Γράφει ο Γιάννης Κυριακόπουλος
Τραγούδι. ''Αν βουληθώ'' Μιχάλης Βιολάρης.
Τραγούδι. ''Αν βουληθώ'' Μιχάλης Βιολάρης.
20 Ιούλιος 1974. Από το προσωπικό μου Αρχείο, ανασύρω μνήμες και συνάμα παλιές φωτογραφίες.
Ετών 12, τόπος Πύργος Ηλείας, όπου ήμουν σε οικογενειακές διακοπές, φιλοξενούμενος στο σπίτι του θείου μου Γιάννη που υπηρετούσε στη Χωροφυλακή, σαν Διοικητής Τροχαίας Πύργου.
Ξυπνήσαμε με τα αδέλφια μου και τις ξαδέλφες μου, με την τηλεόραση στη διαπασών να μεταδίδει ροή ειδήσεων σχετικά με την απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο και ανακοινώσεις με οδηγίες για την επιστράτευση που είχε ήδη διαταχθεί. Σύντομα διαπίστωσα ότι ξαφνικά στο σπίτι είχαν όλα αλλάξει.
Αυτή την ώρα, μια άλλη μέρα θα ετοιμαζόμαστε για μπάνιο, τώρα όμως αντιλαμβανόμενοι το κλίμα είχαμε μόνο απορίες...Τι είναι η απόβαση; Θα τους νικήσουμε τους Τούρκους; Πόσο μακριά είναι η Κύπρος; Μετά την Κύπρο θα γίνει πόλεμος και στην Ελλάδα; Πού είναι ο Θείος; Γιατί έφυγε σήμερα μαζί με τον μπαμπά; (Ο πατέρας μου ήταν συνάδελφος και ομοιόβαθμος του θείου Γιάννη και υπηρετούσε στην Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφαλείας ,''Γ.Δ.Ε.Α.'', στην Αθήνα.)
Μαμά γιατί ετοιμάζεις τη βαλίτσα του μπαμπά; Που θα πάει; Εμείς θα πάμε μαζί Αθήνα;
Ο μπαμπάς γύρισε βιαστικός και ήθελε να φύγει αμέσως. ''Ευδοκία, ακόμα να κλείσεις τη βαλίτσα μου; πρέπει να φύγω για την Υπηρεσία μου αμέσως...Επιτέλους, τελείωνε.
Ωστόσο βρήκε το χρόνο να με τραβήξει παράμερα και να μου πει δυο λέξεις για την κατάσταση, αφού ''ήμουν σαν μεγαλύτερος, πλέον ο άντρας της οικογένειας''.
Ένιωσα ξαφνικά πως μεγάλωσα απότομα και για πρώτη φορά ο πατέρας, μου μεταβίβασε εξουσίες που μου αρνιότανε μέχρι τότε. ''Μέχρι να επιστρέψετε στην Αθήνα να βοηθάς και να στηρίζεις τη μητέρα σου, να προσέχεις τα αδέλφια σου, να μη φοβάσαι γιατί είσαι Έλληνας και ο Έλληνας δεν Προσκυνά τον Τούρκο, αλλά τον Πολεμά.''
Αποχαιρετώντας τον Πατέρα έξω στο δρόμο δεν έκλαιγα και δεν επέτρεψα στη μητέρα ή στα αδέλφια μου να κλάψουν, τηρώντας στο ακέραιο την πρόσφατη πατρική διδαχή.
Είχα όμως εντύπωση ότι η γειτονιά όλη, κρυφάκουσε την κουβέντα μας, γιατί ήταν όλοι αναστατωμένοι, βιαστικοί, σαν να έφευγαν για κάπου, αλλά κανείς δεν έκλαιγε, κανείς δεν δείλιαζε.
Θυμάμαι από τότε το πρόσωπο του Έλληνα όταν πηγαίνει εκεί που θέλει, εκεί που πρέπει.
Είναι το ίδιο πρόσωπο, με χαρακτηριστικά αναλλοίωτα στον ιστορικό χρόνο...τον αναπάντεχο και πάντα ηρωικό για το λαό αλλά κάποιες φορές καθόλου αντάξιό του, από μεριά της ηγεσίας του.
Έτσι έγινε τότε, με αποτέλεσμα να μην ανοίγει ο φάκελος της Κύπρου.
Δε νιώθω απληροφόρητος που αγνοώ το πλήρες χρονικά, εύρος της προδοσίας ή όλους τους προδότες.
Μπορεί να γλύτωσα από μεγαλύτερη πίκρα, αηδία και εθνική ταπείνωση.
Νιώθω πίκρα για τους ήρωες που μας έκρυψαν, που δεν τίμησα και οι μόνοι τόσα χρόνια γι' αυτούς που έμειναν εκεί θαμμένοι σε ακόμα ''αγνοούμενο'' τάφο, στην ένοχη πολιτικά σκόπιμη λήθη, να μιλούν όσοι ήρωες σύντροφοί τους επέστρεψαν από το μαρτυρικό νησί με στοιχειωμένες μνήμες.
