Του Θοδωρή Πετρόπουλου //
Ο τοίχος με κοιτάζει.
Κλείνω τα μάτια, παίζω με τη σκιά και το φως πάνω του.
Όσο τον γδέρνω, φεγγρίζει.
Όσο μεγαλώνω, φεγγρίζει κι άλλο.
Υποθέτω μια θάλασσα πίσω του.
Εκκρεμεί μια θάλασσα
όσο φεγγρίζει ένας τοίχος.
Εκκρεμεί μια θάλασσα
Να την υποθέσουμε λοιπόν!
Να φανεί η θάλασσα.
Οι θάλασσες του κόσμου.
Σας έχει επισκεφθεί ποτέ η Μούσα; Σε μένα η Μούσα έρχεται δευτερόλεπτα. Μου ψιθυρίζει κάτι ασυνάρτητο κι εξαφανίζεται. Κι αυτό το ασυνάρτητο το κάνω στίχο. Γράφω, σβήνω, γράφω και ξαναγράφω. Κι αν ο ψίθυρος αυτός ήταν απλώς ένα αεράκι; Από αυτά που εισέρχονται δια της ακουστικής οδού; Κι αν εσύ μπερδεύεις την έμπνευση με τη ματαιοδοξία; Δεν είναι εύκολο πράγμα η ποίηση. Θέλει πολύ ανηφόρα και πολύ εαυτό να διανύσεις. Εύκολο είναι να προσποιηθείς τον ποιητή. Ή να αντιγράψεις.
Ξέρεις εσύ.
Κι εσύ. Κι εσύ. Κι εγώ.
Ο τοίχος με κοιτάζει
Κλείνω τα μάτια να παίξω με το φως και τη σκιά πάνω του.
Αναρωτιέμαι. Αυτή η έλλειψη ορίζοντα γιατί ενοχλεί; Μας στερεί από κάτι; Η στέρηση όντως ενοχλεί. Το είπε κι ο Ευριπίδης στην Ελένη: «Μεγάλη δύναμη η Ανάγκη κι η στέρησή της βουνά μετακινεί». Αλλά εδώ τι στερείσαι , αφού δε βλέπεις πίσω από τον τοίχο; Δεσμώτης σπηλαίου και χωρίς να μπορείς να λυθείς είσαι. Άρα; Τι ‘χες Γιάννη τι ‘χα πάντα! Μεταδίδεται νομίζω. Χαμηλώνει. Κονταίνει. Μεταλλάσσεται σ’ αρνητική ενέργεια και μεταδίδεται σ’ όλο τον κόσμο. Ξέρεις τι είναι να είσαι πλανήτης και να μην ξέρεις τι γίνεται γύρω σου; Σίγουρα αυτό δε γενικεύεται. Σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πρόκληση αυτή η έλλειψη. Πεισμώνει, ψηλώνει, ταξιδεύει, μεταφέρει, υποθέτει.
Όσο μεγαλώνω, φεγγρίζει.
Όσο τον γδέρνω, φεγγρίζει κι άλλο.
Κινούμαι και σκαλίζω τον τοίχο μου. Τον γδέρνω και τον γδέρνω κι άλλο. Και μεγαλώνω. Κι όσο μεγαλώνω, βλέπω από την άλλη πλευρά. Ο τοίχος σαν να φεγγρίζει. Με κάνει να νιώθω πως αποκτώ δυνάμεις υπερφυσικές. Μοιάζει ημιδιαφανής και αφήνει λίγο φως να περάσει πίσω του. Και νομίζω πως βλέπω ό, τι θέλω.
Ας πούμε μια θάλασσα.
Υποθέτω μια θάλασσα πίσω του.
Εκκρεμεί μια θάλασσα
όσο φεγγρίζει ο τοίχος.
Μάλλον για όλα φταίει η Μούσα. Κι αυτό το ακατάληπτο που ψιθυρίζει για ένα δευτερόλεπτο. Γι’ αυτό το δευτερόλεπτο μεταλλάσσεται η ζωή σε κάτι υπερβατικό. Σε μια αναλογία. Γι’ αυτό το ασυνάρτητο μεταλλάσσεται η ζωή η πραγματική κι οι ζωές που συνδέονται μαζί της. Αλλοπαρμένος γίνεσαι. Αγγελοκρουσμένος.
Γιατί θέλω να υποθέσω πίσω από τον τοίχο μια θάλασσα; Μια θάλασσα προσφέρει ορίζοντα. Γι’ αυτό. Γιατί σιχαίνομαι την έλλειψη προοπτικής. Γιατί υποφέρω στις ουρές, στις αναμονές, στις παρουσιάσεις, στα θεάματα, στους γάμους τους δικούς μου και των άλλων, στις συνεστιάσεις, στην καθημερινή οδήγηση μέχρι τη δουλειά, στον υπολογισμό της μαθηματικά προσδιορισμένης με ακρίβεια μηνιαίας μου πτώχευσης. Στη μαθηματικά προσδιορισμένη με ακρίβεια συναισθηματική μου κατάρρευση. Γιατί υποφέρω στην έλλειψη ηλιοβασιλέματος, χρωμάτων, στην έλλειψη αυγής. Γιατί υποφέρω στην έλλειψη αγάπης. Γιατί αιτούμαι υπόκρουση κυμάτων κι ένα φεγγάρι να με κοιτάζει.
Γι’ αυτό θέλω μια θάλασσα .
Κι αν δεν υπάρχει θα την υποθέσω. Και θα την αφήσω να εκκρεμεί όσο φεγγρίζει ένας τοίχος.
Εκκρεμεί μια θάλασσα
όσο την υποθέτουμε.
Να την υποθέσουμε λοιπόν!
Να φανεί η θάλασσα.
Οι θάλασσες του κόσμου.
Κι αν δε βλέπουμε τοίχους και τέτοια ας μη γελιόμαστε.
Πάντα ο άνθρωπος στέκεται μπροστά σε τοίχους και υποθέτει θάλασσες.
Δείτε τον καθρέπτη σας ή το κινητό σας. Ή ρίξτε μια ματιά από το προσωπικό σας τηλεσκόπιο στο σύμπαν ( δεν έχετε ε;)
Κι άσχετα με τον Γάλλο ρομαντικό – υπερρεαλιστή εκκρεμεί η απάντηση σε οποιοδήποτε ερώτημα.
Γιατί είναι η ποίηση. Κι η ποίηση είναι μια ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ.
*Ο Θοδωρής Πετρόπουλος είναι φιλόλογος στην ιδιωτική εκπαίδευση. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα και πεζά στο culture book, Peri ou, fractal, Νόημα και Μανδραγόρας. Η πρώτη του ποιητική συλλογή είναι υπό έκδοση.
Πηγή: https://www.fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.