Γράφει ο Σπύρος Χατήρας
Την πρώτη ημέρα του σχολείου, η μικρή μαθήτρια δεν συνοδεύτηκε από τους γονείς της, παρά μόνο από τέσσερις οπλισμένους αστυνομικούς.
Την διαδρομή από το σπίτι της έως το σχολείο την έκανε ανάμεσα σε πλήθος που ήταν παρατεταγμένο στις δυο πλευρές του δρόμου, ανάμεσα στα ουρλιαχτά τους και σε αντικείμενα που της πετούσαν για να την χτυπήσουν.
Όταν μπήκε στην αίθουσα της τάξης της, αντιλήφθηκε ότι ήταν η μοναδική μαθήτρια παρούσα: όλοι οι άλλοι μαθητές είχαν αποτραβηχτεί από τους γονείς τους.
Οι δάσκαλοι αρνήθηκαν να κάνουν το μάθημα τους: όλοι εκτός μιας, που για ένα έτος ήταν η μοναδική της δασκάλα.
Για όλο έτος η μικρή μαθήτρια έπαιρνε μαζί της το φαγητό από το σπίτι της για να αποφύγει απόπειρες δηλητηρίασης.
Και η οικογένεια της υπέστη εκβιασμούς: ο πατέρας της έχασε την εργασία του, στην μητέρα της απαγορεύτηκε να πραγματοποιεί τα ψώνια της στο γειτονικό μπακάλικο, οι παππούδες της εκδιώχτηκαν από τους αγρούς που καλλιεργούσαν, όπου κατείχαν μονάχα το μισό της παραγωγής τους.
Το μοναδικό φταίξιμο της μικρούλας Ruby Bridges – αυτό το όνομά της – ήταν το μαύρο χρώμα του δέρματος της.
Ήταν η πρώτη έγχρωμη μαθήτρια που μπήκε σε ένα σχολείο που έως εκείνη την στιγμή ήταν προνόμιο των λευκών.
Ήταν το 1960, Νέα Ορλεάνη, ΗΠΑ.
Έναν χρόνο αργότερα, το 1961, ερχόταν στην ζωή το μικρό αγόρι της δεύτερης φωτογραφίας.
Σε διάστημα μικρότερο των 5 δεκαετιών από τότε, οι Αμερικανοί τον εκλεγούν Πρόεδρο.
Ο άνθρωπος που συγκεντρώνει στα χέρια του την μεγαλύτερη εξουσία στον πλανήτη, είναι μαύρος.
Και αυτήν την εξουσία του την εμπιστεύονται εκεί, που πριν από 48 χρόνια ένα μαύρο κοριτσάκι δεν μπορούσε να πάει στο σχολείο...
Το όνομά του, Barack Hussein Obama.
Είναι το 2008, ΗΠΑ.
. . .
Η εμπιστοσύνη σε μια κοινωνία δεν έρχεται γιατί είναι "τέλεια" και γιατί λάθη ή αδικίες δεν συμβαίνουν.
Άλλα γιατί το λάθος δεν αντέχει να ζήσει, ακόμα και αν έχει ρίζες που δυναμώθηκαν με αίμα.
Θα ξεριζωθεί και θα πεταχτεί στις ντροπές και στα αζήτητα της ιστορίας.
Αντίστοιχα, η απώλεια εμπιστοσύνης, η απαξίωση και η απογοήτευση σε μια κοινωνία δεν έρχονται γιατί πρόσκαιρα παραπάτησε ή γιατί κάποια στιγμή λάθος επιλογές την οδήγησαν στην πτώση.
Άλλα γιατί το λάθος αναδεικνύεται σε επικυρίαρχη αντίληψη και σε διάχυτη συμπεριφορά.
Και γιατί είναι η επιμονή στα ίδια λάθη, η με γεροντικό πείσμα επιμονή στα ίδια και στα ίδια... στα αδιέξοδα και στα ξεπερασμένα, που δεν αφήνει ελπίδα πως η πρόσκαιρη κρίση δεν είναι ιστορικά στιγμιαίο λάθος.
Αλλά ολική παρακμή, που θα επιμείνει...
Facebook: Spyros Hatiras
Πηγή: https://www.o-klooun.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.