ΠΕΣΜΕΝΑ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΦΥΛΛΑ!

Της Ζωής Δικταίου // *

«Στο πέρασμα του χρόνου», Λάδι σε μουσαμά, Σπύρος Τρούσας

Νύχτες που λιώνει το αλάτι

πάνω στην κόψη τής ψυχής

στη απουσία σου, το κάτι

από το χάδι τής βροχής

μα δε φοράω τα καλά μου

κι ήρθες κι απόψε μοναξιά

ώρες που λιώνει το φεγγάρι

να μού κρατήσεις συντροφιά.

Πάλι τ’ αδιάβαστα σημάδια

στην καταιγίδα τ’ ουρανού

δεν γύρεψα ποτέ, άλλα χάδια,

εσύ είσαι πάντα μες το νου,

καινούριο κάλεσα σκοτάδι

στην άβυσσο του, έχω χαθεί,

«η Αγάπη», έλεγες θυμάμαι,

μιλά μόνο με την αφή.

Να δραπετεύσω από τη λύπη

Αύριο… η δυνατή κραυγή

στη νοσταλγία και στη σκέψη

θα σβήσει τ’ άστρο την αυγή,

δεν αντιστέκομαι στη φύση

μου φτάνει αυτό που έχω ζήσει

κι ότι ποθώ, ποτέ δεν φτάνω

μέσα απ’ τα χέρια μου, το χάνω.

Πεσμένα τού Σεπτέμβρη φύλλα

πάντα με πιάνει ανατριχίλα

γραμμές στο πρόσωπο ρυτίδες,

δεν θέλω άλλες ηλιαχτίδες

ψεύτικα αισθήματα τού κόσμου

με την εικόνα σου, εντός μου

και δυο – τρεις λέξεις στο συρτάρι

φοβάμαι, αυτά που μου έχεις πάρει.

Στην απουσία…

Αύριο… εν ονόματι της Αγάπης

Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα 18 Σεπτέμβρη 2015.

H Χαρούλα Βερίγου [Ζωή Δικταίου] γεννήθηκε στην Κρήτη. Οι ρίζες της είναι στο Οροπέδιο Λασιθίου. Στο Τζερμιάδο μεγάλωσε, εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Την κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα. Μένει σταθερά αφοσιωμένη στην οικογένεια. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα, για να δικαιωθεί ταπεινά στη σιωπή και αθόρυβα στο καθαρό βλέμμα θυμίζοντας την αλμύρα, την πιο αρχαία γεύση ζωής στο δάκρυ. Πιστεύει στην αγάπη. Συνηθίζει να κλείνει τα μάτια και να ταξιδεύει. Την γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Η Αγάπη αντέχει το ρίσκο στ’ ανοικτά και τινάζει το χνούδι της λήθης στη βροχή. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη, για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι. Την πολεμούν οι λέξεις. Γίνονται όχημα μαγείας, γι’ αυτό και δεν αναρωτιέται πια «γιατί γράφω;» Όπως αναπνέει, μιλάει, ονειρεύεται, συμφιλιώνεται με τη ζωή και τον θάνατο μαγικά, έτσι και η ανάγκη της να γράφει. Ακουμπά στο παρελθόν, όμως η λέξη που την καθορίζει είναι το «Αύριο…»

Βιβλία: «Μια κούρσα για τη Χαριγένεια», εκδόσεις Φίλντισι, «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο», εκδόσεις Φίλντισι, «Ιστορίες για φεγγάρια», εκδόσεις Έψιλον.

Δημοσιευμένα ποιήματα και διηγήματα με το ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου. Δισκογραφική συνεργασία με Γιάννη Νικολάου και Νίκο Ανδρουλάκη και Γιώργη Κοντογιάννη.

Πηγή: https://www.fractalart.gr