Του Χρήστου Συννεφάκη // *
Μπροστά σε ένα σταυροδρόμι…
Δρόμοι φωτεινοί. Δρόμοι βυθισμένοι στο σκοτάδι. Πολύβουες λεωφόροι και βρόμικα σοκάκια. Δρόμοι δημαγωγοί, ως άλλοι Μαυρογιαλούροι, υπόσχονται αλησμόνητα ταξίδια. Άλλοι, πάλι, σιωπηλοί και αινιγματικοί, δεν υπόσχονται απολύτως τίποτα, απλά τους ακολουθείς δίχως να ξέρεις πού θα σε βγάλουν. Κι εσύ πρέπει να βγεις στον δρόμο, γιατί το ταξίδι θα το κάνεις ο κόσμος να χαλάσει. Δεν είναι επιλογή σου αυτό, καθώς ήρθες στον κόσμο ταξιδευτής.
Σταματημένος, λοιπόν, σε ένα σταυροδρόμι, σε μια αφετηρία, φορτωμένος τα μπαγκάζια της ζωής σου, κάθεσαι και αναλογίζεσαι. Με το ένα πόδι κολλημένο στο γκάζι της ψυχής και το άλλο στο φρένο του μυαλού. Σαστισμένος. Δεν ξέρεις πού να πας. Προορισμός ακαθόριστος, όσο κι αν μάχονται οι δυο υπέρτατες δυνάμεις του είναι σου να σε σπρώξουν προς μια κατεύθυνση. Η ψυχή να θέλγεται από δρόμους, κατά κανόνα, δύσβατους. Με αρχή αλλά χωρίς ξεκάθαρο τέλος! Γιομάτους νεροφαγώματα και ατέλειωτες στροφές, που βαστιούνται πάνω από βαθιά γκρεμνά ή τρυπώνουν μέσα σε φαράγγια, ρουμάνια και απόκοσμα τοπία. Αυτούς θέλει, κι ας τους διασχίζει με δική της ευθύνη, ας ξέρει ότι μπορεί στο τέλος να χαθεί, να μην αποσώσει εκεί που ονειρευόταν. Σημασία έχει η διαδρομή! Το μυαλό πάλι να έλκεται από δρόμους εύκολους, σύντομους, με ευθείες και μπάρες ασφαλείας, αυτούς που επιλέγουν οι αρχάριοι οδηγοί για τις πρώτες τους διαδρομές. Δρόμους που δε θα σου βάλουν δύσκολα, δε θα χρειαστεί να ενεργοποιήσεις όλες τις αισθήσεις και τις αντοχές σου για να τους διασχίσεις. Θαρρείς πως σου δίνουν τη βεβαιότητα ότι θα φτάσεις όπου ονειρεύεσαι.
Κι εσύ εκεί, μετέωρος, να βάζεις μια την πρώτη και μια την όπισθεν, να πηγαίνεις μπρος πίσω, γιατί σε γοητεύει το άγνωστο, το ανεξερεύνητο, μα σου αρέσει και η ασφάλεια. Τα θέλεις όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα, αν και κατά βάθος ξέρεις πως αυτό δε γίνεται. Βέβαια, όσο κι αν δυσκολεύεσαι να πάρεις απόφαση, κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να αφήσεις τα πίσω-μπρος και να ξεκινήσεις. Γιατί πίσω σου περιμένει φουριόζα η ζωή και εσύ της φράζεις τον δρόμο. Θα σου κορνάρει, θα ανοίξει το τζάμι του οδηγού και θα σου σύρει τη φωνή: «Ξεκίνα επιτέλους!». Καθώς, λοιπόν, θα ετοιμάζεσαι, διστακτικά, να στρίψεις το τιμόνι προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, η σκέψη σου θα βοά, γιατί ακόμα και ο πιο δύσκολος δρόμος δεν αρνήθηκε την υπόσχεση ενός ταξιδιού. Μα και ο πιο εύκολος δεν έταξε ποτέ τον προορισμό που βάνει το μυαλό σου. Όμως, προτού προχωρήσεις υπό το βάρος του κορναρίσματος και της φωνής, άκου και τούτο: Όταν πάρεις τον δρόμο, όποιος κι αν είναι αυτός, να το έχεις σκεφτεί καλά, να είσαι σίγουρος ότι θέλεις να τον πας μέχρι το τέρμα του. Γιατί, αν μετανιώσεις στα μισά της διαδρομής, μπορεί να βρεις μια έξοδο, μια παράκαμψη να αντιγαείρεις, μα μπορεί και όχι…
* Ο Χρήστος Συννεφάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά της Κρήτης. Είναι δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και υποψήφιος διδάκτορας του Π.Τ.Δ.Ε. Πανεπιστημίου Κρήτης.
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.