ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΚΡΙΣΗ ΑΞΙΩΝ!

Δυσάρεστες διαπιστώσεις και ελπίδα για αλλαγή

 Δρ. Γιώργος Πιπερόπουλος, Αρθρογράφος

Δρ Κοινωνιολογίας - Ψυχολογίας - Επίτιμος Καθηγητής Μάνατζμεντ και Μάρκετινγκ στο Βρετανικό Πανεπιστήμιο Durham

VIA ASSOCIATED PRESS

Με αφορμή τη σημερινή Ημέρα της Ευρώπης αναπόφευκτα προβαίνω σε σκέψεις και συνειρμούς και εκτιμώ πως με όσα βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε στην Ελλάδα αναφορικά με το έγκλημα των Τεμπών και τις πρόσφατες Δικαστικές Αποφάσεις για τους ενόχους στο «Μάτι», αλλά και με τα σκάνδαλα στο Ευρωκοινοβούλιο, όπως και με την ασυμφωνία που επικρατεί σε μια σειρά ζητημάτων στην ΕΕ των «27» βρισκόμαστε ως κοινωνικό σύστημα στο μάτι ενός ηθικά επικίνδυνου κυκλώνα.

Διευρύνοντας την οπτική αυτή αντίληψη στο διεθνές στερέωμα, μέσα στη δίνη πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών εξελίξεων και προβληματισμών και την εμφανή κατάρρευση παραδοσιακών προτύπων συμπεριφοράς και πλαισίων αναφοράς, αναμφίβολα προβάλλει επιτακτική η ανάγκη για κοινωνικό-ψυχολογική αξιολόγηση των δεδομένων δίχως φόβο και πάθος.

Ας μην ξεχνάμε ότι συνεχίζεται ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας και συνθλίβονται με θάνατο και πείνα δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι. Την ίδια στιγμή άτομα, ομάδες και ολόκληροι λαοί, αντιμετωπίζουμε μια χωρίς προηγούμενο πτώση συστημάτων αξιών, προβλήματα καθημερινότητας και συνεχούς μάχης με την ακρίβεια, κατανόησης και ερμηνείας της πραγματικότητας, ορθής αξιολόγησης του χθες και έλλειψης επιθυμίας και ικανότητας για προγραμματισμό του αύριο…

Τελικά μήπως θα έπρεπε να μιλάμε για το τέλος της ιδεολογίας, για βάναυση κατακρεούργηση της ουτοπίας; Η μήπως τα παραπάνω αποτελούν πικρόχολες διαπιστώσεις πίσω από τις οποίες κρύβονται κάποιες ευτελείς μικροπολιτικές σκοπιμότητες;

Κατηγορηματικά, Όχι!

Οι κλασικές ελληνικές και ταυτόχρονα οι ευρωπαϊκές και διεθνείς εμπειρίες πιστοποιούν ότι υπάρχει καταστροφικό χάσμα ανάμεσα στη σύλληψη και δόμηση μιας «ουτοπίας» και στην ειλικρινή και τίμια προσπάθεια εφαρμογής της στην πράξη ιδιαίτερα όταν πρόκειται για κοινωνικοπολιτικά, οικονομικά και πολιτικά-πολιτισμικά σχήματα.

Αυτό το χάσμα γίνεται ακόμη πιο καταστροφικό και οδηγεί ακόμη πιο γοργά στη θανάτωση της «ουτοπίας» όταν η απόπειρα πραγμάτωσής της γίνεται χωρίς ειλικρίνεια, χωρίς εντιμότητα, χωρίς πίστη στην πιθανή επιτυχία της!…

Με τον τρόπο αυτό πέρα από την πίκρα της καθολικής απογοήτευσης φαίνεται να δημιουργείται ένα πολύ πιο επικίνδυνο ψυχοκοινωνικό και πολιτικά συλλογικό συναίσθημα των Ελλήνων, των Ευρωπαίων και πολλών άλλων λαών της γης που είναι ο κυνισμός...

Στο γενικότερο πλαίσιο αναφοράς αυτού του διάχυτου πλέον κυνισμού που εκφράζεται μέσα από τις διαδικασίες της απώλειας ιδεολογίας, της απάθειας και της άρνησης πίστης και αφοσίωσης σε υψηλά ιδεώδη και συλλογική εθνική ανάταση, κρύβεται, κατά την ταπεινή προσωπική μου γνώμη, συγκεκριμένος φόβος.

Αυτός ο φόβος επικεντρώνεται στην πικρή διαπίστωση ότι οι ηγέτες και μαζί με αυτούς οι παρατρεχάμενοί τους σε εθνικά και διεθνή επίπεδα, δεν φαίνεται να έχουν την πρόθεση και το απαιτούμενο σθένος, ούτε την έφεση, ούτε την δυναμική να προχωρήσουν στην πραγμάτωση του οράματος, στην υλοποίηση του μύθου της «διαφάνειας» και της κάθαρσης της διαφθοράς.

Την ίδια ώρα όλοι μιλούν για το φόβο ανόδου της ακροδεξιάς αλλά όπως είχε δηλώσει και ο Άινστάιν «ο κόσμος δεν θα καταστραφεί από εκείνους που κάνουν το κακό, αλλά από αυτούς που τους παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα…».

Η αίσθηση ημών των νεοελλήνων, και χωρίς υπερβολές των άλλων λαών της Ευρώπης και όχι μόνο,ότι απομακρύνθηκαν από εμάς οι πολιτικοί μας ηγέτες και τα κόμματα επιβαρύνει με σημαντικό κόστος την προγενέστερη αίσθηση της ψυχοκοινωνικής και πολιτικής μας αλλοτρίωσης (τεράστια ποσοστά πολιτών στην Ελλάδα και διεθνώς θεωρούν διεφθαρμένου τους περισσότερους Βουλευτές!…)

Χρειαζόμαστε εμείς ως λαός και μαζί μας ολόκληρη η ανθρωπότητα καθώς θα βιώνουμε το σήμερα, διδασκόμενοι από το χθες να είμαστε σε θέση να προγραμματίσουμε με ελπίδα για το αύριο ξεπερνώντας τα ρεκόρ που σημειώνουμε στην απαισιοδοξία και την απελπισία!…

Χρειαζόμαστε στην πατρίδα μας διοικητική οργάνωση εμπλουτισμένη με ανθρωπιστικά συναισθήματα και απαιτείται να θυμηθούμε τις ατομικές και συλλογικές μας ευθύνες απέναντι στην ιστορία μας.

Χρειάζεται να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας, να ενεργοποιήσουμε το ξεχασμένο μας φιλότιμο, την αγάπη για τον συνάνθρωπό μας και να σκύψουμε ξανά στις ελληνικές μας - οικουμενικές - ανθρωποκεντρικές αξίες τις οποίες τόσο έχει ανάγκη η Ευρώπη και τις αναζητεί σε λάθος κατευθύνσεις.

Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr