ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!

Γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος // *

Το τρένο της ζωής

«Τι έγινε κείνο το τρένο που έβλεπε

τ’ άλλα τρένα να περνούν»

ΤΡΥΠΕΣ

Η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ταξίδι με τρένο. Το τρένο αυτό έχει άπειρα βαγόνια και είναι τόσο μακρύ που κανείς άνθρωπος δεν έχει δει την αρχή και το τέλος του. Αρχικά, όταν επιβιβάζεσαι σ’ αυτό, δεν έχεις αποσκευές. Τα χέρια σου είναι άδεια, η καρδιά σου ελαφριά, το μυαλό σου ένα άγραφο χαρτί. Όμως, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού αποκτάς τη δική σου βαλίτσα που όσο το τρένο κυλάει στις ράγες γεμίζει ολοένα και περισσότερο με εμπειρίες, αναμνήσεις, προσδοκίες, στόχους και όνειρα.

Στη δική σου διαδρομή θα συναντήσεις αρκετούς σταθμούς. Κάποιοι επιβάτες θα κατέβουν, κάποιοι άλλοι θα ανέβουν και το τρένο θα συνεχίσει την πορεία του. Ελάχιστοι θα είναι οι άνθρωποι που θα συνταξιδέψουν μαζί σου από την αρχή μέχρι το τέλος της διαδρομής, ίσως να μην υπάρξει και κανένας.

Κοντά στη θέση που κάθεσαι υπάρχουν και άλλες θέσεις, στις οποίες κάθονται επιβάτες που θα μοιραστούν μαζί σου ένα μέρος του ταξιδιού. Κάποια στιγμή, οι θέσεις αυτές θα αδειάσουν και πάλι. Ο άνθρωπος που καθόταν δίπλα σου έφτασε στον προορισμό του και κατέβηκε από το τρένο. Ίσως απλά να μετακινήθηκε σε κάποια άλλη θέση στο ίδιο βαγόνι κι εσύ να τον βλέπεις από μεγαλύτερη απόσταση. Ενδεχομένως να άλλαξε βαγόνι κι εσύ να μην τον βλέπεις, εκείνος όμως συνεχίζει να ταξιδεύει μαζί σου, έτοιμος να σε επισκεφτεί και να σου μιλήσει ανα πάσα στιγμή. Δεν αποκλείεται μάλιστα να έρθει να κάτσει και πάλι δίπλα σου σε κάποιο σημείο της διαδρομής για να συνεχίσετε μαζί το ταξίδι.

Κάποιοι θα φύγουν από κοντά σου και δεν πρόκειται να γυρίσουν και πάλι πίσω, όμως δεν πρέπει να τους κατηγορήσεις γι αυτό, ούτε να τους κρατήσεις κακία. Ο καθένας έχει το δικό του λόγο για να το κάνει και πολύ πιθανό αυτός ο λόγος να μην έχει να κάνει πάντα με σένα. Δεν φταις εσύ, ούτε κι εκείνοι. Αυτός είναι ο κανόνας του τρένου της ζωής. Άλλοι φεύγουν και άλλοι μένουν κοντά σου στο ταξίδι. Στην καρδιά σου πρέπει να υπάρχει χώρος μόνο για θετικά συναισθήματα. Μην κοιτάς αυτό που έχασες, κράτα μέσα σου μόνο όλα όσα κέρδισες με την παρουσία των ανθρώπων αυτών στη ζωή σου. Νιώσε ευγνωμοσύνη για όσα σου πρόσφεραν και απλά ευχήσου τους καλό ταξίδι. Έχουν ανάγκη την ευχή σου, όπως κι εσύ άλλωστε τη δική τους. Είναι η ευχή που μπορεί να ξορκίσει τον πόνο της απώλειας, να ξαλαφρώσει το βάρος της ψυχής, να δώσει δύναμη για τη συνέχεια.

Το τρένο της ζωής πηγαίνει μόνο μπροστά και η ταχύτητά του είναι πολύ μεγάλη. Δεν μπορείς να κοιτάξεις πίσω, δεν έχει νόημα άλλωστε. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να ρουφάς λαίμαργα κάθε εικόνα που βλέπεις μπροστά σου. Δεν είναι όλες οι εικόνες όμορφες και ευχάριστες, όμως όλες σου δίνουν πολύτιμα μαθήματα ζωής που θα σε βοηθήσουν να ανακαλύψεις κάποια πράγματα για τον εαυτό σου και θα σου δώσουν ακόμα μεγαλύτερη δύναμη για να συνεχίσεις το ταξίδι.

Κάποια στιγμή, το ταξίδι θα φτάσει στο τέλος του κι εσύ θα αναγκαστείς να κατέβεις σε κάποιον ενδιάμεσο σταθμό. Όχι στον τελικό προορισμό. Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο τελικός προορισμός, δεν έχει φτάσει κανείς ποτέ εκεί. Το εισιτήριο που κρατάς στο χέρι σου γράφει μόνο την αφετηρία και όχι το τέρμα. Ο μυστηριώδης ελεγκτής είναι εκείνος που θα σε ειδοποιήσει πότε πρέπει να κατέβεις. Το τρένο είναι καταδικασμένο να ταξιδεύει συνεχώς μέσα στο χρόνο. Έτσι κι αλλιώς, όπως θα έλεγε και ο Καβάφης, αυτό που έχει σημασία δεν είναι ο προορισμός αλλά το ταξίδι.

Δυστυχώς, το εισιτήριο δεν έχει επιστροφή και μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο μια φορά. Πάνω σ’ αυτό είναι γραμμένο το όνομά σου, δεν μπορεί να μεταβιβαστεί σε κάποιον άλλο άνθρωπο. Είναι το δώρο που σου δόθηκε κάποτε και πρέπει να το αξιοποιήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Άσε το δικό σου αποτύπωμα πάνω στο τρένο της ζωής, σεβάσου αυτό και τους υπόλοιπους επιβάτες του. Το πιθανότερο είναι να σε σεβαστεί κι εκείνο. Αν δεν το κάνει, το αποτύπωμα που άφησες θα είναι ορατό σε αρκετούς επιβάτες του. Εκείνοι θα το ακολουθήσουν κι εσύ θα έχεις τη δύναμη να αποβιβαστείς στον ενδιάμεσο σταθμό που θα σου υποδείξει ο ελεγκτής. Όταν τον δεις, χαμογέλα του για τελευταία φορά και βάλε το χέρι σου πάνω στο σημείο της καρδιάς. Γιατί το εισιτήριό σου βρίσκεται πλέον εκεί…

* Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος είναι εκπαιδευτικός Πληροφορικής με ιδιαίτερη αγάπη στον μαγικό κόσμο του βιβλίου. Άρθρα και διηγήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα περιοδικά και στο διαδίκτυο, ενώ το 2012 εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο («Αποκάλυψη», εκδόσεις Οσελότος)

Πηγή: https://www.fractalart.gr