ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΕΥΣΗ ΠΑΛΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Η αγία και μεγάλη τεσσαρακοστή είναι περίοδος πένθους, περίοδος συγχωρητικότητος, περίοδος προσευχής και νηστείας. Ονομάζεται «Μεγάλη» όχι για το χρονικό διάστημα που καλύπτει, αλλά για την σπουδαιότητά της. Μας οδηγεί από την λύπη στην χαρά, από τον θάνατο στην αθανασία, από την έξωσή μας από τον Παράδεισο στην εισόδευσή μας πάλι σε αυτόν. Ξεκινά από την Καθαρά Δευτέρα και καταλήγει στην λαμπροφόρο ημέρα της Αναστάσεως.

Η Καθαρά Δευτέρα μας θυμίζει την έξωση των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο εξαιτίας της ανυπακοής. Είναι η αρχή της αγωνιστικής πορείας μας προς το Άγιο Πάσχα, προς την διάβασή μας από τον σαρκικό θάνατο στην αιώνια πνευματική ζωή, την αθανασία.

«Αδάμ, που ει» (Γεν. γ΄ 9) ; Ακούσθηκε κάποτε η φωνή του Κυρίου μέσα στον Παράδεισο. Έψαχνε ο Θεός τους Πρωτοπλάστους που είχαν κρυφθεί. Τότε που η παρακοή τους στο θείο θέλημα τους είχε απομακρύνει από κοντά Του. Τότε που ντρέπονταν να Τον δούν. Δεν είχε, όμως, τίποτε το άγριο εκείνη η φωνή, τίποτε το απάνθρωπο και το αυστηρό. Μόνο κάτι το πονεμένο και το ελεγκτικό. Ήταν ένα κάλεσμα σε μετάνοια και σε σωτηρία, πράξη και αυτή της θείας Οικονομίας.

Ο Θεός ως παντογνώστης και παντεπόπτης γνώριζε, ασφαλώς, τι είχαν διαπράξει οι Πρωτόπλαστοι. Δεν περίμενε, όμως, αυτούς να Τον αναζητήσουν. Πρώτος Εκείνος έκανε το μεγάλο βήμα, όπως αιώνια τώρα το κάνει για όλους μας. Πρώτος Εκείνος έσπευσε να τους αναζητήσει. Ήθελε να τους δώσει την ευκαιρία να Του ζητήσουν συγγνώμη. Έτσι, άρχισε να τριγυρνά ανάμεσα στις φυλλωσιές του Παραδείσου και να φωνάζει: «Αδάμ, που ει»; Παιδί μου Αδάμ, που είσαι; Σε αναζητώ με αγωνία! Έλα, παρουσιάσου, μην με κακοκαρδίζεις.

Έμοιαζε η συμπεριφορά του Αδάμ με την συμπεριφορά των μικρών μας παιδιών, που μετά από κάποια ζημιά η αταξία κρύβονται φοβισμένα. Η αγάπη, όμως, του πατέρα, τα αναζητεί περιμένοντας να ομολογήσουν με κλάμματα το λάθος τους και Εκείνος να τα σφίξει πάλι μέσα στην μεγάλη του αγκαλιά.

Ο παρήκοος Αδάμ τότε, μη μπορώντας περισσότερο να κρυφθεί παρουσιάσθηκε γυμνός μπροστά Του, αλλά χωρίς να ζητήσει συγγνώμη Του είπε:

-Άκουσα, Κύριε, την φωνή Σου και κρύφθηκα, γιατί ήμουν γυμνός. Πρώτη φορά είδα την γύμνια μου και ντρέπομαι.