Τιμή και μνήμη αιώνια στους ήρωες της Κύπρου και αφιέρωμα σ'αυτούς η μικρή και περιορισμένη παιδική μου μνήμη.
Ετών 12, τόπος Πύργος Ηλείας, όπου ήμουν σε οικογενειακές διακοπές, φιλοξενούμενος στο σπίτι του θείου μου Γιάννη που υπηρετούσε στη Χωροφυλακή, σαν Διοικητής Τροχαίας Πύργου.
Ξυπνήσαμε με τα αδέλφια μου και τις ξαδέλφες μου, με την τηλεόραση στη διαπασών να μεταδίδει ροή ειδήσεων σχετικά με την απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο και ανακοινώσεις με οδηγίες για την επιστράτευση που είχε ήδη διαταχθεί. Σύντομα διαπίστωσα ότι ξαφνικά στο σπίτι είχαν όλα αλλάξει.
Αυτή την ώρα, μια άλλη μέρα θα ετοιμαζόμαστε για μπάνιο, τώρα όμως αντιλαμβανόμενοι το κλίμα είχαμε μόνο απορίες...Τι είναι η απόβαση; Θα τους νικήσουμε τους Τούρκους; Πόσο μακριά είναι η Κύπρος; Μετά την Κύπρο θα γίνει πόλεμος και στην Ελλάδα; Πού είναι ο Θείος; Γιατί έφυγε σήμερα μαζί με τον μπαμπά; (Ο πατέρας μου ήταν συνάδελφος και ομοιόβαθμος του θείου Γιάννη και υπηρετούσε στην Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφαλείας ,''Γ.Δ.Ε.Α.'', στην Αθήνα.)
Μαμά γιατί ετοιμάζεις τη βαλίτσα του μπαμπά; Που θα πάει; Εμείς θα πάμε μαζί Αθήνα;
Ο μπαμπάς γύρισε βιαστικός και ήθελε να φύγει αμέσως. ''Ευδοκία, ακόμα να κλείσεις τη βαλίτσα μου; πρέπει να φύγω για την Υπηρεσία μου αμέσως...Επιτέλους, τελείωνε.
Ωστόσο βρήκε το χρόνο να με τραβήξει παράμερα και να μου πει δυο λέξεις για την κατάσταση, αφού ''ήμουν σαν μεγαλύτερος, πλέον ο άντρας της οικογένειας''.
Ένιωσα ξαφνικά πως μεγάλωσα απότομα και για πρώτη φορά ο πατέρας, μου μεταβίβασε εξουσίες που μου αρνιότανε μέχρι τότε. ''Μέχρι να επιστρέψετε στην Αθήνα να βοηθάς και να στηρίζεις τη μητέρα σου, να προσέχεις τα αδέλφια σου, να μη φοβάσαι γιατί είσαι Έλληνας και ο Έλληνας δεν Προσκυνά τον Τούρκο, αλλά τον Πολεμά.''
Αποχαιρετώντας τον Πατέρα έξω στο δρόμο δεν έκλαιγα και δεν επέτρεψα στη μητέρα ή στα αδέλφια μου να κλάψουν, τηρώντας στο ακέραιο την πρόσφατη πατρική διδαχή.
Είχα όμως εντύπωση ότι η γειτονιά όλη, κρυφάκουσε την κουβέντα μας, γιατί ήταν όλοι αναστατωμένοι, βιαστικοί, σαν να έφευγαν για κάπου, αλλά κανείς δεν έκλαιγε, κανείς δεν δείλιαζε.
Θυμάμαι από τότε το πρόσωπο του Έλληνα όταν πηγαίνει εκεί που θέλει, εκεί που πρέπει.
Είναι το ίδιο πρόσωπο, με χαρακτηριστικά αναλλοίωτα στον ιστορικό χρόνο...τον αναπάντεχο και πάντα ηρωικό για το λαό αλλά κάποιες φορές καθόλου αντάξιό του, από μεριά της ηγεσίας του.
Έτσι έγινε τότε, με αποτέλεσμα να μην ανοίγει ο φάκελος της Κύπρου.
Δε νιώθω απληροφόρητος που αγνοώ το πλήρες χρονικά, εύρος της προδοσίας ή όλους τους προδότες.
Μπορεί να γλύτωσα από μεγαλύτερη πίκρα, αηδία και εθνική ταπείνωση.
Νιώθω πίκρα για τους ήρωες που μας έκρυψαν, που δεν τίμησα και οι μόνοι τόσα χρόνια γι' αυτούς που έμειναν εκεί θαμμένοι σε ακόμα ''αγνοούμενο'' τάφο, στην ένοχη πολιτικά σκόπιμη λήθη, να μιλούν όσοι ήρωες σύντροφοί τους επέστρεψαν από το μαρτυρικό νησί με στοιχειωμένες μνήμες.
Τιμή και μνήμη αιώνια στους ήρωες της Κύπρου και αφιέρωμα σ'αυτούς η μικρή και περιορισμένη παιδική μου μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.