ΓΙΑΓΙΑ, ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ Σ΄ΑΓΑΠΩ!

Από την Λένα Καλλιπολίτη

«Του παιδιού μου το παιδί είναι δύο φορές παιδί μου», λαϊκό ρητό με συμπυκνωμένη όλη τη γνώση και τη σοφία, από το καλύτερο σχολείο, που είναι η ζωή. Η οικογένεια, για μας τους Έλληνες, βρίσκεται ψηλά στην ιεραρχία των αξιών μας. Οι γονείς άπαξ και έγιναν γονείς έχουν την έγνοια του παιδιού τους, όσο και να μεγαλώσει, θεωρούν χρέος τους να το βοηθούν σε κάθε φάση της ζωής του.
Έτσι, όταν συνταξιοδοτούνται, εκεί γύρω στα 65 (και βάλε), αναλαμβάνουν να βοηθήσουν το παιδί τους που απέκτησε δικό του παιδί. Φυσικά και πριν να συνταξιοδοτηθούν γίνονται θυσία για να βοηθήσουν τη κόρη ή τη νύφη που μόλις γέννησε και έχει πελαγώσει. Όσοι γονείς με μικρά παιδιά ακόμα εργάζονται (οι τυχεροί), λείπουν από το σπίτι τους τουλάχιστον δώδεκα ώρες, τότε λοιπόν αναλαμβάνουν δράση ο παππούς και η γιαγιά. Όμως, χωρίς να θέλω να αδικήσω τους παππούδες, θα αναφερθώ ιδιαιτέρως στις γιαγιάδες λόγω προσωπικών εμπειριών αλλά και λόγω του ότι,συνήθως, βρίσκονται πιο κοντά στα εγγονάκια τους.

Η ΓΙΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΑΤΙΡΙΑ

Η γιαγιά είναι αυτή που θα σου πάρει παραπάνω παγωτά και σοκολάτες, ενώ η μαμά βάζει αυστηρό όριο και μετά θα είναι το κοινό μυστικό μεταξύ αυτής και του εγγονιού της «Σσσσς αυτό είναι το μυστικό μας, εντάξει Λενάκι;, αν το μάθει η μαμά, θα μας σκοτώσει!», ακόμα θυμάμαι τις μικρές συνωμοσίες μας.

Η ΓΙΑΓΙΑ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ

Η γιαγιά είναι αυτή που θα σε προστατεύσει από το μένος της μαμάς που θέλει να σε μαλώσει για την αταξία που έκανες. «Σιγά τι έκανε το παιδί και του φωνάζεις, παιδάκι είναι!» έλεγε η γιαγιά και σου έκλεινε πονηρά το μάτι με ικανοποίηση ότι έβαλε στη θέση της τη μαμά, αλλά και γιατί ήξερες οτι έχεις έναν μόνιμο σύμμαχο στις τυχόν μελλοντικές «μάχες» που θα έδινες με τη μαμά. Αν δε είχες μεγαλύτερο αδελφό- αδελφή που σε τρέλαινε στην καζούρα και στα πειράγματα απλά και μόνο για να σε κάνει να κλαίς, και εκεί η επέμβαση ήταν σωτήρια! «Μην ξαναπειράξεις το παιδί, θα σε πελεκήσω! (ιδιωματισμός= θα σε σκοτώσω)». Μετά έπεφτες στην αγκαλιά της και έκλαιγες για να την πείσεις πως αυτά που σου κάνει το πειραχτήρι ο αδελφός σου σε στενοχωρούν πολύ.

Η ΓΙΑΓΙΑ ΠΑΡΕΑΚΙ

Όταν γυρνούσες από το σχολείο τη 13.30 οι γονείς έλειπαν, όχι πως ήταν δύσκολο να βάλεις φαγητό σε ένα πιάτο και να φας, αλλά ήθελες να μην είσαι σαν τον κούκο, ήθελες να εξιστορήσεις πώς πέρασες τη μέρα σου, ποιο παιδάκι δε σε κάνει παρέα, ποιο αγαπάς, ποια δασκάλα είναι η αγαπημένη σου, πώς σηκώθηκες στο μάθημα και ήξερες τέλεια το μάθημα και η δασκάλα σου έβαλε 10 με τόνο! Μάλλον αποζητούσες την ανθρώπινη επαφή που ήταν πιο σημαντική από το αν θα έτρωγες ή θα έμενες νηστικός. Ο αποδέκτης όλων των παράξενων παιδικών ιστοριών και των διηγήσεων, ήταν η γιαγιά που σε περίμενε πώς και πώς να σε αφουγκραστεί και όχι απλώς να σε ακούσει.

Η ΦΥΣΙΚΗ ΦΘΟΡΑ

Όλα αυτά είναι εμπειρίες που δεν ξεχνιούνται, είναι χαραγμένες στην ψυχή και όχι στο μυαλό σου. Σκοπίμως επιλεγμένες να είναι τόσο καθημερινές, τόσο απλοϊκές που η γιαγιά σου μπορεί να μην τις θυμάται γιατί ήταν απόροια του γνήσιου συναισθήματός της. Ωστόσο, όσο τα χρόνια περνούν η κατάσταση αντιστρέφεται. Όταν ήσουν παιδί εσύ είχες ανάγκη τη γιαγιά σου. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και τρέχει χωρίς να μπορούμε να τον γυρίσουμε πίσω. Τώρα που μεγαλώσες εσύ, σε έχει ανάγκη εκείνη. Δεν καλοακούει, δεν καλοβλέπει, δεν πολυθυμάται, όλες τις οι αισθήσεις υπολειτουργούν, όμως είναι ο ίδιος άνθρωπος που σε αγαπούσε και σου το έδειχνε με όλους τους τρόπους. Είναι καιρός να της το δείξεις και εσύ, να μην θυμώνεις με την όποια ανημπόρια της και να της λές με λόγια και με πράξεις, όσο καιρό θα είναι ακόμα κοντά σου: «Γιαγιά μου, έτσι απλά σε αγαπώ».

Πηγή: https://simplyman.gr/