποιούν. 

Έτσι ίσως γλυτώσουμε από άσχημες και παραβατικές συμπεριφορές. "Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτη". Έτσι λένε. Μα ποτέ δεν είναι αργά. Η αλήθεια λάμπει στο τέλος και ο καθένας παίρνει τη θέση που του ορίζεται. Βέβαια έχει προκαλέσει ήδη κακό. Εμείς, κρατάμε τη γνώση που λάβαμε από τις περιπέτειες και προχωράμε με τις αντένες μας ικανότερες να αποκαλύπτουν την εμπάθεια σε μικρότερο χρονικό διάστημα.

*Πολιτικός Επιστήμων