ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΟΝΑΝΕ, ΜΑΜΑ;

Ματίνα Σταθάκη

-Μαμά, πού πάνε οι αναμνήσεις που πονάνε;

-Δεν ξέρω, αγάπη μου.

-Ναι αλλά εγώ θέλω να ξέρω…

-Γιατί θες να ξέρεις;

-Για να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη. Να ξέρω ότι έχουν πάει κάπου και είναι καλά.

-Θες να φτιάξουμε έναν δικό μας κόσμο και να τις στέλνουμε εκεί;

-Αμέ!

-Ωραία. Πώς φαντάζεσαι να είναι αυτός ο κόσμος;

-Να έχει πολύχρωμα λουλούδια και κάθε κακή ανάμνηση να πηγαίνει να κάθεται πάνω σε ένα λουλούδι.

-Ωραία ιδέα! Έτσι θα παίρνει το χρώμα του λουλουδιού πού κάθεται;

-Ναι, ναι! Και έτσι θα είναι πιο χαρούμενες γιατί επιτέλους θα έχουν δικό τους χρώμα και όχι το χρώμα της λύπης που τους δίνουμε…

-Τι άλλο θες να έχει αυτός ο κόσμος, αγάπη μου;

-Μμμ… θέλω να έχει πολλά νερά και καταρράκτες και λιμνούλες.

-Και εκεί τι θα γίνεται;

-Θα κάνουν μπάνιο οι λύπες μας, μαμά! Έτσι θα μένουν καθαρές.

-Και γιατί είναι σημαντικό να μένουν καθαρές;

-Γιατί εμείς οι άνθρωποι τις βρωμίζουμε πολύ.

-Δηλαδή;

-Βρε μαμά, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις… Εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε λύπη ακόμα και κάτι που δεν είναι. Ε, έτσι δε βρωμίζουμε τις λύπες μας;

-Α τώρα κατάλαβα. Όπως τότε που ήμουν θυμωμένη και σου είπα πως είμαι λυπημένη και εσύ δεν με πίστεψες.

-Ναι, ακριβώς!

-Καμιά φορά, όμως, η λύπη και ο θυμός συνδέονται. Μπορεί να είμαστε θυμωμένοι επειδή έχουμε λυπηθεί πολύ και το αντίστροφο, να είμαστε λυπημένοι επειδή έχουμε θυμώσει πολύ.

-Αρά οι κακές αναμνήσεις έχουν μέσα και θυμό;

-Ίσως. Αυτές πού λες να πηγαίνουν να κάθονται;

-Αυτές μπορούν να γίνονται πεταλούδες και να πετάνε πάνω από τα λουλούδια.

-Θα σταματάνε πού και πού να μαζεύουν λίγο νέκταρ και θα συνεχίζουν να πετούν. Έτσι θα εκτονώνουν τον θυμό τους και θα συμφιλιώνουν με τις λύπες, έτσι καρδιά μου;

-Ναι, ναι, Τι τέλειος που είναι αυτός ο κόσμος, μαμά.

-Ωραία. Και τι άλλο να έχει αυτός ο κόσμος;

-Να έχει, να έχει… εμένα και εσένα αγκαλιά!

-Πράγματι τέλειος αυτός ο κόσμος, αγάπη μου!

Πηγή: https://www.ewoman.gr