ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΟΙΠΟΝ;

Γράφει ο Βασίλης Αικατερίνης*

Βασίλης Αικατερίνης

Άραγε σε πόσους πολίτες στην Ελλάδα του σήμερα, που ενίοτε καμαρώνουμε, λόγω καταγωγής του, για το πολιτικό σύστημα που δίνει φωνή ανεξαιρέτως σε όλα τα μέλη μιας κοινωνίας και που σαν σκέψη, ακόμη και στον σύγχρονο κόσμο, θα μπορούσαμε να πούμε πως παραμένει πρωτοποριακή σε βαθμό επιτεύξιμης ουτοπίας, θα ακουγόταν περίεργη η φράση: «Αυτός είναι επαγγελματίας πολιτικός»;

Ομολογώ πως ανατριχιάζω αν επεξεργαστώ βαθιά το νόημά της, χάνω και την εναπομένουσα ρανίδα λογικής, νομίζω πως ξεχνώ κι αυτά που (θα ήθελα) να ξέρω. Υπάρχει κάποια σχολή που μοιράζει πτυχία πολιτικής; Σεμινάρια: «Γίνε καλύτερος πολιτικός με απλά βήματα»; Ή ονομάζουμε επαγγελματίες εκείνους που ξέρουν να πείθουν μια τεράστια μερίδα του κόσμου, με κολακείες, υποσχέσεις, επιλέγοντας σε κάθε προεκλογική περίοδο μια ρουσφετολογική προσέγγιση που ρηγματώνει τους θεσμούς κι ενίοτε μπορεί να οδηγήσει στο έγκλημα (π.χ. ο σταθμάρχης στη Λάρισα που ποιος ξέρει πώς τοποθετήθηκε σ’ αυτό το πόστο), κι αυτή τους η τακτική αποτιμάται σε ψήφους; Θα ήταν επομένως ανάρμοστο να τους χαρακτηρίζαμε άσους στη δημαγωγία; Θα μας αντιγύριζαν πιθανώς τον χαρακτηρισμό του λαϊκιστή; Άλλος ένας χαρακτηρισμός-σώμα που επιδέχεται-εμφορείται χιλιάδες σημασίες και έννοιες και χρησιμοποιείται αφειδώς και καταχρηστικά καταντώντας να χάσει την ουσία του, σαν να παρενδύονται οι λέξεις απ’ τους ορισμούς, με το σημαινόμενο να μην ταυτίζεται με το σημαίνον, αυτό που λέει ο απλός κόσμος: άλλα λέμε, άλλα καταλαβαίνουμε. Μήπως σ’ αυτό το παιχνίδι οι συγκεκριμένοι «επαγγελματίες» είναι επαΐοντες;

Η ρητορική, στα πλαίσια της αποφυγής κρίσιμων απαντήσεων, έξυπνων λοξοδρομήσεων, βερμπαλιστικών σλάλομ και κενών νοημάτων λόγων, στολισμένων, παρ’ όλα αυτά, με εξεζητημένα επίθετα και βαρύγδουπες εκφράσεις που συνοδεύονται από έντονα εκνευρισμένο ύφος και καταλήγουν να παραπλανούν, θα συμφωνήσω ότι πράγματι άπτεται των «επαγγελματικών» προσόντων που πρέπει να έχει κατακτήσει ένας επίδοξος πολιτικός. Από εκεί και πέρα η συνταγή είναι πάντοτε απαράλλαχτα η ίδια: Επικαλούνται αδιάλειπτα την παραλαβούσα καμένη γη ως άλλοθι των ανεπαρκειών τους, αδυνατούν να πιάσουν τον παλμό μιας κοινωνίας που δεινοπαθεί, ξεχνούν τον ρόλο του υπηρέτη και θεωρούν πως πρέπει να υπηρετούνται κ.λπ.

Ας πάμε όμως στην ουσία του ζητήματος που φρικιά κάθε σκεπτόμενο πολίτη. Σε άρθρο της «Καθημερινής», στις 6/2, αναλύεται ο «τιμοκατάλογος» (δεν γνώριζα αφελώς πως δύναται να υπάρχει κάτι τέτοιο) ενός υποψήφιου βουλευτή, όπου, μ’ έναν γρήγορο υπολογισμό, για να υποστηρίξει κάποιος την προεκλογική του καμπάνια (ολοκληρωμένης μεν, που συμπεριλαμβάνει, μεταξύ άλλων, πολιτικό γραφείο, τύπωμα φυλλαδίων, συμμετοχή σε δημοσκοπήσεις, διαχείριση σελίδων στα Μέσα, συγκεντρώσεις κ.α.) οφείλει να δαπανήσει το ακαταφρόνητο ποσό των 31.746 ευρώ, προσοχή, το τρίμηνο! Για ποιο αγαθό της δημοκρατίας μιλάμε όταν ακόμη και το ένα δέκατο του ποσού να χρειαζόταν να ξοδέψει, ο μέσος Έλληνας πολίτης που ενδεχομένως επιθυμήσει να κατέβει υποψήφιος, χωρίς να είναι αναμεμειγμένος σε κλίκες, χωρίς άνωθεν υποστηρίγματα, χωρίς να είναι γνωστός και να βγαίνει για πρώτη φορά, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να ασκήσει το δικαίωμά του για το οποίο καυχιόνται όλοι; Μάλλον τα δικαιώματα στην Ελλάδα κοστίζουν ακριβά και με γνώμονα το χρήμα η ίδια η Δημοκρατία, ή Χρηματοκρατία, αποφασίζει ποιος είναι ικανός να αντιπροσωπεύσει τον απλό κόσμο στο Κοινοβούλιο των λίγων. Όταν η τύχη των πολλών μικροτσεπών κρέμεται απ’ τη διοίκηση των λίγων μεγαλοτσεπών, κάτι πάει λάθος, και όποιος παρακινδυνευμένος, για κάποιους, παραλληλισμός με παλαιότερα πολιτεύματα του κράτους μας, θα τολμούσα να πω πως δεν θα ‘ταν ολότελα ανεδαφικός…

Το σώμα των εκλογέων θωπεύεται σε εποχές όπως αυτή που ζούμε τώρα. Ακούμε για αυξήσεις σε ό,τι έχουν να κάνουν με μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, μόνο που αντιστρέφονται αργότερα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια και ακούμε για αυξήσεις τιμών βασικών προϊόντων, Φ.Π.Α, βενζίνης, φόρων κ.λπ. Πώς γίνεται η ανάπτυξη να καταφτάνει αλαφιασμένη σ’ αυτή τη χώρα κάθε φορά πριν από την κάλπη, αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί, σαν φυσικό φαινόμενο. Κι αυτό μέσα στο λούκι του «επαγγέλματος» είναι.

Πολιτικός: ένας συνονθύλευμα άλλων επαγγελμάτων: νομικός, ρήτορας, νομοθέτης, δημοσιογράφος, αστυνομικός, που το ασκείς καλύτερα όταν διαθέτεις περιουσία, κανένα γνωστό να σε βάλει στη δουλειά, φήμη, τυφλή υπακοή στο αφεντικό και καλό προφίλ. Μην μας προξενήσει μεγάλη εντύπωση αν το δούμε στο μέλλον να εντάσσεται επίσημα στο Σ.Ε.Π των σχολείων. Θα είναι η πρώτη φορά που οι παρωπίδες θα έχουν αφαιρεθεί απ’ τα μάτια των παιδιών, αντιμέτωπα με την άσχημη πραγματικότητα που τόσο θέλουμε να εξωραΐζουμε.

*Απόφοιτος του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών