Της Ελένης Σοφού
Ας αποχαιρετήσουμε μιαν Άνοιξη θλιμμένη.
Μιαν Άνοιξη που την τραυμάτισε το βόλι ενός αόρατου εχθρού.
Πόλεμος άνισος και σκληρός. Αμείλικτος Ιός.
Η Άνοιξη ήρθε πεντάμορφη και χαρούμενη με ευωδιές και αρώματα και φωτεινά χρώματα λουλουδιών. Και βρέθηκε σ ένα σκηνικό παράλογο. Έρημοι δρόμοι. Σοκάκια σιωπηλά. Ένα γκρίζο τοπίο τρόμου στις ψυχές. Μυρωδιά θανάτου. Ένα εφιαλτικό δίχτυ απέραντο. Χωρίς έλεος. Χωρίς τέλος;
Σαστισμένη εκείνη ρωτά τα πουλιά. Ρωτά τα σύννεφα:
-Που απλώνονται τα χαμόγελα; Τα παιχνίδια και τα γέλια των παιδιών; Οι καμπάνες της Ανάστασης; Εκείνη ρωτά.
Μα απάντηση βουβή και μόνο ένα πικρό χαμόγελο παίρνει.
Για τον άνθρωπο που δεν σεβάστηκε και δεν προστάτεψε και δεν εκτίμησε. Τα δώρα που του προσέφερε η φύση, τα δώρα της ζωής.
Λυπημένη εκείνη κοιτάζει το φεγγάρι και ζητά παρηγοριά.
Από του κόσμου το μπαλκόνι τον ήλιο κοιτάζει τα παλιά αναπολεί.
Ο βουβός της πόνος γίνεται με τις σταγόνες της βροχής δάκρυα. Ένα τραγούδι λυπημένο για όσα στερηθήκαμε ένας θρήνος για όσους χάθηκαν. Κι εκεί οι χτύποι της καρδιάς της σιωπούν.
Μα το σεληνόφωτο υφαίνει γλυκά μια μελωδία. Λησμονημένη για μια ζεστή ανατολή. Για ηλιαχτίδες που θα ζεστάνουν τις καρδιές, για το χαμόγελο που θα έρθει. Ξανά. Για τη ζωή. Που θα νικήσει. Για τον έρωτα που θ΄ανθίσει από τα στήθη της μέσα.
Μια μελωδία που την ακούει η Ελπίδα και έρχεται κοντά της και της χαμογελά.
Η Άνοιξη θα γεννηθεί!
Ξανά όταν τα δύσκολα θα έχουν τελειώσει.
Η Άνοιξη ξανά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.