Μαρία Καρίκη
Άλλα θέλουμε να πούμε κι άλλα λέμε τελικά, τις περισσότερες φορές. Σκέψεις, συναισθήματα, επιθυμίες που καταπιέζονται προκειμένου να μη φανούμε τρωτοί, ευάλωτοι, ευαίσθητοι. Ένα διαρκές κρυφτό από οτιδήποτε θα μπορούσε να αποκαλύψει την αληθινή μας ταυτότητα. Είναι θέμα εγωισμού ή μήπως φόβος να μην πληγωθούμε; Ποιο είναι το κόστος, όμως, σε όλο αυτό; Επιλέγουμε συχνά κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά θα επιλέγαμε. Συγκρατούμαστε εκεί που θα θέλαμε να γινόμασταν χείμαρρος. Δεν τολμάμε ποτέ εκείνο το παρακάτω βήμα το οποίο τόσο πολύ λαχταράμε. Ζούμε τη ζωή μας «σημειωτόν»...
Να μην καταλάβει κανείς τις αδυναμίες μας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μερικοί άνθρωποι φτιάχνουν ένα σκληρό «προσωπείο» για να δείξουν ότι δεν μπορεί να «παίξει» κανείς εύκολα μαζί τους. Σκληρά λόγια, σκληρές συμπεριφορές, κακίες... Οτιδήποτε για να δηλώσουν την ανάγκη τους για υπεροχή. Κάποιοι τα καταφέρνουν. Δημιουργούν, έτσι, την «πλασματική» εικόνα που τόσο πολύ θέλουν προς τους έξω. Καταφέρνουν να έχουν τον έλεγχο των συναισθημάτων και των αντιδράσεών τους, αλλά ταυτόχρονα πληρώνουν και το αντίστοιχο τίμημα: νιώθουν τη μοναξιά να τους διαπερνάει. Δεν εμπιστεύονται εύκολα κανέναν. Χάνουν αξιόλογους ανθρώπους από τη ζωή τους, γιατί με τον τρόπο τους τους διώχνουν...
Πώς γίναμε τελικά τόσο σκληροί; Καταρχήν απέναντι στον εαυτό μας και μετά προς όλους τους άλλους. Σχεδόν μηδενική ανοχή στο λάθος, στη σύγκρουση, στη διαφωνία, στη διαφορετικότητα. Αποφεύγουμε να κοινοποιήσουμε την αλήθειά μας. Δεν θέλουμε να ρισκάρουμε, να τολμήσουμε το δύσκολο.
Κανένα βήμα, χωρίς κάποια εγγύηση. Κι έτσι καταφεύγουμε συνήθως στο «εύκολο», στο βατό, στο ασφαλές. Συμβιβαζόμαστε με οτιδήποτε δεν θα μας κάνει να χάσουμε τον έλεγχο. Δεν θέλουμε να παρασυρθούμε στο αβέβαιο, στο δελεαστικό, στο έντονα συναισθηματικό.
Μερικές φορές, ο φόβος γίνεται «άμυνα» και επίθεση απέναντι σε εκείνο που μοιάζει «επικίνδυνο» από πολλές απόψεις: συναισθηματικά, ψυχικά, «ορθολογικά». Κι έτσι κάπως διαδραματίζονται μάχες μέσα μας. Να μην αφεθώ, να μην δοκιμάσω, να μην εμπιστευτώ. Δεν ξέρω αν τελικά μέσα από αυτή την οδό φτάνουμε στην εκδοχή μιας ασφαλούς ζωής ή μήπως τελικά μιας άδειας, αποστειρωμένης ζωής όπου όλα είναι σε μια «τάξη», όλα σε μια πληκτική, συμβατική τακτοποίηση. Ωστόσο, νιώθεις ότι κάτι σου λείπει. Το πάθος, ο ενθουσιασμός, η αίσθηση της διεκδίκησης ακόμα κι αν όλα είναι εναντίον σου!
Η σκληρότητα κρύβει πόνο, πικρία, απογοήτευση, έλλειψη αγάπης. Κρύβει μια απομόνωση που σε διαβρώνει και σε λιμνάζει. Νιώθεις ήσυχος, αλλά ανικανοποίητος. Νομίζεις ότι είσαι κυρίαρχος, αλλά μέσα σου εύχεσαι να μπορούσε κάποιος, κάτι να ανατρέψει τους «τοίχους» που τόσο καλά έχεις χτίσει! Και τα χρόνια περνούν, και εσύ σκληραίνεις κι άλλο. Μέχρι που φτάνεις στο σημείο να ασφυκτιάς, να πνίγεσαι, να βαριέσαι. Αναζητάς κάποιον να μπορεί να σε καταλάβει, να σε συμπαθήσει, να σε «σώσει»... Αλλά έχεις σκληρύνει τόσο, που καταφέρνεις να απομακρύνεις τους περισσότερους από κοντά σου... κι ας λες ότι δεν καταλαβαίνεις το «γιατί»...
Τι θα γινόταν άραγε αν επιλέγαμε άλλο δρόμο; Αν φεύγαμε από το σκληρό, επιτηδευμένο «περιτύλιγμά» μας και αφήναμε λίγο περισσότερο χώρο για αγάπη, για συμπόνοια, για «μοίρασμα», για ανιδιοτέλεια, για παρορμητικότητα; Πόσα περισσότερα θα τολμούσαμε; Πόσες περισσότερες δυνατές στιγμές θα ζούσαμε; Πόσους περισσότερους ανθρώπους θα είχαμε στη ζωή μας; Πόσο πιο αληθινοί θα ήμασταν; Πόσο πιο γεμάτοι και πλήρεις θα νιώθαμε; Αν αποδεχόμασταν το λάθος και τον πόνο θα μπορούσαμε να ρισκάρουμε περισσότερο, να κάνουμε όλα αυτά που φοβόμαστε.
Γιατί σημασία δεν έχει το αποτέλεσμα καθαυτό, αλλά η διαδρομή σου. Τα όριά σου που ξεπέρασες, το ένστικτό σου που εμπιστεύτηκες, τα «θέλω» σου που κυνήγησες, οι αγώνες που έδωσες, το «αδύνατο» που διεκδίκησες! Είναι αυτή η «φλόγα» μέσα σου που δεν θέλει να καταλαγιάσει, που δεν θέλει να νοθευτεί, που δεν θέλει να υποταχθεί...
Πηγή: https://www.rodiaki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.