ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΦΕΝΤΕΡΙΚΟ ΦΕΛΙΝΙ!

ΑΠΟ IRAKLIS3 

Στις 20 Ια­νουα­ρί­ου συ­μπλη­ρώ­νο­νται 100 χρό­νια από τη γέν­νη­ση του Φε­ντε­ρί­κο Φε­λί­νι, και στην Ιτα­λία και ει­δι­κό­τε­ρα στη γε­νέ­τει­ρά του, το Ρί­μι­νι, μια λου­τρό­πο­λη στις ακτές της Αδρια­τι­κής, κο­ρυ­φώ­νο­νται οι εκ­δη­λώ­σεις προς τιμήν του.

Ο “μάγος” ή “maestro”, όπως τον έλε­γαν στην Ιτα­λία, υπήρ­ξε ένας τε­ρά­στιος δη­μιουρ­γός που ξέ­φυ­γε από φόρ­μες και κα­νό­νες, δη­μιούρ­γη­σε τον δικό του φιλ­μι­κό κόσμο και γέ­μι­σε τη με­γά­λη οθόνη με σπά­νιας ομορ­φιάς ει­κό­νες, βγαλ­μέ­νες από το τα­λέ­ντο ενός χα­ρι­σμα­τι­κού λαϊ­κού ποι­η­τή. Ήταν ένας πνευ­μα­τι­κός άν­θρω­πος, που δια­μόρ­φω­σε συ­νει­δή­σεις και ήταν έτοι­μος να δώσει μάχες για την τέχνη του και τις ιδέες του.

Ποια ήταν όμως η πο­ρεία του Φε­λί­νι μέχρι την πα­γκό­σμια κα­τα­ξί­ω­ση;

Από το Ρί­μι­νι στη Ρώμη

Γεν­νή­θη­κε στο Ρί­μι­νι, που τον ση­μά­δε­ψε. Πήγε σε κα­θο­λι­κό σχο­λείο, ενώ τον ελεύ­θε­ρο χρόνο του τον ξό­δευε για να φτιά­χνει μα­ριο­νέ­τες, και όταν έγινε 12 χρό­νων το έσκα­σε από το σπίτι του, ακο­λου­θώ­ντας ένα τσίρ­κο. Εκεί ίσως να οφεί­λε­ται και η αγάπη του για τους κλό­ουν, που βλέ­που­με σε αρ­κε­τές ται­νί­ες του. Στα 17 του ο Φε­λί­νι εγκα­τέ­λει­ψε την ηρε­μία της ομι­χλώ­δους λου­τρό­πο­λης για να πάει στη Ρώμη. Εκεί αρ­χι­κά δού­λε­ψε ως σκι­τσο­γρά­φος, ενώ στη συ­νέ­χεια έγρα­φε παρ­λά­τες και σκετς για κομ­φε­ραν­σιέ και δια­σκε­δα­στές λαϊ­κών κέ­ντρων ψυ­χα­γω­γί­ας. Το 1939 γρά­φε­ται στη Νο­μι­κή Σχολή του πα­νε­πι­στη­μί­ου της Ρώμης, για να ικα­νο­ποι­ή­σει τους γο­νείς του, αλλά δεν πα­ρα­κο­λού­θη­σε ούτε ένα μά­θη­μα. Άρ­χι­σε να γρά­φει στο σα­τι­ρι­κό πε­ριο­δι­κό “Μάρκο Αου­ρέ­λιο”, όπου θα γνω­ρί­σει τον Ετόρε Σκόλα και τους Τσέ­ζα­ρε Ζα­βα­τί­νι (μαρ­ξι­στής, θε­ω­ρη­τι­κός του νε­ο­ρε­α­λι­σμού) και Μπερ­ναρ­ντί­νο Ζα­πό­νι, μελ­λο­ντι­κό συ­νερ­γά­τη του.

Η Τζου­λιέ­τα του

Στις 30 Οκτω­βρί­ου του 1943 θα πα­ντρευ­τεί την Τζου­λιέ­τα Μα­σί­να, με την οποία θα ζή­σουν μαζί για 50 χρό­νια, μέχρι το θά­να­τό του. Την είχε γνω­ρί­σει το 1942 σε ένα ρα­διο­φω­νι­κό στού­ντιο, όπου η Μα­σί­να έκανε δη­μο­φι­λείς εκ­πο­μπές μου­σι­κής κω­μω­δί­ας. Μετά από κά­ποιες “πο­λε­μι­κές πε­ρι­πέ­τειες” στη Λιβύη, ο Φε­λί­νι θα επι­στρέ­ψει, θα πα­ντρευ­τεί τη Τζου­λιέ­τα του, αλλά σύ­ντο­μα θα ζή­σουν ακόμη μια πε­ρι­πέ­τεια. Πε­ρι­μέ­νο­ντας το πρώτο τους παιδί, η Μα­σί­να θα έχει ένα ατύ­χη­μα, πέ­φτο­ντας από τις σκά­λες και θα απο­βά­λει. Ένα χρόνο μετά, στις 22 Μαρ­τί­ου του 1945 θα γεν­νή­σει έναν γιο, τον Πιερ­φε­ντε­ρί­κο, αλλά το παιδί θα πε­θά­νει από εγκε­φα­λί­τι­δα ένα μήνα αρ­γό­τε­ρα. Το τρα­γι­κό πε­ρι­στα­τι­κό είχε συ­ναι­σθη­μα­τι­κές και καλ­λι­τε­χνι­κές επι­πτώ­σεις στη ζωή τους. Στον κόσμο του σι­νε­μά θα μπει δίπλα στον Ρο­μπέρ­το Ρο­σε­λί­νι, αφού συμ­με­τέ­χει στο σε­νά­ριο των θρυ­λι­κών ται­νιών “Ρώμη, Ανο­χύ­ρω­τη Πόλη” και “Αυτοί που Έμει­ναν Ζω­ντα­νοί” (“Paisa”).

