ΜΟΙΑΖΕΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ Η ΖΩΗ ΜΟΥ, ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ!

Της Ζωής Δικταίου // *

« Σπονδή στον Βάκχο », Λάδι σε μουσαμά, Σπύρος Τρούσας

Μοιάζει στον χρόνο,
η ζωή μου, αυθαιρεσία.
Χάνονται οι νύχτες…
Πού να βρω μιαν ευκαιρία
να με κρατήσεις αγκαλιά,
να μού μιλήσεις…
Τα χείλη αυτά, με ποιο κρασί
να τα μεθύσεις;

Αύριο θα είναι
η ψευδαίσθηση ωραία.
Αύριο, ο Έρωτας
σαν πράξη τελευταία.
Αύριο, ο Θάνατος
στα χέρια μου παιχνίδι.
Αύριο, πες μου,
σ’ αγαπώ, καλό ταξίδι.

Μοιάζει με όνειρο τρελό
η ευτυχία.
Περνά η Ζωή…
Άνεμος είναι μακρινός,
μια στο κενό και μια στο φως,
ακροβασία!
Τι να σου πω, πώς να το πω,
δεν βρίσκω λέξεις.
Αύριο, φεύγω
σ’ αγαπώ, μην επιτρέψεις
να ξεχαστώ
σαν μιαν ασπρόμαυρη
παλιά φωτογραφία,
σαν του σχολειού
τα σκονισμένα τα βιβλία.

Απόψε πέφτει
στην καρδιά μου η σιωπή
με δίχως λόγια,
πόσα, αχ πόσα σου έχω πει…
Γερνούν οι μνήμες,
γέρνουν θύμησες στο χώμα,
μα πάντα μένουν
μυστικά στο ίδιο σώμα.
Μπρος στον καθρέφτη
από συνήθεια μοναχή
ποιαν αφουγκράζομαι
αόρατη ενοχή;

Ν’ ακολουθώ.
Μιας άλλης νύχτας τα σημάδια.
Να υφαίνω φως
απ’ της Ζωής τ’ άγρια σκοτάδια.
Να ονειρεύομαι
ένα σου γέλιο τού Σεπτέμβρη.
Και να ξυπνώ…
Στην παγωνιά κάποιου Δεκέμβρη.

Αύριο εν ονόματι της Αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 3 Φλεβάρη του 2000

Καίω την αγάπη στ’ άστρο σου…

H Χαρούλα Βερίγου [Ζωή Δικταίου] γεννήθηκε στην Κρήτη. Οι ρίζες της είναι στο Οροπέδιο Λασιθίου. Στο Τζερμιάδο μεγάλωσε, εκεί έμαθε και τα πρώτα γράμματα. Δεν έγινε δασκάλα όπως ονειρευόταν όταν ήταν παιδί. Την κέρδισε η Τουριστική Εκπαίδευση. Ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα. Μένει σταθερά αφοσιωμένη στην οικογένεια. Είναι παντρεμένη και τιμούν τη ζωή της δύο παιδιά. Καταθέτει την ευγνωμοσύνη της στο φως και στο ταξίδι του, αυτό που δικαιώνει την αιωνιότητα, για να δικαιωθεί ταπεινά στη σιωπή και αθόρυβα στο καθαρό βλέμμα θυμίζοντας την αλμύρα, την πιο αρχαία γεύση ζωής στο δάκρυ. Πιστεύει στην αγάπη. Συνηθίζει να κλείνει τα μάτια και να ταξιδεύει. Την γοητεύουν φεγγάρια, γιασεμιά, κιτρινισμένα χαρτάκια της θύμησης, όσο και τα ξεφτισμένα αποκόμματα από τις δαντέλες του παλιού καιρού. Η Αγάπη αντέχει το ρίσκο στ’ ανοικτά και τινάζει το χνούδι της λήθης στη βροχή. Της αρέσει η βροχή. Προτιμά τη μωβ ομπρέλα, μα έχει πάντα και μια κόκκινη, για να μπορεί να πληγώνει τις άφεγγες νύχτες το σκοτάδι. Την πολεμούν οι λέξεις. Γίνονται όχημα μαγείας, γι’ αυτό και δεν αναρωτιέται πια «γιατί γράφω;» Όπως αναπνέει, μιλάει, ονειρεύεται, συμφιλιώνεται με τη ζωή και τον θάνατο μαγικά, έτσι και η ανάγκη της να γράφει. Ακουμπά στο παρελθόν, όμως η λέξη που την καθορίζει είναι το «Αύριο…»

Βιβλία: «Μια κούρσα για τη Χαριγένεια», εκδόσεις Φίλντισι, «Αύριο, νυχτώνει φθινόπωρο», εκδόσεις Φίλντισι, «Ιστορίες για φεγγάρια», εκδόσεις Έψιλον.

Δημοσιευμένα ποιήματα και διηγήματα με το ψευδώνυμο Ζωή Δικταίου. Δισκογραφική συνεργασία με Γιάννη Νικολάου και Νίκο Ανδρουλάκη και Γιώργη Κοντογιάννη.

Πηγή: https://www.fractalart.gr