Γράφει η Θένια Ανδρικοπούλου
Αγαπάω πολύ τα παιδιά μου. Σκέφτομαι πολλές φορές ποιο πρότυπο θα ήθελα να υιοθετήσω ως μαμά. Έπλασα πολλές θεωρίες με το μυαλό μου. Καμία δεν ήταν τέλεια, τη μαμά την ορίζει το συναίσθημα, όχι η στρατηγική που ακολουθεί για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι πολύ σημαντική. Αποφασίζεις ν’ αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα.
Δε θέλω να είμαι η μαμά, που τα παιδιά της θα τα βλέπει το βράδυ να κοιμούνται και τις Κυριακές θα πηγαίνουν βόλτα στο πάρκο. Θέλω να μπορώ να είμαι εκεί όταν θα πουν «μαμά σ’ αγαπώ», θέλω εγώ να τους φτιάξω την πρώτη τους κρέμα, εγώ να τους κρατάω τα χέρια στα πρώτα τους βήματα. Θέλω να μάθω στα παιδιά μου να αγαπάνε τους ανθρώπους, να μην τους φοβούνται, να μοιράζονται ό,τι έχουν και δεν έχουν. Δε θέλω να γίνουν εγωκεντρικά και κακομαθημένα. Θέλω όταν θα πέφτουν από την τσουλήθρα και χτυπάνε τα γόνατα τους να σηκώνονται και να τρέχουν ξανά, όχι να τρέχουν σε μένα για να τα κανακέψω.
Σαν ιδανική μαμά, ένα από τα βασικότερα που θα ήθελα να περάσω στα παιδιά μου θα ήταν το να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να υπερβαίνουν τα όρια τους και να βάζουν στόχους. Να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να τους εκπληρώσουν. Να μη έχουν όνειρα μισοτελειωμένα και απωθημένα. Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να μπερδευτούν τα δικά μου απωθημένα και όνειρα μ’ αυτά των παιδιών μου. Δε θέλω να συνεχίσουν εκείνα τη δική μου ζωή, θέλω εγώ να θαυμάζω τη δική τους. Το χρήμα να μάθουν να το εκτιμούν σωστά. Να είναι ικανά να ζήσουν σαν Ωνάσης αλλά και σαν ζητιάνοι, χωρίς να αλλάζει ο σκοπός τους για τη ζωή. Θέλω να συμβουλεύω εκεί που πρέπει χωρίς να κρίνω, για να μη χαθεί η εμπιστοσύνη, να προτρέπω και να αποτρέπω, χωρίς να επιβάλω.
Αργότερα, στην εφηβεία, όταν γνωρίσουν τον πρώτο τους έρωτα, θέλω να μη μου το κρύψουν, αλλά να έρθουν από μόνα τους να το πουν, γιατί θα ξέρουν πως θα πάρουν μια καλή συμβουλή και φυσικά θα μπορούν να μοιραστούν τη χαρά τους. Να μη φοβούνται πως δε θα εγκρίνω και θα απορρίψω τη σχέση τους. Εμείς δεν ερωτευτήκαμε; Πώς κάνουν έτσι κάποιοι γονείς, όταν μαθαίνουν ότι τα παιδιά τους έχουν σχέση;
Μα πάνω απ’ όλα, θέλω να τα δω να στέκονται στα πόδια τους και να γίνουν ανεξάρτητα. Να τους έχω μάθει να στηρίζονται στις δικές τους πλάτες και να πιστεύουν στον εαυτό τους. Από τα παιδικά τους χρόνια ακόμα, που θα επιμένουν πως μπορούν να δέσουν μόνα τους τα κορδόνια, μέχρι την ενηλικίωση, που μπορεί να μείνουν χωρίς δουλειά, αλλά δε θα το βάλουν ποτέ κάτω. Δε θέλω να είμαι η πρώτη τους λύση στα προβλήματα, σίγουρα όμως θέλω να γνωρίζουν πως στα πολύ δύσκολα θα είμαι η τελευταία τους. Αν χρειαστούν να ζητήσουν βοήθεια, θα ξέρουν πως η μαμά όλα μπορεί να τα καταφέρει.