-Γιατί, Αδάμ, φοβήθηκες Εμένα που σε έπλασα; Τι το τρομακτικό είδες την όψη Μου;

Στην όψη Αυτού που σε ευεργέτησε με τόσα αγαθά; Αυτού που σε τίμησε με τόση τιμή;Ποιος σου είπε, Αδάμ, ότι είσαι γυμνός; Τι σε έκανε να δείς αυτήν την αλήθεια, να αντιληφθείς την φτώχια σου, τι άλλο από τον καρπό της γνώσεως, που σου είχα πεί να μην τον φας;

Τι άφατη αγάπη! Τι διευκόλυνση της εξομολογήσεως! Του είπε ο Κύριος την αμαρτία που διέπραξε, για να κάνει τα πράγματα εύκολα στον Αδάμ. Του την είπε πριν εκείνος την ομολογήσει, για να τον φέρει σε συναίσθηση και σκύβοντας το κεφάλι να του πεί:

-Ναί, Κύριε, δεν Σε άκουσα, συγχώρεσέ με!

Τι όμορφα που θα είχαν τελειώσει όλα! «Συγχώρεσέ με». Αν έλεγε αυτή την μεγάλη λέξη, την οποία ούτε αργότερα ο Ιούδας την είπε, θα άνοιγε η πόρτα του θείου ελέους. Αυτή είναι η λέξη που ανοίγει την κλειστή πόρτα της καρδιάς στην Χάρη. Είναι η λέξη που θα σφράγιζε την πόρτα της εξόδου του Πρωτοπλάστου από τον ποθεινότατο Παράδεισο.

Όμως, ο Αδάμ δεν είπε την λέξη αυτή. Προτίμησε να αντιτάξει την αυθάδεια στην αγάπη.

-Εσύ φταίς, Θεέ μου! Ναί, Εσύ φταίς, γιατί η γυναίκα που μου έδωσες με παρέσυρε και μου έδωσε τον απαγορευμένο καρπό.

Τότε ήταν που ο Κύριος δέχθηκε μια κλωτσιά από το πλάσμα Του, αλλά δεν μίλησε. Κοίταξε μήπως βρεί πόρτα ανοικτή στην καρδιά της Εύας.

-Γιατί το έκανες αυτό, Εύα;

Αλλά ούτε εδώ βρήκε την μετάνοια, την συναίσθηση της αμαρτίας.

-Τι ζητάς από εμάς ευθύνη, Κύριε, συνέχισε ο Αδάμ, αφού φταίς Εσύ ο ίδιος; Εσύ δεν δημιούργησες την γυναίκα; Εσύ δεν δημιούργησες τον όφη;

Το φαρμάκι της αναισχυντίας και του εγωισμού, της αυτονομήσεως είχε φαρμακώσει τις καρδιές των Πρωτοπλάστων. Φαρμακώθηκε η καρδιά του Αδάμ και της Εύας και μίσησαν τον Δημιουργό τους μέχρι του σημείου να τον μεμφθούν για τα δημιουργήματά Του. Έκλεισαν πιά οι φαρμακωμένες καρδιές τους στην Χάρη που ποτέ δεν έπαψε να κτυπάει την πόρτα τους. Όμως, αυτή, ήταν καλά αμπαρωμένη και μέσα κατοικούσε ο Διάβολος.

Με τις απαντήσεις του ο αμετανότητος και σκληρόκαρδος Αδάμ έχασε την ευκαιρία της ζητήσεως συγγνώμης, την οποία ήλπιζε να ακούσει ο Θεός, που ήθελε να τον συγχωρήσει και να τον κρατήσει δίπλα Του μέσα στον Παράδεισο, αν και την προγνώριζε. Ο σκοτισμένος, όμως, Αδάμ δεν άρπαξε την ευκαιρία, για να πέσει μέσα στην αγκαλιά πάλι του Θεού. Δεν κατανοούσε ο ταλαίπωρος τότε ότι μόνος του με τα λόγια του και με τα ίδια του χέρια άνοιγε την πόρτα της εξόδου του από τον Παράδεισο. Δεν ήταν μόνο παρήκοος, ήταν αμετανόητος και τολμητίας ύβρεως και αχαριστίας προς τον Ευεργέτη του, όταν Του είπε:

-Εσύ, Θεέ μου, που λυπήθηκες την μοναξιά μου και που έδωσες σύντροφο στην ζωή μου, Εσύ φταίς. Εσύ που από αγάπη δεν με άφησες μόνο, Εσύ που και τώρα ακόμη με ψάχνεις, γιατί η αγάπη Σου είναι απέραντη.

