ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

• Αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο

Και μια παλιά ελληνική παροιμία λέει: "καθένας κλαίει τον πόνο του κι ο μυλωνάς το αυλάκι". Και μια δεύτερη λεέι: "τα μάθια αν δεν κλάψουνε, ο πόνος δεν μερώνει, μα καίει σαν το σίδερο που άφτει και πυρώνει". Και μια τρίτη: "πόνος που λέγεται αλαφρώνει, πόνος που κρύβεται θεριεύει". Ο σωματικός πόνος ίσως είναι μια κατάσταση που μπορεί και να ανεχτούμε. Να την αντέξουμε και να την υπομείνουμε. Υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν στον σωματικό πόνο και δεν παραπονιούνται για το παραμικρό που τους συμβαίνει. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που δεν αντέχουν και με το παραμικρό που τους συμβαίνει παραπονιούνται και κλαίγονται σαν τα μικρά παιδιά. Δεν είναι πάντα επιλογή, ίσως πρόκειται και για αντοχή.

Η αντοχή στον πόνο, εξαρτάται από το αν το άτομο έχει υπομονή. Η υπομονή και η εγκαρτέρηση βοηθούν να βιώσουμε με αξιοπρέπεια μια άβολη κατάσταση που μας συμβαίνει. Θέλει ανοχή να μπορούμε να αντέξουμε τον σωματικό πόνο. Με τον ψυχικό πόνο, τι γίνεται; 

Όταν η ψυχή μας σφίγγεται σαν σφουγγάρι, όταν ο πόνος ορίζει τον εαυτό μας και η απελπισία πλησιάζει την πόρτα μας;

Μπορεί να αντέξουμε τον σωματικό πόνο αλλά όχι τον ψυχικό. Όταν αισθανόμαστε πληγωμένοι, όταν αισθανόμαστε αδικημένοι, όταν έχουν καταρρεύσει και χαθεί από τη ζωή μας πρόσωπα και καταστάσεις, τότε ο ψυχικός πόνος γιγαντώνεται και μας κυριεύει. Πως μπορούμε να απαλλαχτούμε από αυτόν; 

Είναι δυστυχώς αξίωμα ότι θα πρέπει πρώτα να τον βιώσουμε. Χρειάζεται να φθάσουμε στον πάτο του βαρελιού, να χαθούμε για λίγο μέσα στην σκοτεινιά του εαυτού μας,να μείνουμε στο πουθενά-μετέωροι-κενοί-άδειοι-για να καταφέρουμε να συνέλθουμε. Απαιτείται χρόνος προσαρμογής. Η πολυτέλεια που έχουμε είναι ο θρήνος. Θα μας βοηθήσει να μπορέσουμε να θρηνήσουμε για να εξιλεώσουμε τον πόνο και να μπορέσουμε τελικά να ανέβουμε προς την έξοδο.

Ο Φοίνικας, είναι ένα έξοχο παράδειγμα. Εκεί που νομίζει κάποιος ότι τελείωσε, εκεί και ξαναγεννιέται από τις στάχτες του. Όσες φορές μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό, τόσες φορές θα βγούμε κερδισμένοι. Η ζωή δεν είναι στρωμένη με ρόδα, μα κι αν ήταν, τα ρόδα έχουν αγκάθια. Πονάμε γιατί κάτι μας βρήκε, κάτι μας χτύπησε. Υποφέρουμε γιατί ήμαστε ζωντανοί. Αισθανόμαστε και τον πόνο και την λύπη, θρηνούμε, πενθούμε, αλλά ήμαστε ζωντανοί. Και αυτό είναι ένα Θείο δώρο. Ας ευχαριστούμε που κάθε ξημέρωμα βλέπουμε τον λαμπρό ήλιο, που έχουμε μία στέγη, οικογένεια και φίλους, εργασία, ας ευγνωμονούμε για όλα αυτά που μας συβαίνουν, και να ήμαστε σίγουροι ότι για κάποιο λόγο γίνονται όλα. Στο τέλος θα περάσει και ο πόνος, θα μείνει μονάχα μια εμπειρία για το πώς να τον διαχειριζόμαστε.

*Πολιτικός Επιστήμων