Οι πρώ­τες του ται­νί­ες

Το 1950 μαζί με τον Αλ­μπέρ­το Λα­τουά­ντα γυ­ρί­ζει το ρο­μα­ντι­κό δράμα “Τα φώτα του Βα­ριε­τέ”, ενώ το 1952 ου­σια­στι­κά κάνει τη δική του εκ­κί­νη­ση στη με­γά­λη οθόνη, με τον “Λευκό Σεϊχη” όπου δίπλα στη σύ­ζυ­γό του παί­ζει ο τε­ρά­στιος Αλ­μπέρ­το Σόρ­ντι. Το 1953 θα γυ­ρί­σει τους “Βι­τε­λό­νι” μια υπέ­ρο­χη νο­σταλ­γι­κή κω­μω­δία για τη γε­νέ­τει­ρά του, το Ρί­μι­νι. Ο Φε­λί­νι θα δώσει τα πρώτα δείγ­μα­τα του δικού του κι­νη­μα­το­γρα­φι­κού κό­σμου.

Μετά την πε­ρί­φη­μη “Λα Στρά­ντα”, θα γυ­ρί­σει το 1957 τις “Νύ­χτες της Κα­μπί­ρια”, με την Μα­σί­να να δίνει για μία ακόμη φορά ρε­σι­τάλ, στο ρόλο μίας αγα­θής πόρ­νης, μό­νι­μο θύμα των αν­δρών. Η Μα­σί­να θα κερ­δί­σει το βρα­βείο ερ­μη­νεί­ας στο Φε­στι­βάλ των Κανών και η ται­νία το Όσκαρ Κα­λύ­τε­ρης Ξε­νό­γλωσ­σης Ται­νί­ας.

Γλυ­κιά Ζωή

Η δε­κα­ε­τία του ’60 είναι όμως αυτή που θα στα­θεί κα­θο­ρι­στι­κή για τον Φε­λί­νι. Θα αφή­σει τις επιρ­ρο­ές από το νε­ο­ρε­α­λι­σμό προ­χω­ρώ­ντας σε έναν προ­σω­πι­κό κι­νη­μα­το­γρά­φο. Θα ξε­κι­νή­σει με τη “Γλυ­κιά Ζωή” (“La Dolce Vita”) το 1960, το γνω­στό­τε­ρο φιλμ του μαζί με το “8 1/2 “. Η ται­νία, που ξε­σή­κω­σε σάλο, πε­ρι­γρά­φει την πε­ρι­πλά­νη­ση ενός δη­μο­σιο­γρά­φου στη Ρώμη, ακο­λου­θώ­ντας μία σταρ. Μια ται­νία θρύ­λος, μια θαυ­μα­στή πι­να­κο­θή­κη της πα­ρακ­μια­κής ζωής των με­γα­λο­α­στών και συ­νά­μα μία απο­θέ­ω­ση της Αιώ­νιας Πόλης. Ο Μαρ­τσέ­λο Μα­στρο­γιά­νι γί­νε­ται σταρ πρώ­του με­γέ­θους, ενώ εκ­θαμ­βω­τι­κή δίπλα του η Ανίτα Έκ­μπεργκ, με τη σκηνή να τσα­λα­βου­τά στη Φο­ντά­να ντι Τρέβι να πα­ρα­μέ­νει από τις δια­ση­μό­τε­ρες του πα­γκό­σμιου σι­νε­μά. Η ται­νία κέρ­δι­σε τον Χρυσό Φοί­νι­κα στις Κάν­νες.

Το 1963 θα γυ­ρί­σει ίσως τη σπου­δαιό­τε­ρη ται­νία της κα­ριέ­ρας του, το “8 1/2 ” δί­νο­ντας την ευ­και­ρία στον Μα­στρο­γιά­νι να κάνει το ρόλο της ζωής του, υπο­δυό­με­νος ου­σια­στι­κά τον ίδιο τον σκη­νο­θέ­τη, σε έναν εσω­τε­ρι­κό μο­νό­λο­γο, με τον οποίο εκ­φρά­ζει την αγω­νία του καλ­λι­τέ­χνη. Ένα κι­νη­μα­το­γρα­φι­κό επί­τευγ­μα, με την εκ­πλη­κτι­κή μου­σι­κή του Νίνο Ρότα.

Ο Φε­λί­νι φτά­νει στην κο­ρυ­φή και μετά από 30 χρό­νια ακρι­βώς (31/10/1993) θα μας απο­χαι­ρε­τή­σει. Για πάντα.

ΑΠΕ

Πηγή: https://atexnos.gr/