ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ!

Του ΘΩΜΑ ΖΑΧΑΡΑΤΟΥ*

Είναι κοινοτυπία να πει κάποιος πως ζούμε ιστορικές μέρες. Από την ώρα που εξαγγέλθηκε το δημοψήφισμα είχαμε ραγδαίες εξελίξεις. Ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώθηκε.
Οι ανατροπές διαδέχτηκαν η μια την άλλη. Προκήρυξη δημοψηφίσματος από το πρωθυπουργό, οικονομικός στραγγαλισμός, επικοινωνιακός πόλεμος και τρομοκρατία από την Ε.Ε και τις ντόπιες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, το 62% του ΟΧΙ και το πανηγύρι ενός λαού, το ΟΧΙ που γίνεται ΝΑΙ από αυτόν που το ζήτησε από το λαό, το νέο -τρίτο και σκληρότερο- μνημόνιο που έφερε ο Τσίπρας, η διαφοροποίηση 39 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και η ψήφιση με τις ψήφους του παλιού μνημονιακού μπλοκ, η δήλωση Τσίπρα περί κυβέρνησης μειοψηφίας και έπεται συνέχεια.

Τα ζητήματα που έχουν τεθεί είναι πολλά. Από τη Γερμανική Ευρώπη και τις αντιπαραθέσεις για την ηγεμονία στην Ε.Ε, το ρόλο του ΔΝΤ και των Αμερικάνων ως την αμετάκλητη μετατροπή μιας κυβέρνησης, που εκλέχθηκε για να βάλει τέλος στη κόλαση των μνημονίων, σε μνημονιακή.

Όμως ο καταλύτης ήταν το δημοψήφισμα. Το 62% του λαού που είπε ΟΧΙ. Η απότομη και ταχύτατη κίνηση του Τσίπρα και του στενού κυβερνητικού επιτελείου να μεταφράσει το ΟΧΙ σε ΝΑΙ με την επαναφορά του σμπαραλιασμένου μνημονιακού Θιάσου στο προσκήνιο, είχε το σημάδι –πέρα από την προαποφασισμένη παράδοση στους δανειστές- του φόβου μπροστά σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Γιατί το αποτέλεσμα, η έκταση του ΟΧΙ, ήταν απροσδόκητο και οι τακτικισμοί που με τόση επιμέλεια είχαν σχεδιασθεί κινδύνευαν να βρεθούν στα βράχια. Η αφήγηση Βαρουφάκη που με το χαρακτηριστικό της ύφος περιγράφει τις μαύρες πλερέζες που κρέμασε το Μαξίμου το βράδυ του δημοψηφίσματος δείχνει το μέγεθος του προβληματισμού για τον χειρισμό του αποτελέσματος από αυτόν που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να νιώθει νικητής και δικαιωμένος.

Το μένος των δανειστών για τη ψήφο του ελληνικού λαού αποτυπώθηκε στα μέτρα του νέου μνημονίου: από το ταμείο για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας ως το ψωμί και το γάλα! Έχουν κάθε δίκιο. Την εβδομάδα που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος άσκησαν κάθε είδους βία: οικονομική, ιδεολογική, επικοινωνιακή, ψυχολογική. Ο λαός όμως δε κάμφθηκε. Η –για δεκαετίες- ρητορική κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς για τον ις μπεριαμλιστικό, μονοπωλιακό, αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της Ε.Ε δεν είχαν το αποτέλεσμα που έφερε η δράση της ίδιας ΕΕ για μια εβδοάδα. Οι μάσκες έπεσαν και ο λαός πλέον γνωρίζει από τη πείρα του. Μόνο οι θλιβεροί μισθοφόροι του ΝΑΙ απέμειναν να μιλούν για δημοκρατική Ευρώπη.

Το ΟΧΙ όμως πρέπει να εξηγηθεί. Από που προέκυψε ένα τέτοιο μέγεθος; Δε πρέπει να ξεχνάμε ότι τοΟΧΙ πολιτικά ήταν ορφανό. Οι παλινωδίες της κυβέρνησης και των προβεβλημένων στελεχών της, δύσκολα μπορούν να εκληφθούν ως ουσιαστική στήριξη και ως πηγή έμπνευσης για το λαό. Από την άλλη, το ΟΧΙ δε νίκησε μόνο στις φτωχές γειτονιές των μεγάλων πόλεων. ΟΧΙ ψήφισε και η ύπαιθρος, ακόμη και παραδοσιακά συντηρητικές περιοχές όπως η Καστοριά, η Χαλκιδική, η Λακωνία.

Τα μνημονιακά χρόνια έχει συντελεστεί μια τεράστια καταστροφή. Δεν είναι μόνο η οικονομία. Η καταστροφή αγκαλιάζει όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής. Η χώρα ρήμαξε. Η πλειοψηφία των πολιτών βρέθηκε μπροστά στο αδηφάγο τέρας της μνημονιακής πραγματικότητας που καθημερινά συσσώρευε και νέα δεινά. Είναι γεγονός ότι η καταστροφή δεν έγινε αντιληπτή από την αρχή. Ακόμα και όταν η φτωχοποίηση προχώρησε στα μεσαία στρώματα, σε ανθρώπους που θεωρούσαν τους εαυτούς τους ευκατάστατους, εξακολούθησε να υπάρχει η ελπίδα πως κάτι θα γίνει τελικά και πως κάπως θα γλυτώσουμε. Ότι ζούμε ένα κακό όνειρο και κάποια στιγμή θα ανοίξουμε τα μάτια και θα διαλυθεί. Ότι θα επιστρέψουμε στα παλιά καλά χρόνια. Η συνείδηση έπεται της υλικής πραγματικότητας, δυσκολεύεται να αντιστοιχηθεί με αυτή. Άλλωστε η μικροαστική καταναλωτική συνείδηση είχε εμπεδωθεί με πολλούς τρόπους στην κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες. Όμως τα δίσεκτα χρόνια πλήθυναν και η καταστροφή προχώρησε με άλματα. Πέρα από τους συνήθεις ύποπτους που πληρώνουν το μάρμαρο της νεοφιλελεύθερης λιτότητας, τους εργάτες, τους μετανάστες, τη νεολαία και άλλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας βρέθηκαν μπροστά στο φάσμα της κατάρρευσης. Αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, μεσαία στρώματα. Το αδιέξοδο έφερε την απόγνωση αλλά μαζί και την οργή. Οι αυταπάτες λιγόστεψαν. Τα ψέματα δύσκολα πια γίνονται πιστευτά. Η συνείδηση άρχισε να αντιστοιχίζεται με την άδεια τσέπη.

