Της Κυριακής Μήλιου // *
Συγχώρεση
Στη μήτρα της σιωπής αναζητώ την παρουσία σου.
Ο οβολός μου, βαθύς σεβασμός, μια ιερή λέξη και βλέμμα καρφωμένο ταπεινά στο πάτωμα.
Από το ναυάγιο σου σύρθηκα στη στεριά
Ο πόνος σαν αύρα ξεχύνεται από κάθε κύτταρο
Και την ψυχή θεραπεύει με τρόπο μυστήριο.
Τα ίχνη μου στην άμμο ακολουθώ
Σε ένα κύκλο κλειστό.
Στο τέλος θαρρώ πως φτάνω, μα μια καινούρια αρχή συναντώ σε κάθε βήμα.
Η πυξίδα σου το βορρά προς τη δύση δείχνει.
Φυλάω το φόβο στο σακούλι με το δικό σου φυλαχτό
Την εμπιστοσύνη για το αύριο που τώρα θα γίνει
Και το αίμα στις ουλές που κόκκινες παπαρούνες θα ανθίσει.
Η ευωδιά τους την πλάση θα πλημμυρίσει.
Οι αλυσίδες στους καρπούς μου είναι εύθραυστες πια,
Τα δάκρυα της αγάπης σου τις σκούριασαν.
Η αυστηρή σου φροντίδα δύναμη μου δίνει για να τις σπάσω μια μέρα.
Το μέταλλο τρίζει ηδονικά στο παραμικρό άγγιγμα.
Η ώρα πλησιάζει.
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.