Ένα πράγμα δε θέλω, γιατί εκεί θα νιώσω να αποτυγχάνω παταγωδώς στο ρόλο μου, να με βγάλουν στο περιθώριο από φόβο. Θέλω μια σχέση σεβασμού και κατανόησης, όχι φόβου και εξάρτησης. Να μπορούν να ξεχωρίζουν το Γιν και το Γιανγκ χωρίς να είμαι δίπλα τους, γιατί θα θέλουν να νιώσουν δυνατά και ανεξάρτητα. Να παρακολουθώ την πορεία τους από μια πλευρά και όταν νιώθω ότι πραγματικά με χρειάζονται να είμαι εκεί.
Κι όταν αύριο γεράσω να έρχονται να πίνουν έναν καφέ μαζί μου. Να με φορτώνουν αυτά πια στο αυτοκίνητο και να κερνάνε το φαγητό. Όχι όμως από απλή υποχρέωση απέναντι στη μαμά που τα ντάντευε όταν ήταν μικρά, αλλά γιατί θα θέλουν να μου πουν τα νέα τους. Κι εγώ με τη σειρά μου να τους πω για το ανεβασμένο μου σάκχαρο και αυτά να μου εξηγούν γελώντας, πως δεν επιτρέπεται να τρώω σοκολάτες με το κιλό όπως παλιά.
Αυτοσεβασμό, αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Αυτό το τρίπτυχο θέλω να το καλλιεργήσουν, να το κάνουν μότο τους και να μη ξεχνάνε να υπενθυμίζουν στον εαυτό τους πόσο σημαντικοί είναι, όταν δεν είναι κανένας άλλος εκεί να τους το υπενθυμίσει. Να τους μάθω να έχουν το κεφάλι ψηλά και τη μύτη τους χαμηλά. Να αγαπάνε και να δίνουν. Να δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν χωρίς φόβο. Να μη δέχονται ό,τι μπαίνει σε καλούπια και να ρισκάρουν. Δε θα επιθυμούσα τα παιδιά μου να ζήσουν μια καταπιεσμένη και συμβατική ζωή. Και αυτό αν δε τους το μάθω εγώ, τότε ποιος; Όταν πια θα έχουν μπει στη ζωή των ενηλίκων, θέλω να νιώθουν σίγουρα για τον εαυτό τους και ο στόχος τους να είναι να κατακτήσουν ό,τι δε μπορούν. Όλα από το σπίτι ξεκινάνε κι εκεί καταλήγουν. Στο τέλος, ό,τι έβγαλες στα παιδιά σου θα το λουστείς εσύ ο ίδιος. Από το να μη σε παίρνουν ένα τηλέφωνο όταν φύγουνε από το σπίτι κάνοντας τη δική τους πια ζωή, μέχρι το να σε παρατήσουν σ’ ένα γηροκομείο.
Όχι όμως τα δικά μου παιδιά. Αυτά θα είναι οι πραγματικοί άντρες της ζωής μου, γιατί θα έχουν πάρει κάτι από μένα. Κι αν από τα δέκα που θα προσπαθήσω να τους μάθω κρατήσουν τα δύο, εγώ πάλι ευτυχισμένη θα είμαι. Η μεγαλύτερη μου επιτυχία ως μαμά θα είναι να μπορούν τα παιδιά μου να ζουν χωρίς εμένα. Εκεί θα νιώθω ότι πέτυχα.
Θένια Ανδρικοπούλου
Είμαι η Θένια και τη ζωή μου θέλω να τη ζω με ένταση. Είμαι σε ηλικία που τα “μέτρια” πάθη με αφήνουν αδιάφορη. Το μεγαλύτερο μου όμως πάθος, είναι οι δύο μου γιοι. Αγαπώ τους φίλους μου, το διάβασμα, τη ζωγραφική και το να γράφω. Άποψη μου είναι πως, ό,τι έρχεται στη ζωή μας, είναι ευκαιρία για την εξέλιξή μας. Δεν υπάρχουν τυχαία γεγονότα ή αδικίες. Έχει λόγο, το κάθε τι που μας συμβαίνει. Είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να μας συμβεί για να διδαχθούμε το επόμενο μάθημα.
Πηγή: http://wp.loveletters.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.