Του Γιάννη Αραχωβίτη
Και εκεί να κάθεσαι και να απολαμβάνεις το μεγαλείο της φύσης. Και να αφήνεις την ενέργεια της θάλασσας, του ήλιου και του αγέρα να ηρεμούν το μυαλό σου και να ημερεύουν την καρδιά σου.
Και να στοχάζεσαι. Να σκέφτεσαι τι πραγματικά αξίζει σε αυτό τον κόσμο. Να αναλογίζεσαι αν το καθημερινό κυνήγι της επιτυχίας και της κοινωνικής ανέλιξης αξίζει της θυσίες. Αν αξίζει να χάνουμε τόσες ομορφιές που μας παρέχονται δωρεάν.
Σίγουρα η ζωή θέλει ισορροπία. Δεν μπορείς να είσαι συνεχώς σαν τον τζίτζικα αραγμένος αλλά ούτε και σαν το μυρμήγκι εργασιομανής. Όμως δυστυχώς οι ρυθμοί, οι ανάγκες και οι φιλοδοξίες μας πολλές φορές μας σπρώχνουν μονόπαντα και καταλήγουμε να τρέχουμε αδιάκοπα από το πρωί ως το βράδυ. Δεν βλέπουμε τα χρώματα της ανατολής, δεν ακούμε τα πουλιά, δεν μυρίζουμε τα άνθη. Δεν έχουμε χρόνο να σκεφτούμε τι πραγματικά μετράει στη ζωή. Τρέχουμε συνεχώς προς κάποιο άπιαστο τέρμα. Και κάποια μέρα αντιλαμβανόμαστε, σαν να μας χτύπησε κεραυνός, ότι ούτε ο στόχος είναι ελκυστικός αλλά ούτε και το ταξίδι χαρήκαμε.
Ας βρίσκουμε λίγο χρόνο για να ξεδιαλέγουμε τα θέλω της ζωής μας. Ας ξεχωρίζουμε τι μετράει και τι όχι. Ας έχουμε προτεραιότητες και διαχωριστικά φίλτρα. Μην αφήνουμε να εισβάλουν σκουπίδια στο μυαλό, στη ψυχή και στο σώμα μας. Μην αφήνουμε τα όνειρά των άλλων να μας επιβάλλονται. Ας βρούμε μια γωνιά όπου μπορούμε να φιλοσοφήσουμε τη ζωή. Ας εξετάσουμε το δρόμο που πήραμε. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τον πάμε μέχρι το τέλος. Και δικαίωμα μας είναι να αλλάξουμε πορεία, να αλλάξουμε ρότα.
Πηγή: http://enallaktikidrasi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.