Η ψήφος της 5ης Ιουλίου ήταν ταξική. Όχι με την έννοια του συνειδητά ταξικού που έχει βρει την πολιτική του έκφραση αλλά με την έννοια του ταξικού ενστίκτου του λαϊκού ανθρώπου που νιώθει πως δεν πάει άλλο. Και λέει φτάνει πια. Φτάνει το ρήμαγμα, η καταστροφή. Και αντιλαμβάνεται ότι αυτή η κατάσταση εκπορεύεται από τη γερμανική Ευρώπη. Αυτή είναι η ουσία. Όλα τα υπόλοιπα κόλπα της ανάγνωσης του ΟΧΙ από τα επιτελεία των ευρωπαϊστών -να δούμε ποιο ποσοστό του ΟΧΙ δε θέλει το ευρώ κτλ- προσπερνούν το βασικό ζήτημα. Ότι κανένας πολιτικός φορέας δεν έχει παρουσιάσει και δεν έχει παλέψει -με ρεαλιστικούς και μαζικούς όρους- ένα σχέδιο για μια πορεία της χώρας έξω από τον ευρωπαϊκό μονόδρομο, άρα είναι μάλλον παραλογισμός να ζητιέται από το ανοργάνωτο λαό να υπερασπιστεί κάτι που δεν έχει διατυπωθεί. Παρόλα αυτά, αυτός ο λαός με το ΟΧΙ έδειξε ότι δεν αποδέχεται την εξολόθρευσή του.

Το ταξικό κριτήριο είναι ό ένας πυλώνας του ΟΧΙ. Δεν είναι όμως ο μοναδικός. Τα τελευταία πέντε χρόνια η Ελλάδα έχει στηθεί στον τοίχο. Έχει γίνει το πεδίο κάθε είδους αντικοινωνικού και απάνθρωπου πειραματισμού από το ιερατείο των Βρυξελλών. Ο λαός μας χλευάζεται, λοιδορείται. Ο Έλληνας έχει ταυτιστεί με τον άχρηστο. Τον κλέφτη, αυτόν που στερείται αρχών και αξιών. Οι Έλληνες αντιμετωπίζονται σα παρίες, η Ελλάδα σα χώρα σκουπίδι. Η ισοπέδωση της χώρας είναι ολοκληρωτική. Το ΟΧΙ ήταν η απάντηση ενός λαού με μακραίωνη και κακοτράχαλη ιστορία στους ξένους επικυρίαρχους. Μια απάντηση που πηγάζει από την εθνική αξιοπρέπεια, το εθνικό φιλότιμο. Αυτό δεν πρέπει να υποτιμηθεί, να παραγνωριστεί ή πολύ περισσότερο να θεωρηθεί ότι έχει αντιδραστικά στοιχεία από τις δυνάμεις της αντιμνημονιακής αριστεράς. Αν όμως η εθνική διάσταση της άρνησης δε βαθύνει αποκτώντας το πατριωτικό-αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο που θα τη συνενώσει συνειδητά με το ταξικό στοιχείο και θα της δίνει προοπτική αγώνα για μια άλλη Ελλάδα, τότε το εθνικό μπορεί να γίνει εθνικιστικό. Σε συνθήκες κρίσεις και κατάρρευσης η ακροδεξιά και ο φασισμός καραδοκεί. Το ταξικό στοιχεί συναντιέται αναπόφευκτα με το εθνικό στην κινητοποίηση του λαού μας σε συνθήκες συστημικής κρίσης. Αυτό είναι αποτέλεσμα της ιστορικής πορείας και του εξαρτημένου και μεταπρατικού χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού.

Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα υπάρξουν σοβαρές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό. Το μαύρο μέτωπο, η Ε.Ε, η ξενόδουλη και ευρωλιγούρικη αστική τάξη, τα μνημονιακά κόμματα θαχρησιμοποιήσουν κάθε είδους εναλλακτική για να διαχειριστούν την κατάσταση υπέρ του ευρωπαϊσμού. Ρευστοποιήσεις, μεταμορφώσεις, μεταλλάξεις και συγκολλήσεις θα μπουν στην ημερήσια πολιτική διάταξη προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος. Μετά τη μνημονιακή μετάλλαξη της κυβέρνησης το ΟΧΙ του λαού είναι το μοναδικό αλλά απολύτως επαρκές στοιχείο πάνω στο οποίο μπορεί να οικοδομηθεί ένα πλατύ κοινωνικοπολιτικό μέτωπο στον αντίποδα του μαύρου μετώπου. Για μια άλλη Ελλάδα, εθνικά κυρίαρχη και παραγωγικά ανασυγκροτημένη. Μακριά από ευρωενωσιακούς μονόδρομους, με τον εργαζόμενο λαό αφέντη στον τόπο του.

*Πηγή: antapocrisis.gr