Ποιος μπορεί να νοιώσει την πικρία του Θεού από τα λόγια αυτά του πλάσματός Του; Την απογοήτευση από την ανάρμοστη συμπεριφορά του; Μια του λέξη θα είχε αλλάξει όλο το σκηνικό στον Παράδεισο εκείνο το δειλινό. Ένας λόγος συγγνώμης και μια δροσοσταλίδα από δάκρυ θα άπλωνε το χέρι του Θεού πάνω Του, όπως Αυτός το απλώνει σε κάθε παιδί Του, που με επίγνωση της αμαρτωλότητός του σπεύδει μετανοημένος να γευθεί το πατρικό χάδι και να χωθεί μέσα στην πλατιά αγκαλιά Του. Η πικρία Του αυτή μαζί με την στοργική Του αγάπη προς τον καθένα μας, αφού είμαστε παιδιά Του, τον οδήγησε στο εκούσιο πάθος, για να μας ανοίξει πάλι τον Παράδεισο με την λαμπροφόρο Ανάστασή Του.

Το ερώτημα «Που είσαι, παιδί μου;» που μας απευθύνει ο Κύριος είναι ερώτημα αγάπης, είναι πρόσκληση σωτηρίας. Είναι ερώτημα που περιμένει την απάντηση της μετανοίας για οποιοδήποτε λάθος ζωής και το αίτημα της συγχωρήσεως. Με το ερώτημα αυτό ο Κύριος κάτι περιμένει. Περιμένει την ανταπόκρισή μας στο ψάξιμό Του, μας δίνει την ευκαιρία να νοιώσουμε το λάθος μας και να το διορθώσουμε μένοντας μέσα στην πατρική αγκαλιά, μέσα στον μυροβόλο Παράδεισο.

Με την επίγνωση της αμαρτωλότητός μας ο καλός Θεός μας μας καλεί να αγωνισθούμε νόμιμα, για να καθαρισθούμε με απαρχή του μεγάλου μας αγώνος την Καθαρά Δευτέρα. Μας θέλει αγωνιστές ο Κύριος, αθλητές της αρετής. Δεν τον ενδιαφέρει αν θα βγούμε πρωταθλητές. Τον ενδιαφέρει να αγωνιζόμαστε. Την πρόθεσή μας θέλει ο Θεός και Εκείνος μας ενδυναμώνει, αφού μας είπε: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν».

Έχετε ιδεί ποτέ κανένα αθλητή να μπαίνει στο στάδιο χωρίς προετοιμασία, η κανέναν μαχητή να μπαίνει στην μάχη χωρίς όπλα; Όλοι, ανάλογα με τις ικανότητές τους προπονούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα και μετά εισέρχονται στο στάδιο για να αγωνισθούν η στην μάχη για να πολεμήσουν. Η προετοιμασία, η προγύμναση του αθλητή είναι βασικό γνώρισμα της επιτυχίας του και ο κατάλληλος εξοπλισμός παράλληλα με την προγύμναση απαραίτητος για τον καλό στρατιώτη. Στο πνευματικό στάδιο προγύμναση είναι η εγρήγορση, η προθυμία, η επιθυμία του καλού αγώνος. Με την προγύμναση, που προϋποθέτει ιδρώτες, δυναμώνουν οι πνευματικοί μυς των αθλητών, σπάζουν τα άλατα των αρθρώσεων και δημιουργούν ευέλικτα σώματα, ικανά να διαγωνισθούν και να επιδιώξουν τα τρόπαια της νίκης. Όπως, όμως, σε κάθε αγώνα, έτσι καίστόν πνευματικά αγωνιζόμενο στρατιώτη,όπου ο αγώνας είναι ταχύτερος και αποφασιστικότερος, γιατί έχει διαστάσεις αιώνιες, χρειάζονται τάκατάλληλα όπλα. Όπλα ευθύβολα, ώστε να πετυχαίνουν το στόχο τους, αλλά και γεμάτα με βόλια. Ένα άδειο όπλο τι αξία μπορεί να έχει; Ευθύβολο όπλο μας είναι η ακράδαντη πίστη μας στο Σωτήρα μας Χριστό και βόλια είναι οι προσευχές μας. Αυτά τα όπλα μας υποδεικνύει και ο Απόστολος Παύλος λέγοντας «αποθώμεθα τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός» (Ρωμ. ιγ΄ 12).

