ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΑ!

Γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

Το πρώτο παράδοξο μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ήταν το ίδιο το κυβερνητικό σχήμα: οι 149 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν επαρκούσαν. Η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, θεράποντες του σωβινισμού, της αντιπάθειας για τους μετανάστες και της συνωμοσιολογίας, παρουσιάστηκε σαν υποχρεωτική, υπαγορευμένη από τους συσχετισμούς και την ανάγκη να αποφευχθούν νέες εκλογές. Οι ισχυρισμοί αυτοί ίσως ακούγονταν πειστικοί στ’ αυτιά των στελεχών τη στιγμή που τους χρησιμοποιούσαν για να καλμάρουν τη βάση, δεν ήταν όμως ικανοί να αναιρέσουν το γεγονός ότι για τους παλιούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, από τον καιρό του 4%, η χαρά της εκλογικής νίκης κουτσουρεύτηκε και φαρμακώθηκε ήδη από τη συγκυβερνητική επιλογή.

Κουτσουρεύτηκε δηλαδή αμέσως αμέσως από το παράδοξο να εξαρτάται η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς από τις δανεικές ψήφους και τις διαθέσεις ενός κόμματος που η αντιδραστικότητά του αποκαλύφθηκε και στην περίπτωση του νομοσχεδίου για την απόδοση ιθαγένειας στους μετανάστες δεύτερης γενιάς. Οι ΑΝΕΛ είναι φανατικοί θιασώτες του δόγματος «Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι», που η Αριστερά δεν το συμμερίστηκε ποτέ. Κήρυκας αυτού του δόγματος είναι και ο κ. Χαϊκάλης. Και ακριβώς γι’ αυτή του τη στάση (πρέπει να) κρίνεται και (να) επικρίνεται, όπως και για άλλες, αναλόγου περιεχομένου δηλώσεις του, όχι για το ότι τυγχάνει ηθοποιός. Η υπόθεση ότι του προσφέρθηκε υφυπουργείο για να εξασφαλιστεί η θετική ψήφος του στις επόμενες κρίσιμες ψηφοφορίες καταδεικνύει τον βαθμό εξάρτησης του ΣΥΡΙΖΑ από τους ΑΝΕΛ.

Σαν δεύτερο παράδοξο θα μπορούσε να μετρηθεί η επιλογή του κ. Παυλόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, προς διεμβολισμό μιας συντηρητικής παράταξης ήδη βαριά κλονισμένης. Οι κραδασμοί που προκάλεσε πάντως η επιλογή αυτή ήταν ασήμαντοι συγκρινόμενοι με τον κλονισμό που προξένησε το τρίτο παράδοξο: η επίσημη ερμηνεία του «Οχι» στο δημοψήφισμα, το υψηλότατο ποσοστό του οποίου, το απολύτως απροσδόκητο 61,3%, μάλλον φόβισε παρά εγκαρδίωσε. Η ερμηνεία αυτή έμοιαζε να εδράζεται λιγότερο στα δεδομένα του δημοψηφίσματος και περισσότερο στα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, όπου πράγματι η συντριπτική πλειοψηφία φέρεται να δηλώνει αταλάντευτα φιλοευρωπαϊκή, «πάση θυσία». Το «πάση θυσία» μεταφράστηκε σε αποδοχή από την κυβέρνηση (εκβιαζόμενη από τον ήδη εκπνεύσαντα χρόνο, τις κλειστές τράπεζες και βεβαίως τους πιστωτές) μιας βαρύτατης συμφωνίας, που ο πρωθυπουργός την πρότεινε προς υπερψήφιση την ώρα ακριβώς που την αποδοκίμαζε. Το ότι περί τους σαράντα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, διαφόρων τάσεων και λογικών, επέλεξαν τη μια ή την άλλη μορφή αντίδρασης και άρνησης ήταν αναμενόμενο. Το αντίθετο θα ήταν παράδοξο.

Οδηγηθήκαμε πάντως έτσι σε ένα τέταρτο παράδοξο, διπλό τώρα: αφενός να συγκρατείται στη θέση της η αντιμνημονιακής συγκρότησης κυβέρνηση χάρη στις δανεικές ψήφους κομμάτων που εισήγαγαν και διαχειρίστηκαν μνημόνια και αφετέρου να δηλώνεται από τους σαράντα ότι υποστηρίζουν διά της καταψηφίσεως. Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για «τα παράδοξα του Συριζήνωνος». Τα πράγματα όμως είναι πολύ σοβαρά και δεν βολεύονται με λογοπαίγνια.

Πηγή: Έντυπη έκδοση της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