ΕΣΥ ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΧΕΙΣ ΥΠΑΡΞΕΙ;

΄Αννα Ιωαννίδου

Θα μπορούσε νομίζω υπεύθυνα κανείς να πει, πως δεν είναι καθόλου λίγοι αυτοί που, ταυτίζουν το υπέρτατο ίσως αίσθημα, αυτό της ύπαρξης (αν και εφόσον καταφέρουν όντως και το αισθάνονται), με εκείνο της ευδαιμονίας, της ευθυμίας, της ανάτασης, του ύψους. Νιώθω ευτυχισμένος, άρα υπάρχω. Πότε καλύτερα να υπάρχω, παρά όταν πετάω στα σύννεφα;

Καμιά φορά όμως αναρωτιέμαι, μήπως θα ήταν πιο φρόνιμο, πιο εύστοχο, εάν συνδέονταν τα αισθήματα αυτά με το άπιαστο, το μη-πραγματικό. Μήπως εκείνα τα δευτερόλεπτα που εισχωρεί μέσα μας αυτό το άλλο οξυγόνο, εκείνες οι άλλες πεταλούδες, μήπως τότε είναι που διανύουμε τις μεγαλύτερες στιγμές ουτοπίας; Σαν αστραπές πολύχρωμες οι στιγμές ευτυχίας, που ίσως και να μην έχουν καν το χρόνο να ασχοληθούν με την όποια αγωνία της ύπαρξης.

Οι μεγαλύτερες στιγμές ύπαρξης, ίσως τελικά να ήταν αυτές που πονέσαμε ακατάσχετα. Και που ματώσαμε ακόμη πιο ακατάσχετα. Που χάσαμε κάτι ιδιαιτέρως αγαπημένο, μιαν αδυναμία που λειτουργούσε μέχρι τότε, ως η μεγαλύτερη μας δύναμη. Τότε, που όχι μόνον φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού αλλά πηδήξαμε απότομα και ήπιαμε απ’ τον πάτο του. Που νιώσαμε να αιωρούμαστε στο μεγαλύτερο κενό μας.

Που το σάλιο το νιώθαμε κάθε μα κάθε φορά που περνούσε τον καταπιόνα. Τότε που η απελπισία μας, δε γνώριζε καμία ελπίδα. Ίσως να είναι οι στιγμές που πεθάναμε. Βέβαια να μου πεις, κι όταν πεθαίνουμε, έως που πεθαίνουμε τελικά;, όπως έλεγε ο Καρούζος.

Πάντως, οπωσδήποτε ασυντρόφευτος καταλαβαίνει κανείς την ύπαρξη, μιας και πρόκειται για ό,τι πιο προσωπικό. Τόσο, όσο ο θάνατος. Οτιδήποτε άλλο, ίσως και να μπορεί να το αισθανθεί και συλλογικά. Την ύπαρξη όμως ποτέ. Την ύπαρξη, μόνον μόνος.

Εν ολίγοις, ίσως η απάντηση να βρίσκεται στον κάθε πάτο μας. Στα πολύ χαμηλά μας. Στη στιγμή της βυθομέτρησής μας.

Και για να το θέσουμε και πιο απλά (έτσι όπως ένας ποιητής θα μπορούσε καλύτερα όλων να κάνει):

« – Δε σε βλέπω καλά απόψε, τι έχεις;»

« – Ύπαρξη. »

Πηγή: http://apotipomata.com