Δεν υποδεικνύει ένα όπλο ο Απόστολος. Υποδεικνύει πολλά, και αμυντικά και επιθετικά. Αμυντικά είναι κυρίωςη εκρίζωση των παθώνκαί η θανάτωση των σκοτεινών εκείνων αντιπάλων, που συντελούν στην αποξένωσή μας από τον Θεό. Τάεπιθετικά μας όπλα τα παρουσιάζει εντονότερα ο Αποστολος. Αυτά είναι ησυγχωρητικότητα προς τους συνανθρώπους μας,η αληθινή νηστεία, όχι δηλαδή η απλή αποχή από τροφές, αλλά και η πνευματική, η αποχή, δηλαδή, από κακές συνήθειες και πάθηκαθώς και η προσκόλλησή μαςστόν Θεό, το μοναδικό εφετό της καρδιάς μας, τον αδαπάνητο θησαυρό μας, που επιτυγχάνεται με την αδιάλειπτη, την καρδιακή προσευχή. Χωρίς τα όπλα αυτά η διεξαγωγή του πνευματικού μας αγώνος είναι αδύνατη, είναι ακατόρθωτη.

Δεν θα ιδείτε, επίσης ποτέ σε κανένα στάδιο κάποιον αθλητή να εισέρχεται σε αυτό με γεμάτο στομάχι, ούτε με τα ενδύματα που κυκλοφορεί καθημερινά στον κόσμο. Για να εισέλθει στο στάδιο ο αθλητής απεκδύεται τα ενδύματά του και ενδύεται την στολή της αθλήσεως. Για το πνευματικό στάδιο ο αθλητής νηστεύει, αποτοξινώνεται, απέχει από φαγητά που τέρπουν μεν τη σάρκα, αλλά φθείρουν το πνεύμα, φθείρουν την ψυχή. Επίσης απεκδύεται τα ενδύματα της φθοράς και της αμαρτίας και ενδύεται χιτώνα αγαλλιάσεως με τα πνευματικά αγωνίσματα, την αγρυπνία, την ανάγνωση ψυχωφελούν βιβλίων, τις μετάνοιες, την σκληραγωγία του σώματος και φυσικά την φιλανθρωπία, αφού η Εκκλησία μας θεωρεί την ελεημοσύνη ως την περικεφαλαία των αρετών.

Ο πνευματικός αγωνιστής επί πλέον ζητεί την βοήθεια του Θεού, με την προσευχή, η οποία όχι μόνο τον τονώνει, αλλά και του χαρίζει την ευλογία, που οδηγεί στο νικηφόρο τέλος. Απαραίτητη επίσης είναι η εξεύρεση του κατάλληλου προπονητή, του κατάλληλου αλείπτη, όπως έλεγαν στα χρόνια των ολυμπιονικών. Ο αλείπτης άλειφε με λάδι τα σώματα των αθλητών, για να γλυστρούν από τα χέρια των αντιπάλων τους στο αγώνισμα της πάλης. Σήμερα στην πάλη μας με τους νοητούς εχθρούς, με τον διάβολο, χρειάζεται ο άριστος προπονητής, που δεν είναι άλλος από τον πνευματικό μας πατέρα. Αυτός μας καθοδηγεί, αυτός γνωρίζει τα ελαττώματά μας και τα τρωτά σημεία μας, την αχίλλειο πτέρνα μας, και μας προφυλάσσει από τα βέλη των πολεμίων.

Πηγή: https://www.pemptousia.gr